Ἰωνᾶς

Κεφάλαιον Α' (1)

» Πρωτότυπο « » Ἑρμηνεία Ι. Κολιτσάρα « » Ἑρμηνεία Π. Τρεμπέλα « » Πρωτότυπο & Ἑρμηνείες «
1 Kαὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἰωνᾶν τὸν τοῦ Ἀμαθὶ λέγων·
2 ἀνάστηθι καὶ πορεύθητι εἰς Νινευὴ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ, ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς πρός με.
3 Καὶ ἀνέστη Ἰωνᾶς τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσεὶς ἐκ προσώπου Κυρίου καὶ κατέβη εἰς Ἰόππην καὶ εὗρε πλοῖον βαδίζον εἰς Θαρσεὶς καὶ ἔδωκε τὸν ναῦλον αὐτοῦ καὶ ἐνέβη εἰς αὐτὸ τοῦ πλεῦσαι μετ' αὐτῶν εἰς Θαρσεὶς ἐκ προσώπου Κυρίου.
4 Καὶ Κύριος ἐξήγειρε πνεῦμα μέγα εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐγένετο κλύδων μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε τοῦ συντριβῆναι.
5 Καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ναυτικοὶ καὶ ἀνεβόησαν ἕκαστος πρὸς τὸν θεὸν αὐτοῦ καὶ ἐκβολὴν ἐποιήσαντο τῶν σκευῶν τῶν ἐν τῷ πλοίῳ εἰς τὴν θάλασσαν τοῦ κουφισθῆναι ἀπ' αὐτῶν. Ἰωνᾶς δὲ κατέβη εἰς τὴν κοίλην τοῦ πλοίου καὶ ἐκάθευδε καὶ ἔρρεγχε.
6 Καὶ προσῆλθε πρὸς αὐτὸν ὁ πρωρεὺς καὶ εἶπεν αὐτῷ· τί σὺ ρέγχεις; Ἀνάστα καὶ ἐπικαλοῦ τὸν Θεόν σου, ὅπως διασώσῃ ὁ Θεὸς ἡμᾶς καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα.
7 Καὶ εἶπεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε βάλωμεν κλήρους καὶ ἐπιγνῶμεν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶν ἐν ἡμῖν; Καὶ ἔβαλον κλήρους καὶ ἔπεσεν κλῆρος ἐπὶ Ἰωνᾶν.
8 Καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· ἀπάγγειλον ἡμῖν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶ ἐν ἥμην; Τίς σου ἡ ἐργασία ἐστί; Καὶ πόθεν ἔρχῃ, καὶ ποῦ πορεύῃ; Καὶ ἐκ ποίας χώρας καὶ ἐκ ποίου λαοῦ εἶ σύ;
9 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· δοῦλος Κυρίου εἰμὶ ἐγὼ καὶ τὸν Κύριον Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐγὼ σέβομαι, ὃς ἐποίησε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηράν.
10 Καὶ ἐφοβήβησαν οἱ ἄνδρες φόβον μέγαν καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· τί τοῦτο ἐποίησας; Διότι ἔγνωσαν οἱ ἄνδρες, ὅτι ἐκ προσώπου Κυρίου ἦν ψεύγων, ὅτι ἀπήγγειλεν αὐτοῖς.
11 Καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· τί ποιήσομέν σοι καὶ κοπάσει ἡ θάλασσα ἀφ' ἡμῶν; Ὅτι ἡ θάλασσα ἐπορεύοτο καὶ ἐξήγειρε μᾶλλον κλύδωνα.
12 Καὶ εἶπεν Ἰωνᾶς πρὸς αὐτούς· ἄρατέ με καὶ ἐμβάλετέ με εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ κοπάσει ἡ θάλασσα ἀφ' ὑμῶν· διότι ἔγνωκα ἐγὼ ὅτι δι' ἐμὲ κλύδων ὁ μέγας οὗτος ἐφ' ὑμᾶς ἐστι.
13 Καὶ πορεβιάζοντο οἱ ἄνδρες τοῦ ἐπιστρέψαι πρὸς τὴν γῆν καὶ οὐκ ἠδύναντο, ὅτι ἡ θάλασσα ἐπορεύετο καὶ ἐξηγείρετο μᾶλλον ἐπ' αὐτούς.
