Δύσκολα συγχωρεῖται στήν ἐποχή μας νά γίνεται λόγος περί δαιμόνων. Γιά πολλές τώρα δεκαετίες ἔχει διαδοθεῖ στίς λαϊκές τάξεις, ἡ ψεύτικη καί ἀντιχριστιανική ἰδέα ὅτι δέν ὑπάρχουν δαιμόνια καί σατανᾶς, ἀλλά μέ τά ὀνόματα αὐτά πρέπει νά ἐννοοῦμε, ἔτσι γενικά καί ἀόριστα τό πάσης φύσεως καί μορφῆς κακό. Ἀκόμα καί Χριστιανοί, πού δέν ἀποξενώθηκαν μέν ἀπ' τήν ὀρθόδοξη πίστη, μέ πλημμελῆ ὅμως καί νεφελώδη γνώση τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας, εἶναι ἐπηρεασμένοι ἀπ' τήν ἰδέα ἀνυπαρξίας δαιμονικῶν δυνάμεων. Δέν παραδέχονται, δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες ὡς προσωπικά ὄντα-ὑπάρξεις. Ἰσχυρίζονται πώς ἡ σχετική διδασκαλία καί πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κατάλοιπο τῆς δεισιδαιμονίας ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι πίστευαν στήν ὕπαρξή τους.

Αὐτή δέ ἡ γενική πίστη τῶν ἀρχαίων λαῶν, ἀντί νά τούς κάνει νά δεχθοῦν ὡς ἀληθινή αὐτή τήν πρωταρχική πίστη καί γνώση τῶν ἀνθρώπων, ἀντίθετα ὁδηγοῦνται στήν ἀπόρριψή της, θεωρῶντας την ἀποκυήματα φαντασίας καί δεισιδαιμονία. Ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ δαίμονες εἶναι προσωποποιήσεις τοῦ ποικιλόμορφου κακοῦ καί ὁ σατανᾶς τοῦ κακοῦ γενικῶς. Ἤ ὅτι τήν πίστη καί διδασκαλία γιά τά δαιμόνια καί τόν σατανᾶ τήν χρησιμοποιοῦν «οἱ παπᾶδες ὡς φόβητρο καί μέσο ἐκβιασμοῦ τῶν ἁπλοϊκῶν ἀνθρώπων, γιά νά τούς ἐκμεταλλεύονται. Γελοιοποιοῦν ἔτσι τήν διδασκαλία καί πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