14 Καὶ ἀνεβόησαν πρὸς Κύριον καὶ εἶπαν· μηδαμῶς, Κύριε, μὴ ἀπολώμεθα ἕνεκεν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ μὴ δῷς ἐφ' ἡμᾶς αἷμα δίκαιον, διότι σύ, Κύριε, ὃν τρόπον ἀβούλου, πεποίηκας.
15 Καὶ ἔλαβον τὸν Ἰωνᾶν καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἔστη ἡ θάλασσα ἐκ τοῦ σάλου αὐτός.
16 Καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες φόβῳ μεγάλῳ τὸν Κύριον καὶ ἔθυσαν θυσίαν τῷ Κυρίῳ καὶ ηὔξαντο τὰς εὐχάς.
1 Ὁ Κύριος ὡμίλησε πρὸς τὸν Ἰωνᾶν, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀμαθί, καὶ τοῦ εἶπε.
2 «Σήκω καὶ πήγαινε εἰς τὴν Νινευή, τὴν πόλιν τὴν μεγάλην, καὶ κήρυξε εἰς τοὺς κατοίκους της, ὅτι κραυγαλέα ἡ κακία των ἔφθασεν ἕως εἰς ἐμέ, καὶ ἦλθε πλέον ἡ στιγμὴ τῆς καταστροφῆς των».
3 Ὁ Ἰωνᾶς δυσφορῶν διὰ τὴν ἐντολήν, ποὺ ἔλαβε, ἐσηκώθη, διὰ νὰ φύγῃ μακρὰν ἀπὸ τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου εἰς Θαρσίς. Κατέβη λοιπὸν εἰς Ἰόππην καὶ εὑρῆκε πλοῖον ἕτοιμον νὰ πλεύση εἰς Θαρσίς. Ἔδωκε τὸ ναῦλον του, εἰσῆλθεν εἰς αὐτό, διὰ νὰ ταξιδεύσῃ μὲ τοὺς ἄλλους εἰς Θαρσεὶς καὶ νὰ φύγῃ μακρὰν ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου.
4 Ὁ Κύριος ὅμως ἐσήκωσεν ἰσχυρὸν ἄνεμον εἰς τὴν θάλασσαν, ἔγινε μεγάλη τρικυμία καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε νὰ συντριβῇ ἀπὸ τὰ κύματα.
5 Οἱ ναυτικοὶ ἐφοβήθησαν καὶ ὅλοι μὲ μεγάλην φωνὴν προσηύχοντο ὁ καθένας εἰς τὸν θεόν του. Ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν διάφορα ἀντικείμενα, διὰ νὰ ἐλαφρώσῃ τὸ πλοῖον ἀπὸ τὸ βάρος των. Ὁ δὲ Ἰωνᾶς ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε κατεβῆ εἰς τὸ ἀμπάρι τοῦ πλοίου, ἐκοιμᾶτο βαθέως καὶ ἐρροχάλιζε.
6 Ἐπλησίασε πρὸς αὐτὸν ὁ πιλότος καὶ τοῦ εἶπε· «τί σὺ ροχαλίζεις; Σήκω ἐπάνω, παρακάλει καὶ σὺ τὸν Θεόν σου νὰ μᾶς σώσῃ καὶ νὰ μὴ χαθῶμεν».
7 Ἐπειδὴ ὅμως παρὰ τὰς προσευχάς των ἡ τρικυμία ἐξακολουθοῦσεν ἀπειλητική, οἱ ἐν τῷ πλοίῳ ναυτικοὶ εἶπαν ὁ ἔνας πρὸς τὸν ἄλλον· «ἐλᾶτε νὰ βάλωμεν κλήρους καὶ νὰ μάθωμεν ἐξ αἰτίας τίνος μᾶς εὑρῆκεν αὐτὴ ἡ ταλαιπωρία». Ἔβαλαν, λοιπόν, κλήρους καὶ ὁ κλῆρος ἔπεσεν εἰς τὸν Ἰωνᾶν.