Ὡς γλυκὺς συνέμπορος τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ προφήτης ∆αβὶδ ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς τῆς ζωῆς εὑρισκόμενος καὶ πάσαις ταῖς πνευματικαῖς ἡλικίαις προσφόρως καταμιγνύμενος καὶ παντὸς τάγματος τῶν προκοπτόντων συνεφαπτόμενος·
τοῖς κατὰ Θεὸν νηπίοις συμπαίζει,
τοῖς ἀνδράσι συναγωνίζεται, παιδαγωγεῖ τὴν νεότητα,
ὑποστηρίζει τὸ γῆρας,  τοῖς πᾶσι πάντα γίνεται·
στρατιωτῶν ὅπλον, ἀθλητῶν παιδοτρίβης,
γυμναζομένων παλαίστρα, νικώντων στέφανος,
ἐπιτραπέζιος εὐφροσύνη, ἐπικήδειος παραμυθία.
οὐκ ἔστι τι τῶν κατὰ τὸν βίον ἡμῶν τῆς χάριτος ταύτης ἀμέτοχον·
τίς προσευχῆς δύναμις, ἧς μὴ ∆αβὶδ συνεφάπτεται;
Τίς ἑορτῆς εὐφροσύνη μὴ τοῦ προφήτου ταύτην φαιδρύνοντος;
Ὃ δὴ καὶ νῦν ἔστιν ἰδεῖν, ὅτι καὶ ἄλλως μεγάλην ἡμῖν οὖσαν τὴν ἑορτὴν μείζονα δι' ἑαυτοῦ ὁ προφήτης ἐποίησε προσφόρως τῇ ὑποθέσει τὴν ἐκ τῶν ψαλμῶν συνεισενεγκὼν εὐφροσύνην.
Ἐν μὲν γὰρ τῷ ἑνὶ πρόβατόν σε κελεύει γενέσθαι παρὰ τοῦ Θεοῦ ποιμαινόμενον καὶ οὐδενὸς τῶν ἀγαθῶν ὑστερούμενον,
ᾧ καὶ πόα νομῆς καὶ ὕδωρ ἀναπαύσεως
καὶ τροφὴ καὶ σκηνὴ καὶ τρίβος καὶ ὁδηγία
καὶ πάντα γίνεται ὁ Ποιμὴν ὁ Καλὸς πρὸς πᾶσαν χρείαν τὴν ἑαυτοῦ χάριν προσφόρως καταμερίζων·
δι' ὧν ἁπάντων παιδεύει τὴν ἐκκλησίαν,
ὅτι χρή σε πρόβατον πρῶτον γενέσθαι τοῦ καλοῦ Ποιμένος διὰ τῆς ἀγαθῆς κατηχήσεως πρὸς τὰς θείας τῶν διδαγμάτων νομάς τε καὶ πηγὰς ὁδηγούμενον εἰς τὸ συνταφῆναι Αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτισμοῦ εἰς τὸν θάνατον καὶ μὴ φοβηθῆναι τὸν τοιοῦτον θάνατον·
οὐ γὰρ θάνατος οὗτός ἐστιν, ἀλλὰ θανάτου σκιὰ καὶ ἐκτύπωμα.

^{Εἰς τὴν ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου}

Τρία παράδοξα θαύματα ἐξ ἀρχῆς χρόνου οὐ γνώριμα,
τὴν φύσιν αὐτὴν ὑπερακοντίζοντα τὴν ἡμετέραν συνέπλεξαν, ἀῤῥαγῆ καὶ ἀσάλευτα μένοντα·
τρίπλοκον γὰρ σχοινίον ταχὺ οὐ διαῤῥήσσεται.
Ταῦτα δέ ἐστιν ἀνυμφεύτου μητρὸς ὠδὶς,
τριημέρου πάθους ἀνάστασις,
σαρκὸς εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψις.
Οἶδεν ὁ χρόνος στείρας τικτούσας,
ἀλλ' οὐ γαμικῆς συναφείας ἐκτός·
οἶδε νεκροὺς ἀναβιώσαντας, ἀλλ' οὐχὶ εἰς ζωὴν ἀτελεύτητον·
οἶδε προφήτην ἀναλαμβανόμενον, ἀλλ' ὡς εἰς οὐρανόν·
τὸ, ὡς, τῆς ἀληθείας δεύτερον.

Μέγας εἶναι ὁ Θεός μας, μεγάλα καὶ τὰ ἔργα Του! Δὲν ὑπάρχει ἀρχὴ καὶ τέλος στὰ θαυμάσια Του (πρβλ. Ψαλμ. οστ' 13,14)! Δὲν ὑπάρχουν μάτια ποὺ νά 'χουν δεῖ ὅλ' αὐτὰ τὰ θαυμάσια, δὲν ὑπάρχει γλῶσσα νὰ τὰ διηγηθεῖ, μὰ οὔτε καὶ νοῦς νὰ τὰ συλλάβει. - Τὰ μάτια εἶδαν κι ὅταν ἦρθε ὁ θάνατος ἔκλεισαν. Ἡ γλῶσσα διηγήθηκε καὶ μουγγάθηκε. Ὁ νοῦς συνέλαβε κι ἔπειτα ὅλα τὰ κάλυψε ἡ λήθη. Ποιός μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὰ θαυμάσια καὶ ν' ἀγνοεῖ τὸ θαυματουργό; Καὶ ποιός μπορεῖ νὰ δεῖ τὸ θαυματουργὸ καὶ νὰ ἐξακολουθήσει νὰ ζεῖ;

Ὅλη ἡ φωτιὰ ἦρθε στὴ γῆ κι ἐξακολουθεῖ νὰ ἔρχεται ἀπὸ τὸν ἥλιο. Γιατί δὲν κατέβηκε ὁ ἴδιος ὁ ἥλιος στή γῆ, ἀντὶ νὰ παρουσιάζεται λίγο στὴ γῆ, λίγο στὸ νερό, λίγο στὸν ἀέρα, λίγο στὰ δάση καὶ λίγο στὰ ζῶα; Γιατὶ σὲ κάθε μερικὴ παρουσίασή του ὁ ἥλιος κρύβεται πίσω ἀπὸ ἕνα σκοῦρο καὶ κρύο παραπέτασμα; Γιατί δὲν κατέβηκε ὁλόκληρος στὴ γῆ γιὰ νὰ φτιάξει τὰ πράγματα ποὺ γίνονται μὲ τὴ φωτιὰ καὶ τὸ φῶς Του, φορῶντας σάρκα καὶ περιορισμένος μέσα στὴ σάρκα; Ἐπειδὴ ἂν πλησίαζε πολὺ κοντά, ἡ γῆ θὰ ἔλιωνε, θὰ ἐξαφανιζόταν σὰν ἀτμός, θὰ χανόταν.

Ποιός θνητὸς θὰ μποροῦσε νὰ βρεθεῖ κοντὰ στὸν ἥλιο καὶ νὰ ζήσει; Καὶ ὁ ἥλιος δὲν εἶναι παρὰ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Μπροστὰ στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ ὁ ἥλιος εἶναι σὰν σκοτάδι. Ποιός ἑπομένως θὰ μποροῦσε νὰ κοιτάξει το Θεὸ τῶν θαυμασίων καὶ νὰ ζήσει;

Δὲ σοῦ εἶναι εὔκολο νὰ κατανοήσεις ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔπρεπε νὰ κρύψει τὴν ἀστραφτερὴ λάμψη τῆς θεότητάς Του κάτω ἀπὸ τὸ πυκνὸ καὶ σκοτεινὸ κάλυμμα τῆς ἀνθρώπινης σάρκας; Ποιός ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε ν' ἀντέξει καὶ νὰ ἐπιζήσει μπροστὰ στὴν παρουσία Του;

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ὑπομένει ὅλα τὰ λυπηρὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς μὲ καρτερία κι ἐλπίδα στὸ Θεό. Γι' αὐτὸν ἡ κάθε μέρα θὰ εἶναι μῆνας στὸν οὐρανό, ἐνῶ στὸν ἄπιστο θὰ μοιάζει μὲ χρόνο ὁλόκληρο. Γιατί ὁ ἄπιστος χαίρεται μόνο ὅταν δὲν ὑποφέρει· κι ὅταν ὑποφέρει, τὸ κάνει χωρὶς ὑπομονὴ κι ἐλπίδα στὸ Θεὸ καὶ δυσανασχετεῖ.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲ γογγύζει ὅταν ὑποφέρει, ἀλλ' ἐξετάζει τίς αἰτίες μὲ ὑπομονὴ κι ἐλπίδα στὸ Θεό. Ποὺ θὰ βρεῖ τίς αἰτίες ποὺ τὸν κάνουν νὰ ὑποφέρει αὐτὸς ποὺ πάσχει; Θὰ τίς βρεῖ εἴτε μέσα του εἴτε στοὺς γονεῖς του καὶ στοὺς γείτονές του. Ὁ βασιλιᾶς Δαβὶδ ὑπόφερε γιὰ τίς δικές του ἁμαρτίες. Ὁ Ροβοὰμ γιὰ τίς ἁμαρτίες τοῦ πατέρα του, τοῦ βασιλιᾶ Σολομῶντα. Οἱ προφῆτες ὑπόφεραν γιὰ τίς ἁμαρτίες τῶν συμπατριωτῶν τους.