8 Οἱ ἄλλοι εἶπαν τότε πρὸς αὐτόν· «εἰπέ μας, ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία, διὰ τὴν ὁποίαν μᾶς εὑρῆκεν ἡ μεγάλη αὐτὴ τρικυμία, ποιὰ εἶναι ἡ ἐργασία σου; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι καὶ ποῦ πηγαίνεις; Ἀπὸ ποίαν χώραν κατάγεσαι καὶ εἰς ποῖον λαὸν ἀνήκεις;»
9 Ἀπήντησε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰωνᾶς καὶ εἶπεν· «ἐγὼ εἶμαι δοῦλος τοῦ Κυρίου, σέβομαι καὶ λατρεύω τὸν Κύριον καὶ Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηράν».
10 Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλοίου ἐφοβήθησαν πολὺ καὶ εἶπαν πρὸς αὐτόν· «διατί, λοιπόν, διέπραξες αὐτὴν τὴν παρακοὴν ἀπέναντι τοῦ Κυρίου σου;» Διότι ὅλοι ἔμαθαν ὅτι ὁ Ἰωνᾶς ἔφευγε μακρὰν ἀπὸ τὸν Κύριον, ὅπως ὁ ἴδιος εἶχεν ὁμολογήσει εἰς αὐτούς.
11 Τότε ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν· «τί πρέπει τώρα νὰ κάμωμεν εἰς σέ, διὰ νὰ ἐξευμενισθῇ ὁ Θεός σου καὶ σταματήσῃ αὐτὴ ἡ θαλασσοταραχή, ἡ ἐναντίον μας;» Διότι ἡ τρικυμία ἐγίνετο ὁλοένα ἀγριωτέρα καὶ ἐδυνάμωνε συνεχῶς περισσότερον εἰς φοβερὸν κλύδωνα.
12 Εἶπε τότε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰωνᾶς· «πάρετέ με καὶ ρίψατέ με εἰς τὴν θάλασσαν καὶ θὰ γαληνεύσῃ ἡ τρικυμία. Διότι ἐγὼ εἶδα καὶ ἐπείσθην, ὅτι ἐξ αἰτίας μου ἐξέσπασεν ἐναντίον σας ἡ μεγάλη αὐτὴ τρικυμία».
13 Οἱ ναυτικοὶ κατέβαλον μεγάλας προσπαθείας νὰ ἐπιστρέψουν κάπου καὶ προσορμισθοῦν πρὸς τὴν ξηράν. Ἀλλὰ δὲν ἠμπόρεσαν, διότι ἡ τρικυμία ὁλοένα ἐμεγάλωνε καὶ τεράστια κύματα ἐξεγείροντο ἐναντίον των.
14 Οἱ ναυτιτκοὶ ἔκραξαν μὲ θερμὴν προσευχὴν πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπαν· «κατ' οὐδένα λόγον καὶ τρόπον, Κύριε, δὲν πρέπει νὰ χαθῶμεν ὅλοι ἐξ αἰτίας τοῦ ἑνὸς τούτου ἀνθρώπου. Καὶ μὴ θελήσῃς νὰ μᾶς τιμωρήσῃς ὡς χύνοντας αἷμα ἀθῷον, ἐπειδὴ θὰ ρίψωμεν αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν, διότι σύ, Κύριε, ὅπως ἠθέλησες ἔτσι καὶ ἔκαμες».
15 Ἐπῆραν τότε τὸν Ἰωνᾶν καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν. Ἀμέσως δὲ ἐσταμάτησεν ἡ τρικυμία ἀπὸ τὴν θάλασσαν.
16 Οἱ ἄνδρες, ποὺ ὑπῆρχαν εἰς τὸ πλοῖον, κατελήφθησαν ἀπὸ μεγάλον φόβον ἀπέναντι τοῦ Κυρίου, προσέφεραν θυσίαν εἰς τὸν Κύριον καὶ ἔκαμαν διάφορα τάματα.
1 Kαὶ κατέφθασε λόγος Κυρίου πρὸς Ἰωνᾶν, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀμαθί, ὁ ὁποῖος λόγος ἔλεγε:
2 «Σήκω καὶ πήγαινε εἰς τὴν Νινευῆ, ποὺ εἶναι πόλις μεγάλη, καὶ κήρυξε εἰς αὐτήν, διότι ἡ κακία της βουΐζει τόσον πολύ, ὥστε ἀνέβη ἡ κραυγὴ καὶ ἡ βοή της μέχρις ἐμοῦ εἰς τοὺς οὐρανούς».