Ἄν αὐτὸς ποὺ πάσχει ἔψαχνε διεξοδικότερα καὶ βαθύτερα τίς αἰτίες τῶν βασάνων του, ποὺ θὰ τίς ἔβρισκε; Σίγουρα θὰ τίς συναντοῦσε στὴν ὀλιγοπιστία του πρός το Θεὸ ἢ σὲ κάποιο σκοτεινὸ καὶ κακὸ πνεῦμα, σ' ἕνα μαῦρο σκοτάδι χωρὶς φῶς ἢ στὴ στοργικὴ καὶ θεραπευτικὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ θὰ βρεῖ τίς αἰτίες ποὺ τὸν κάνουν νὰ ὑποφέρει ἐκεῖνος ποὺ ψάχνει διεξοδικότερα καὶ βαθύτερα. Ὁ Ἀδὰμ κι ἡ Εὔα ὑπόφεραν ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία τους στὸ Θεὸ καὶ δίκαιος Ἰὼβ ἀπὸ τὸ σκοτεινὸ καὶ κακὸ πνεῦμα τῆς πονηρίας: ὁ τυφλὸς νέος ἄνθρωπος, ποὺ ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὰ μάτια του, γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὴ δική του αἰώνια ἀνταπόδοση.

Ὁ συνειδητὸς ἄνθρωπος εἶναι λογικὸ νὰ ἀναζητήσει τίς αἰτίες ποὺ τὸν βασανίζουν μέσα του, ἐνῶ ὁ ἀνόητος κατηγορεῖ πάντα τοὺς ἄλλους. Ὁ συνειδητὸς ἄνθρωπος θυμᾶται ὅλες τίς ἁμαρτίες ποὺ ἔκανε ἀπὸ παιδί. Τίς θυμᾶται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ περιμένει νὰ πληρώσει γι' αὐτές. Ἔτσι ὅταν τὸν βροῦν βάσανα, εἴτε αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τοὺς φίλους ἢ τοὺς ἐχθρούς του, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἢ ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ γνωρίσει τίς αἰτίες, γιατί τίς ἀναζητεῖ μέσα του. Ὁ ἀνόητος ἄνθρωπος ὅμως εἶναι ἐπιλήσμων, ξεχνᾶ ὅλες τίς ἀδικίες του. Κι ὅταν συναντήσει δυσκολίες ὀργίζεται πολὺ καὶ ρωτάει μὲ κατάπληξη: Γιατί ἐγὼ νὰ ἔχω πονοκέφαλο, γιατί ἐγὼ νὰ χάνω ὅλα τὰ λεφτά μου, γιατί τὰ δικά μου παιδιὰ νὰ πεθαίνουν; Καὶ μὲ τὴν ἀνοησία καὶ τὸ μένος ποὺ τὸν δέρνουν, δαχτυλοδείχνει κάθε ὕπαρξη στὴ γῆ ἢ στὸν οὐρανό. Ὅλοι τους εἶναι ὑπεύθυνοι γιὰ τὰ βάσανά του, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του - τὸν μόνο πραγματικὰ ὑπεύθυνο.

Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπωφελεῖται ἀπ' ὅλα τὰ βάσανά του, γνωρίζοντας πὼς ὅλ' αὐτὰ τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὴ δική του ὠφέλεια.

1. Ἄς προστρέξουμε μὲ προθυμία στὸ Δεσπότη Χριστὸ ποὺ μᾶς καλεῖ καί, ἀνοίγοντας σ' Αὐτὸν τὶς καρδιές μας, ἄς μὴ ἀπελπιζόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας, θυμίζοντάς μας περασμένες ἁμαρτίας, μᾶς ἀνοίγει τὸ δρόμο πρὸς τὴν ἀπόγνωση.

1. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς χριστιανικῆς πίστης.
α. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει:
Ἡ ἀνάσταση εἶναι τό οὐσιαστικώτερο σημεῖο τῆς πίστης μας. Αὐτό σημαίνει: Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε,
• ἡ πίστη μας εἶναι στό σύνολό της μάταιη∙

Παράκληση Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας

Παράκληση στην Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα

Ὁ Ἀββᾶς Ἀλώνιος εἶπεν: Ἐάν ὁ ἄνθρωπος θελήση, δύναται, ἀπό τό πρωί ἕως τό βράδυ, νά ἔλθη εἰς μέτρον θεῖον.

Ἕνας ἄλλος ἀδελφός ἠρώτησε τόν ἴδιον Γέροντα:

– Πάτερ μου, τι ἐννοεῖ ὁ προφήτης, ὅταν λέγη: οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ.; (Ψαλμ. γ ́, 3).

Ὁ Γέρων ἔδωσε τήν ἐξῆς ἀπάντησιν εἰς τήν ἀπορίαν τοῦ ἀδελφοῦ:

– Ἐννοεῖ τούς λογισμούς τῆς ἀπελπισίας, πού ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες εἰς τόν ἁμαρτήσαντα λέγοντες ἀπό δῶ καί πέρα δέν εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά σέ σώση. Με αὐτήν δέ τήν συμβουλήν ἐπιδιώκουν νά κατακρημνίσουν τόν ἁμαρτωλόν εἰς τήν ἀπόγνωσιν.

Αὐτούς ὅμως τούς λογισμούς πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά τούς ἀντιμετωπίζη διά τῶν λέξεων τῆς Ἁγ. Γραφῆς: «Ὁ Κύριος εἶναι ἡ καταφυγή μου καί αὐτός θά ἐλευθερώση τούς πόδας μου ἀπό τήν παγίδα» «οἱ ὀφθαλμοί μου διὰ παντὸς πρὸς τὸν Κύριον, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου». (Ψαλμ. κδ', 15).

τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ ∆αμασκηνοῦ

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά χαρίσει ξανά στόν ἄνθρωπο, ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο τόν προόρισε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τή δική του εἰκόνα· ἐλεύθερο, προορισμένο νά τοῦ μοιάζει, νά εἶναι ὅπως κι ὁ ∆ημιουργός του τέλειος, ἐνάρετος.

Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ παρεξηγημένα θέματα τῆς πίστεώς μας εἶναι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

Πράγματι, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὑποτίμησαν τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, θεωρώντάς το ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἔως σήμερα, καὶ εἰς τοὺς αἰώνας, ὡς κάτι τὸ ἐνοχλητικό, παράτερο καὶ βδελυκτό. Ἄρα ἀποκλείεται αὐτὸ τὸ «ξεδιάντροπο» ἀνθρώπινο σῶμα νὰ κληρονομήσει τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Κάποιοι ἄλλοι δέ, τὸ ὑπερτίμησαν καὶ τὸ εἰδωλοποίησαν μέσα ἀπὸ τὴν λατρεία τῆς ἁμαρτίας καὶ στὴν πραγματικότητα τὸ ὑποτίμησαν.

Ἀκόμη ὅμως καὶ μέσα στὶς περισσότερες ἀντιλήψεις τῶν σημερινῶν εὐλαβῶν Ὁρθοδόξων καὶ μή, Χριστιανῶν, ὑπάρχει ἡ ἰδέα περὶ ἐξαερώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Θεωροῦμε τὴν αἰώνιο ζωὴ ὡς κάτι ἀφηρημένο, νεφελῶδες, καὶ μυθικό, ἐκεῖ ὅπου τὸ σῶμα καὶ γενικὰ ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ κάτι τὸ φαντασιῶδες. Θὰ γίνει ἁπλὰ ἕνα ἄυλο πνεῦμα, ὅπως τὸ φαντασματάκι τῶν Ghostbusters (Γκοστ Μπάστερς.)