3 Καὶ ἐσηκωθη ὁ Ἰωνᾶς μὲ τὴν ἀπόφασιν νὰ φύγῃ εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἰσπανίας Θαρσεὶς μακρὰν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου εἰδικῶς καὶ κατ’ ἐξοχὴν ὁ Κύριος ἐφανέρωνε τὴν δόξαν καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ προσώπου του. Καὶ κατέβη εἰς τὴν Ἰόππην καὶ εὗρε πλοῖον, ποὺ θὰ ἀπέπλεεν εἰς Θαρσίς, καὶ ἔδωκε τὸν ναῦλον τοῦ ταξιδίου καὶ ἀνέβη εἰς τὸ πλοῖον τοῦτο διὰ νὰ ἔλθῃ μαζὶ μὲ αὐτούς, ποὺ ἦσαν ἐντὸς αὐτοῦ, εἰς Θαρσεὶς μακρὰν ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου.
4 Καὶ ὁ Κύριος ἐσήκωσε δυνατὸν ἀέρα εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἔγινε μεγάλη τρικυμία μέσα εἰς τὴν θάλασσαν καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε νὰ συντριβῇ.
5 Καὶ ἦτο τόσον ἰσχυρὰ ἡ τρικυμία, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ ἔμπειροι εἰς τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ναύτου ἐφοβήθησαν ὅτι θὰ ἐπνίγοντο, καὶ μὲ φωνὰς ἰσχυρὰς ἐφώναζαν, παρακαλοῦντες ἕκαστος ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον ἐπίστευεν ὡς θέον του· καὶ οἱ ναυτικοὶ ἔρριψαν ἔξω ἀπὸ τὸ πλοῖον εἰς τὴν θάλασσαν τὰ ἔπιπλα καὶ τὸ φορτίον, ποὺ ὑπῆρχαν εἰς τὸ πλοῖον, διὰ νὰ ἐλαφρωθῇ τοῦτο ἀπὸ αὐτά· ὁ δὲ Ἰωνᾶς, ἅμα εἰσῆλθεν εἰς τὸ πλοῖον, κατέβη εἰς τὸ κύτος του καὶ ἐκοιμᾶτο καὶ ἐροχάλιζε.
6 Καὶ τὸν ἐπλησίασεν ὁ ἀπὸ τῆς πρώρας τοῦ πλοίου διὰ τοῦ πηδαλίου κατευθύνων αὐτὸ πλοίαρχος καὶ τοῦ εἶπε: «Τί κάνεις αὐτοῦ; Τὸ πλοῖον κινδυνεύει καὶ σὺ κοιμᾶσαι βαθιά; Σήκω καὶ παρακάλει τὸν Θεόν σου, διὰ νὰ μᾶς διασώσῃ ὁ Θεὸς καὶ νὰ μὴ χαθῶμεν».
7 Καὶ εἶπεν ὁ καθένας των εἰς τὸν διπλανόν του: «Ἐμπρὸς ἂς ρίψωμεν κλήρους καὶ ἔτσι ἂς μάθωμεν ἕνεκα ποίου συμβαίνει τὸ κακὸν αὐτὸ εἰς ἠμᾶς». Καὶ ἔρριψαν κλήρους καὶ ὁ κλῆρος ἔπεσεν εἰς τὸν Ἰωνᾶν.
8 Καὶ εἶπαν τότε εἰς αὐτόν: «Εἰπέ μας καθαρὰ διὰ ποῖον λόγον αὐτὸ τὸ κακὸν συνέβη καὶ γίνεται εἰς ἠμᾶς· ποία εἶναι ἡ ἐργασία καὶ τὸ ἐπάγγελμά σου; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι καὶ ποῦ πηγαίνεις; Καὶ ἀπὸ ποίαν χώραν καὶ ἀπὸ ποῖον λαὸν εἶσαι σύ;»
9 Καὶ ὁ Ἰωνᾶς εἶπε πρὸς αὐτούς: «Δοῦλος ὑπηρετῶν ἐν ἱερᾷ διακονίᾳ τὸν Κύριον εἶμαι ἐγὼ καὶ τὸν Κύριον καὶ Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐγὼ φοβοῦμαι καὶ λατρεύω, ὁ ὁποῖος ἐποίησε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν καὶ ὁ ὁποῖος ὡς κύριος ἀμφοτέρων κάμνει καὶ εἰς τὴν ξηρὰν καὶ εἰς τὴν θάλασσαν ὅ,τι Αὐτὸς θέλει».