Πρόλογος

Στὴ ζωὴ πρώτη ἐγκόσμια ἐκδήλωση τοῦ νεογνοῦ, ποὺ συνεχίζει τὴν ἐπίγεια πορεία του μὲ ἱκανοποιήσεις ἀλλά καὶ μὲ ἀπογοητεύσεις, μὲ πανηγυρισμοὺς ἀλλά καὶ μὲ πένθη, μὲ ἠρεμία ἀλλά καὶ μὲ ἀναστατώσεις, μὲ χορτασμὸ ἀλλά καὶ μὲ πείνα, μὲ εὐτυχία ἀλλά καὶ μὲ δυστυχία. Ἔτσι κυλᾶ ὅλος ὁ ἀνθρώπινος βίος, γιὰ νὰ τελειώσει μὲ τὴν ἀρρώστια, τὰ γηρατειά καὶ τὸν θάνατο.

Ὁ ἄπιστος ἄνθρωπος καταβάλλεται ἀπὸ τὶς δοκιμασίες. Ἄν, μάλιστα, αὐτὲς εἶναι πολὺ μεγάλες, ἀπελπίζεται καὶ καμιὰ φορὰ φτάνει ὣς τὴν αὐτοχειρία. Ὁ πιστός, ὅμως, γνωρίζοντας τὴν αἰτία τῶν δοκιμασιῶν ἀλλά καὶ τὴν ὠφέλειά τους −τὴν ψυχικὴ καλλιέργεια μέσω τῆς ὑπομονῆς καὶ τὴν κληρονομιὰ τῆς οὐράνιας βασιλείας−, τὶς ἀντιμετωπίζει σωστά καὶ τὶς ἐκμεταλλεύεται σωτήρια, σύμφωνα μὲ τὶς παραινέσεις τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἰακώβου: «Νὰ χαίρεστε, ἀδελφοί μου, ὅταν δοκιμάζεστε ἀπὸ ποικίλους πειρασμούς· γιατὶ πρέπει νὰ ξέρετε ὅτι μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία τῆς πίστεώς σας γεννιέται ἡ ὑπομονή» (Ἰακ. 1:2-3). Καὶ εἶναι «μακάριος ὁ ἄνθρωπος ποὺ δέχεται μὲ ὑπομονὴ τὶς δοκιμασίες, καθώς, ἄν τὶς ὑποστεῖ μὲ ἐπιτυχία, θὰ κερδίσει τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς» (Ἰακ. 1:12). Ὁ Κύριος, ἄλλωστε, μᾶς διαβεβαίωσε: «Μὲ τὴν ὑπομονή σας θὰ σώσετε τὶς ψυχές σας» (Λουκ. 21:19). «Ὅποιος ὑπομένει ὣς τὸ τέλος, αὐτὸς θὰ σωθεῖ» (Ματθ. 10:22). Ὁ Ἴδιος, μάλιστα, μᾶς ἔδωσε κορυφαῖο παράδειγμα ὑπομονῆς καὶ μακροθυμίας: «Τὶς λοιδορίες δὲν τὶς ἀνταπέδιδε καί, ὅταν ἔπασχε, δὲν ἀπειλοῦσε· ἐμπιστευόταν τὸν δίκαιο Κριτή» (Α ́ Πέτρ. 2:23). Γι’ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ Τὸν μιμηθοῦμε: «Ἀναλογιστεῖτε Αὐτὸν ποὺ ὑπέμεινε τόση ἐχθρότητα ἐναντίον Του ἀπὸ μέρους τῶν ἁμαρτωλῶν, γιὰ νὰ μὴν ἀποκάμετε καὶ χάσετε τὸ θάρρος σας» (Ἑβρ. 12:3). «Νὰ ὑπομένετε ὅπως ὁ Χριστός» (Β ́ Θεσ. 3:5). «Ἂν ὑπομένουμε, μαζί Του καὶ θὰ βασιλεύσουμε» (Β ́ Τιμ. 2:12).

Πως να αγαπήσουμε αληθινά τον Ιησού

Ἅγιος Νεκτάριος :
Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἔχει πίστη στὸ Θεό.

Ὁ ἄπιστος εἶναι ὁ πιὸ δυστυχισμένος τῶν ἀνθρώπων, γιατί στερήθηκε τὸ μοναδικό ἀγαθὸ πάνω στὴ γῆ, τὴν πίστη, ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός ὁδηγός πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν εὐτυχία.

^{Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής}

·1· Ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς θελήσατε νὰ μάθετε πῶς ὁ νόμος εἶναι πνευματικὸς (Ρωμ. 7, 14) κατὰ τὸν Ἀπόστολο, καὶ τὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ κάνουν ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ τὸν φυλάξουν, πάνω σ' αὐτὸ τὸ ζήτημα θὰ σᾶς πῶ κατὰ τὴ δύναμή μου.

... Διὰ τοῦτο πρῶτον πάντων τὸ "γνῶθι σαυτόν". Ἤγουν νὰ γνωρίσῃς τὸν ἑαυτόν σου, ὁποῖος εἶσαι. Ὁποῖος εἶσαι τῇ ἀληθείᾳ, ὄχι ὁποῖος νομίζεις ἐσὺ ὅτι εἶσαι. Μὲ τὴν γνῶσιν αὐτὴν γίνεσαι ὁ σοφώτερος τῶν ἀνθρώπων.
Μὲ τοιαύτην ἐπίγνωσιν καὶ εἰς ταπείνωσιν ἔρχεσαι καὶ χάριν λαμβάνεις παρὰ Κυρίου. Εἰ δὲ καὶ δὲν ἀποκτήσεις αὐτογνωσίαν, ἀλλ ὑπολογίζεις εἰς μόνον τὸν κόπον σου, γνώριζε ὅτι πάντοτε μακρὰν τῆς ὁδοῦ θὰ εὑρίσκεσαι. Διότι δὲν λέγει ὁ Προφήτης: "ἰδέ, Κύριε, τὸν κόπον µου", ἀλλὰ "Ἰδέ, λέγει, τὴν ταπείνωσίν µου καὶ τὸν κόπον µου". Ὁ κόπος εἶναι διὰ τὸ σῶμα, ἡ ταπείνωσις διὰ τὴν ψυχήν· καὶ πάλιν τὰ δύο ὁμοῦ, κόπος καὶ ταπείνωσις, δι ὅλον τὸν ἄνθρωπον.

Ποῖος ἐνίκησε τὸν Διάβολον; Αὐτὸς ποὺ ἐγνώρισε τὴν ἰδίαν ἀσθένειαν, τὰ πάθη καὶ ἐλαττώματα, ὅπου ἔχει. Ὁ φοβούμενος νὰ γνωρίσῃ ἑαυτὸν, αὐτὸς μακρὰν τῆς γνώσεως μένει καὶ ἄλλο τίποτε δὲν ἀγαπᾷ παρὰ νὰ βλέπῃ μόνον λάθη στοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς κρίνῃ. Αὐτὸς δὲν βλέπει εἰς ἄλλους χαρίσματα, ἀλλὰ μόνον, ἐλαττώματα· δὲν βλέπει εἰς ἑαυτὸν ἐλαττώματα, παρὰ μόνον χαρίσματα. Καὶ τοῦτο εἶναι ἀληθῶς τὸ ὑστέρημα ὅπου πάσχομεν ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι τοῦ ὀγδόου αἰῶνος· ὅπου δὲν ἀναγνωρίζομεν ὁ εἷς τοῦ ἑτέρου τὸ χάρισμα. Ὁ ἕνας ὑστερεῖται πολλά, μὰ οἱ πολλοὶ τὰ ἔχουσιν ὅλα. Αὐτὸ ὅπου ἔχει ὁ ἕνας δὲν τὸ ἔχει ὁ ἄλλος. Καί, ἄν ἀναγνωρίζωμεν τοῦτο, πολλὴ ταπείνωσις γίνεται. Καθότι τιμᾶται καὶ δοξάζεται ὁ Θεός, ὅστις ποικιλοτρόπως ἐστόλισε τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὑπέδειξεν ἀνισότητα εἰς ὅλα του τὰ δημιουργήματα. Ὄχι καθώς πασχίζουν οἱ ἀσεβεῖς νὰ φέρουν ἰσότητα ἀνατρέποντες τὴν θείαν Δημιουργίαν. Ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν.