10 Καὶ ἐφοβήθησαν πάρα πολὺ οἱ ἄνδρες, ὅταν ἐπληροφορήθησαν ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης ἦτο ὠργισμένος κατὰ τοῦ Ἰωνᾶ. Καὶ εἶπαν πρὸς αὐτόν: «Διατὶ ἔκαμες τὴν ἀπείθειαν αὐτὴν καὶ ἀπεπειράθης νὰ φύγῃς ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Θεοῦ;» Διότι ἔλαβον γνῶσιν οἱ ἄνδρες ὅτι ὁ Ἰωνᾶς ἔφυγεν ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου, διότι οὗτος τὸ εἶχεν εἴπει εἰς αὐτούς.
11 Καὶ εἶπαν πρὸς αὐτόν: Τί νὰ σοῦ κάμωμεν, ὥστε νὰ ἠσυχάσῃ ἡ θάλασσα καὶ νὰ μὴ ἀγριεύῃ ἐναντίον μας;» Διότι ἡ θάλασσα ἐκινεῖτο καὶ ἐσήκωνε περισσοτέραν τρικυμίαν.
12 Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωνᾶς πρὸς αὐτούς: «Πάρετέ με καὶ ρίψατέ με μέσα εἰς τὴν θάλασσαν καὶ θὰ ἠρεμήσῃ ἡ θάλασσα, ὥστε νὰ μὴ πίπτουν τὰ ἄγρια κύματα τῆς ἐπάνω σας, διότι ἐγὼ ἐσχημάτισα τὴν πεποίθησιν, ὅτι ἐξ αἰτίας μου ἡ μεγάλη αὐτὴ τρικυμία συμβαίνει εἰς σᾶς».
13 Καὶ προσεπάθουν μὲ τὴν βίαν οἱ ἄνδρες νὰ ἐπιστρέφουν εἰς τὴν ξηράν, διὰ νὰ ἀποβιβάσουν ἐκεῖ τὸν Ἰωνᾶν, καὶ δὲν ἠμποροῦσαν, διότι ἡ θάλασσα ἐκινεῖτο τεταραγμένη καὶ ἐσήκωνε περισσοτέραν τρικυμίαν καὶ κύματα.
14 Καὶ ἐφώναξαν διὰ προσευχῆς πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπαν: «Μὴ ἀπολεσθῶμεν κατ’ οὐδένα τρόπον, Κύριε, διὰ τὴν ζωὴν τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ποὺ πρόκειται νὰ λάβῃ τέλος μέσα εἰς τὰ κύματα τῆς θαλάσσης· καὶ μὴ ἐπιρρίψῃς ἐπάνω μας τὴν ἐνοχὴν διὰ τὸ δίκαιον αἷμα, ποὺ πρόκειται νὰ χυθῇ· διότι σύ, Κύριε, ὅπως ἤθελες, ἔτσι καὶ ἔκαμες».
15 Καὶ ἐπῆραν τὸν Ἰωνᾶν εἰς τὰ χέρια των καὶ τὸν ἔρριψαν ἔξω τοῦ πλοίου εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐσταμάτησεν ἡ θάλασσα ἀπὸ τὴν τρικυμίαν καὶ ταραχὴν αὐτῆς.
16 Καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες πάρα πολὺ τὸν Κύριον καὶ ἐθυσίασαν θυσίαν πρόχειρον ὄχι εἰς τοὺς ἰδικούς των θεούς, ἀλλ’ εἰς τὸν Κύριον, ὡς τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεόν, καὶ ἔκαμαν ταξίματα νὰ κάμουν καὶ ἄλλας θυσίας, ὅταν θὰ ἐξήρχοντο εἰς τὴν ξηράν.
Πρωτότυπο
Κολιτσάρας
1 Kαὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρὸς Ἰωνᾶν τὸν τοῦ Ἀμαθὶ λέγων·
1 Ὁ Κύριος ὡμίλησε πρὸς τὸν Ἰωνᾶν, τὸν υἱὸν τοῦ Ἀμαθί, καὶ τοῦ εἶπε.
2 ἀνάστηθι καὶ πορεύθητι εἰς Νινευὴ τὴν πόλιν τὴν μεγάλην καὶ κήρυξον ἐν αὐτῇ, ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς πρός με.
2 «Σήκω καὶ πήγαινε εἰς τὴν Νινευή, τὴν πόλιν τὴν μεγάλην, καὶ κήρυξε εἰς τοὺς κατοίκους της, ὅτι κραυγαλέα ἡ κακία των ἔφθασεν ἕως εἰς ἐμέ, καὶ ἦλθε πλέον ἡ στιγμὴ τῆς καταστροφῆς των».
3 Καὶ ἀνέστη Ἰωνᾶς τοῦ φυγεῖν εἰς Θαρσεὶς ἐκ προσώπου Κυρίου καὶ κατέβη εἰς Ἰόππην καὶ εὗρε πλοῖον βαδίζον εἰς Θαρσεὶς καὶ ἔδωκε τὸν ναῦλον αὐτοῦ καὶ ἐνέβη εἰς αὐτὸ τοῦ πλεῦσαι μετ' αὐτῶν εἰς Θαρσεὶς ἐκ προσώπου Κυρίου.
3 Ὁ Ἰωνᾶς δυσφορῶν διὰ τὴν ἐντολήν, ποὺ ἔλαβε, ἐσηκώθη, διὰ νὰ φύγῃ μακρὰν ἀπὸ τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου εἰς Θαρσίς. Κατέβη λοιπὸν εἰς Ἰόππην καὶ εὑρῆκε πλοῖον ἕτοιμον νὰ πλεύση εἰς Θαρσίς. Ἔδωκε τὸ ναῦλον του, εἰσῆλθεν εἰς αὐτό, διὰ νὰ ταξιδεύσῃ μὲ τοὺς ἄλλους εἰς Θαρσεὶς καὶ νὰ φύγῃ μακρὰν ἀπὸ τὸ πρόσωπον τοῦ Κυρίου.
4 Καὶ Κύριος ἐξήγειρε πνεῦμα μέγα εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἐγένετο κλύδων μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε τοῦ συντριβῆναι.
4 Ὁ Κύριος ὅμως ἐσήκωσεν ἰσχυρὸν ἄνεμον εἰς τὴν θάλασσαν, ἔγινε μεγάλη τρικυμία καὶ τὸ πλοῖον ἐκινδύνευε νὰ συντριβῇ ἀπὸ τὰ κύματα.
5 Καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ναυτικοὶ καὶ ἀνεβόησαν ἕκαστος πρὸς τὸν θεὸν αὐτοῦ καὶ ἐκβολὴν ἐποιήσαντο τῶν σκευῶν τῶν ἐν τῷ πλοίῳ εἰς τὴν θάλασσαν τοῦ κουφισθῆναι ἀπ' αὐτῶν. Ἰωνᾶς δὲ κατέβη εἰς τὴν κοίλην τοῦ πλοίου καὶ ἐκάθευδε καὶ ἔρρεγχε.
5 Οἱ ναυτικοὶ ἐφοβήθησαν καὶ ὅλοι μὲ μεγάλην φωνὴν προσηύχοντο ὁ καθένας εἰς τὸν θεόν του. Ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν διάφορα ἀντικείμενα, διὰ νὰ ἐλαφρώσῃ τὸ πλοῖον ἀπὸ τὸ βάρος των. Ὁ δὲ Ἰωνᾶς ἐν τῷ μεταξὺ εἶχε κατεβῆ εἰς τὸ ἀμπάρι τοῦ πλοίου, ἐκοιμᾶτο βαθέως καὶ ἐρροχάλιζε.