Ἐκεῖνο ποὺ ἐγεύθης, παιδί μου, εἰς τὴν προσευχήν σου ἐκείνην τὴν νύκτα εἶναι τῆς χάριτος ἡ ἑνέργεια. Αὐτὸ πάλιν γύρευε νὰ σοῦ δώσῃ ὁ Κύριος, ὅταν θελήσῃ.

Γινώσκω ἕνα γνωστὸν ἀδελφόν, ὅπου μίαν ἡμέραν συνήντησε πολλοὺς πειρασμούς· καὶ ὅλην τὴν ἡμέραν ἐκείνην διῆλϑε μὲ δάκρυα, χωρὶς ποσῶς νὰ γευϑῇ.

Καὶ δύοντος τοῦ ἡλίου, εἰς μίαν πέτραν καϑήμενος, ἔβλεπεν εἰς τὴν κορυφὴν τὸν Ναὸν τῆς Μεταμορφώσεως καὶ κλαίων παρεκάλει μὲ πόνον καὶ ἔλεγε:

_{Τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς}

^{Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν 8, 5-15}

  Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Μακάριος ο Αιγύπτιος - 34 Μελετήματα

Μ' ἕνα στόμα καὶ μιὰ καρδιὰ ὅλοι οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους μαρτυροῦν ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐντρυφήματα ὑψηλῆς στάθμης καὶ μορφώσεως μοναχικοῦ ἤθους εἶναι οἱ «50 ὁμιλίες τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου» ^{(ἐδῶ στὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά)}.

Τὸ ἔργο αὐτὸ εἶναι γεμάτο ἀπὸ πνευματικὴ χάρη καὶ γλυκύτητα. Μέσα σ' αὐτὸ μὲ πολλὴ χάρη ἀναπτύσσει ὁ Ἀββᾶς Μακάριος τὶς ψυχικὲς δυνάμεις, τὶς άρετές, τὰ πάθη καὶ τοὺς ἀσκητικοὺς άγῶνες πρὸς ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν καὶ καταστολὴ τῶν παθῶν.

Ἔτσι ἄρχισα νὰ ἐρευνῶ τὴν καρδιά μου σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Συμεὼν τοῦ νέου Θεολόγου. Μὲ κλειστὰ τὰ μάτια μου προσήλωνα τὴν σκέψι μου καὶ τὴν φαντασία μου ἐπάνω εἰς τὴν καρδιά μου. Προσπάθησα νὰ τὴν ἀπεικονίσω καὶ νὰ ἀκούσω τὰ κτυπήματά της εἰς τὸ ἀριστερὸ μέρος τοῦ στήθους μου. Ἄρχισα νὰ τὸ πράττω αὐτὸ κάμποσες φορὲς τὴν ἡμέρα, γιὰ μισὴ ὥρα κάθε φορά, καὶ στὴν ἀρχὴ δὲν αἰσθάνθηκα παρὰ μόνον μίαν αἴσθησι σκοταδιοῦ. Ὅμως σιγά -σιγά, γιὰ πολὺ λίγο χρονικὸ διάστημα κάθε φορά, μποροῦσα νὰ ἀπεικονίζω τὴν καρδιά μου καὶ νὰ παρακολουθῶ τὶς κινήσεις της.