6 Καὶ προσῆλθε πρὸς αὐτὸν ὁ πρωρεὺς καὶ εἶπεν αὐτῷ· τί σὺ ρέγχεις; Ἀνάστα καὶ ἐπικαλοῦ τὸν Θεόν σου, ὅπως διασώσῃ ὁ Θεὸς ἡμᾶς καὶ οὐ μὴ ἀπολώμεθα.
6 Ἐπλησίασε πρὸς αὐτὸν ὁ πιλότος καὶ τοῦ εἶπε· «τί σὺ ροχαλίζεις; Σήκω ἐπάνω, παρακάλει καὶ σὺ τὸν Θεόν σου νὰ μᾶς σώσῃ καὶ νὰ μὴ χαθῶμεν».
7 Καὶ εἶπεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε βάλωμεν κλήρους καὶ ἐπιγνῶμεν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶν ἐν ἡμῖν; Καὶ ἔβαλον κλήρους καὶ ἔπεσεν κλῆρος ἐπὶ Ἰωνᾶν.
7 Ἐπειδὴ ὅμως παρὰ τὰς προσευχάς των ἡ τρικυμία ἐξακολουθοῦσεν ἀπειλητική, οἱ ἐν τῷ πλοίῳ ναυτικοὶ εἶπαν ὁ ἔνας πρὸς τὸν ἄλλον· «ἐλᾶτε νὰ βάλωμεν κλήρους καὶ νὰ μάθωμεν ἐξ αἰτίας τίνος μᾶς εὑρῆκεν αὐτὴ ἡ ταλαιπωρία». Ἔβαλαν, λοιπόν, κλήρους καὶ ὁ κλῆρος ἔπεσεν εἰς τὸν Ἰωνᾶν.
8 Καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· ἀπάγγειλον ἡμῖν τίνος ἕνεκεν ἡ κακία αὕτη ἐστὶ ἐν ἥμην; Τίς σου ἡ ἐργασία ἐστί; Καὶ πόθεν ἔρχῃ, καὶ ποῦ πορεύῃ; Καὶ ἐκ ποίας χώρας καὶ ἐκ ποίου λαοῦ εἶ σύ;
8 Οἱ ἄλλοι εἶπαν τότε πρὸς αὐτόν· «εἰπέ μας, ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία, διὰ τὴν ὁποίαν μᾶς εὑρῆκεν ἡ μεγάλη αὐτὴ τρικυμία, ποιὰ εἶναι ἡ ἐργασία σου; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι καὶ ποῦ πηγαίνεις; Ἀπὸ ποίαν χώραν κατάγεσαι καὶ εἰς ποῖον λαὸν ἀνήκεις;»
9 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· δοῦλος Κυρίου εἰμὶ ἐγὼ καὶ τὸν Κύριον Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐγὼ σέβομαι, ὃς ἐποίησε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηράν.
9 Ἀπήντησε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰωνᾶς καὶ εἶπεν· «ἐγὼ εἶμαι δοῦλος τοῦ Κυρίου, σέβομαι καὶ λατρεύω τὸν Κύριον καὶ Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἐδημιούργησε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηράν».
10 Καὶ ἐφοβήβησαν οἱ ἄνδρες φόβον μέγαν καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· τί τοῦτο ἐποίησας; Διότι ἔγνωσαν οἱ ἄνδρες, ὅτι ἐκ προσώπου Κυρίου ἦν ψεύγων, ὅτι ἀπήγγειλεν αὐτοῖς.
10 Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλοίου ἐφοβήθησαν πολὺ καὶ εἶπαν πρὸς αὐτόν· «διατί, λοιπόν, διέπραξες αὐτὴν τὴν παρακοὴν ἀπέναντι τοῦ Κυρίου σου;» Διότι ὅλοι ἔμαθαν ὅτι ὁ Ἰωνᾶς ἔφευγε μακρὰν ἀπὸ τὸν Κύριον, ὅπως ὁ ἴδιος εἶχεν ὁμολογήσει εἰς αὐτούς.
11 Καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· τί ποιήσομέν σοι καὶ κοπάσει ἡ θάλασσα ἀφ' ἡμῶν; Ὅτι ἡ θάλασσα ἐπορεύοτο καὶ ἐξήγειρε μᾶλλον κλύδωνα.
11 Τότε ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν· «τί πρέπει τώρα νὰ κάμωμεν εἰς σέ, διὰ νὰ ἐξευμενισθῇ ὁ Θεός σου καὶ σταματήσῃ αὐτὴ ἡ θαλασσοταραχή, ἡ ἐναντίον μας;» Διότι ἡ τρικυμία ἐγίνετο ὁλοένα ἀγριωτέρα καὶ ἐδυνάμωνε συνεχῶς περισσότερον εἰς φοβερὸν κλύδωνα.
12 Καὶ εἶπεν Ἰωνᾶς πρὸς αὐτούς· ἄρατέ με καὶ ἐμβάλετέ με εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ κοπάσει ἡ θάλασσα ἀφ' ὑμῶν· διότι ἔγνωκα ἐγὼ ὅτι δι' ἐμὲ κλύδων ὁ μέγας οὗτος ἐφ' ὑμᾶς ἐστι.
12 Εἶπε τότε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰωνᾶς· «πάρετέ με καὶ ρίψατέ με εἰς τὴν θάλασσαν καὶ θὰ γαληνεύσῃ ἡ τρικυμία. Διότι ἐγὼ εἶδα καὶ ἐπείσθην, ὅτι ἐξ αἰτίας μου ἐξέσπασεν ἐναντίον σας ἡ μεγάλη αὐτὴ τρικυμία».
13 Καὶ πορεβιάζοντο οἱ ἄνδρες τοῦ ἐπιστρέψαι πρὸς τὴν γῆν καὶ οὐκ ἠδύναντο, ὅτι ἡ θάλασσα ἐπορεύετο καὶ ἐξηγείρετο μᾶλλον ἐπ' αὐτούς.
13 Οἱ ναυτικοὶ κατέβαλον μεγάλας προσπαθείας νὰ ἐπιστρέψουν κάπου καὶ προσορμισθοῦν πρὸς τὴν ξηράν. Ἀλλὰ δὲν ἠμπόρεσαν, διότι ἡ τρικυμία ὁλοένα ἐμεγάλωνε καὶ τεράστια κύματα ἐξεγείροντο ἐναντίον των.
14 Καὶ ἀνεβόησαν πρὸς Κύριον καὶ εἶπαν· μηδαμῶς, Κύριε, μὴ ἀπολώμεθα ἕνεκεν τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου, καὶ μὴ δῷς ἐφ' ἡμᾶς αἷμα δίκαιον, διότι σύ, Κύριε, ὃν τρόπον ἀβούλου, πεποίηκας.
14 Οἱ ναυτιτκοὶ ἔκραξαν μὲ θερμὴν προσευχὴν πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπαν· «κατ' οὐδένα λόγον καὶ τρόπον, Κύριε, δὲν πρέπει νὰ χαθῶμεν ὅλοι ἐξ αἰτίας τοῦ ἑνὸς τούτου ἀνθρώπου. Καὶ μὴ θελήσῃς νὰ μᾶς τιμωρήσῃς ὡς χύνοντας αἷμα ἀθῷον, ἐπειδὴ θὰ ρίψωμεν αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν, διότι σύ, Κύριε, ὅπως ἠθέλησες ἔτσι καὶ ἔκαμες».
15 Καὶ ἔλαβον τὸν Ἰωνᾶν καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἔστη ἡ θάλασσα ἐκ τοῦ σάλου αὐτός.
15 Ἐπῆραν τότε τὸν Ἰωνᾶν καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν. Ἀμέσως δὲ ἐσταμάτησεν ἡ τρικυμία ἀπὸ τὴν θάλασσαν.
16 Καὶ ἐφοβήθησαν οἱ ἄνδρες φόβῳ μεγάλῳ τὸν Κύριον καὶ ἔθυσαν θυσίαν τῷ Κυρίῳ καὶ ηὔξαντο τὰς εὐχάς.
16 Οἱ ἄνδρες, ποὺ ὑπῆρχαν εἰς τὸ πλοῖον, κατελήφθησαν ἀπὸ μεγάλον φόβον ἀπέναντι τοῦ Κυρίου, προσέφεραν θυσίαν εἰς τὸν Κύριον καὶ ἔκαμαν διάφορα τάματα.