Βίοι Αγίων και Πατέρων της Ορθοδοξίας

Ο Οσιότατoς Αρσένιoς o Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα ή Βαρασιό, στo Κεφαλoχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδoκίας. Οι γoνείς τoυ ήταν πλoύσιoι σε αρετές και μέτριoι σε αγαθά.

Η Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα. Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Γλυκερία γεννήθηκε στὴν Τραϊανoύπoλη τὸν 2o αἰῶνα μ.Χ., ὅταν αὐτoκράτoρας ἦταν ὁ Ἀντωνίνoς ὁ Εὐσεβὴς (138-161 μ.Χ.). Ὁ πατέρας της ὀνoμαζόταν Μακάριoς καὶ εἶχε διατελέσει ὕπατoς. Σὲ μικρὴ ἡλικία ἀσπάσθηκε τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἀνέπτυξε ἔντoνη χριστιανικὴ καὶ κατηχητικὴ δράση. Ὅταν πληρoφoρήθηκε τὸ γεγoνὸς ὁ ἡγεμόνας Σαβίνoς, τὴν κάλεσε νὰ παρoυσιασθεῖ μπρoστά τoυ.

Η οσία Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία, ήταν κόρη ωραία και ενάρετη, από οικογένεια ευγενών και ενώ είχε επιλεγεί για σύζυγος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’, έγινε μοναχή στη μονή Χρυσοβαλάντου στην Κωνσταντινούπολη. Έκανε μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και θαύματα, ενώ η παράδοση λέει ότι ανέβλυσε μύρο από τα λείψανά της.

^{Βίος καὶ Μαρτύριον τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ, Παρασκευῆς.}

Μετὰ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν ἐκ τῆς Παρθένου γέννησιν, ὡς 150 χρόνους, ἦτο τις βασιλεὺς εἰς τὴν μεγαλόπολιν παλαιὰν Ῥώμην, Ἀντωνῖνος λεγόμενος, τὸ ἐπίκλην εὐσεβής. Παλαιὰν δὲ Ῥώμην ὀνομάζουσι τὴν πόλιν τῶν Λατίνων, διότι καὶ ἄλλη Ρώμῃ Νέα εἰς τὰ μέρη τῆς Θράκης, τὴν ὁποίαν καλοῦμεν Κωνσταντινούπολιν. Ἦτο δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος εἰς τὴν ἀρχὴν Ἕλλην κατὰ θρησκείαν, καὶ ἐπροσκύνει τοῖς εἰδώλοις τοῖς ἀψύχοις ὡς θεοῖς. Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις τῆς βασιλείας αὐτοῦ ἐμαρτύρησε αὕτη ἠ Ἁγία.
Πλὴν ἀκούσατε ἀνέκαθεν τὴν ὑπόθεσιν πῶς ἦτο ἡ γέννησις καὶ ἡ ἀνατροφὴ αὐτῆς.

Ἡ Ὁσία Φιλοθέη γεννήθηκε τὸ ἔτος 1522 μ.Χ. στὴν τουρκοκρατούμενη τότε Ἀθήνα. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της ὀνομάζονταν Ἄγγελος καὶ Συρίγα Μπενιζέλου. Ἡ μητέρα της ἦταν στείρα καὶ ἀπέκτησε τὴν Ἁγία μετὰ ἀπὸ θερμὴ καὶ συνεχὴ προσευχή.

Ὁ Κύριος ποὺ ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημα ἐκείνων ποὺ Τὸν σέβονται καὶ Τὸν ἀγαποῦν, ἄκουσε τὴν δέησή της. Καὶ πράγματι, μία ἡμέρα ἡ Συρίγα μπῆκε κατὰ τὴν συνήθειά της στὸ ναὸ τῆς Θεοτόκου γιὰ νὰ προσευχηθεῖ καὶ ἀπὸ τὸν κόπο τῆς ἔντονης καὶ ἐπίμονης προσευχῆς τὴν πῆρε γιὰ λίγο ὁ ὕπνος. Τότε ἀκριβῶς εἶδε ἕνα θαυμαστὸ ὅραμα. Ἕνα φῶς ἰσχυρὸ καὶ λαμπρὸ βγῆκε ἀπὸ τὴν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καὶ εἰσῆλθε στὴν κοιλιά της. Ἔτσι ξύπνησε ἀμέσως καὶ ἔκρινε ὅτι τὸ ὅραμα αὐτὸ σήμαινε στὴν ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός της. Ἔτσι κι ἔγινε. Ὕστερα ἀπὸ λίγο καιρὸ ἡ Συρίγα ἔμεινε ἔγκυος καὶ ἔφερε στὸν κόσμο τὴ μονάκριβη θυγατέρα της.

^{"Ο ηρωικότερος των αγίων και ο αγιότερος των ηρώων"
του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ Φιλόλογου Θεολόγου, τ. Λυκειάρχη}

α.' Εισαγωγικά

Ο άγιος Αθανάσιος, τον οποίο η Εκκλησία προσονόμασε "Μέγαν" για την ξεχωριστή αρετή του, τον αδαμάντινο χαρακτήρα του και τους σθεναρούς αγώνες που διεξήγαγε προς αντιμετώπιση του κινδύνου της Ορθοδοξίας από την αίρεση του αντίχριστου Αρείου, υπήρξε μεγάλη ιστορική μορφή μιας από τις πλέον σημαντικές περιόδους της ανθρωπότητας.

^{Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀντωνίου
συγγραφεὶς καὶ ἀποσταλεὶς πρὸς τοὺς ἐν τῇ ξένῃ μοναχοὺς παρὰ τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς Ἡμῶν Ἀθανασίου Ἐπισκόπου Ἀλεξάνδρειας}

1. Ὁ Ἀντώνιος ὡς πρὸς τὴν καταγωγὴν ἦτο Αἰγύπτιος. Οἱ γονεῖς του ἦσαν ἀρχοντικῆς καταγωγῆς καὶ κάτοχοι ἀρκετῆς περιουσίας. Καὶ ἐφ᾽ ὅσον σὰν Χριστιανοὶ αὐτοί, χριστιανικῶς ἀνετρέφετο καὶ αὐτός. Καὶ ἐνόσω μὲν τὸ ἀκόμη νήπιον ἐμεγάλωνε κοντὰ εἰς τοὺς γονεῖς του, καὶ πέραν ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τὸ σπίτι τίποτε ἄλλο δὲν ἐγνώριζεν. Ὅταν ὅμως ἐμεγάλωσε καὶ ἔγινε νέος καὶ ἐψήλωσεν εἰς τὸ ἀνάστημα, γράμματα μὲν δὲν ἐπεθύμησε νὰ μάθῃ, διότι ἤθελε ν᾿ ἀποφύγη τὴν συναναστροφὴν μὲ τὰ ἄλλα παιδιά, ὅλος δὲ ὁ πόθος του τό, συμφώνως μὲ ἐκεῖνο ποὺ ἐγράφη διὰ τὸν Ἰακώβ, νὰ παραμείνη εἰς τὸ σπίτι του ἀγύμναστος. Ἐπήγαινεν ὅμως μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς του εἰς τὴν ἐκκλησίαν καί, ἐνῷ ἦτο παιδὶ δὲν ἐβαρύνετο νὰ πηγαίνη εἰς τὴν ἐκκλησίαν, οὔτε καθὼς ἐμεγάλωνεν εἰς τὴν ἡλικίαν τὴν περιεφρόνει. Ἀντιθέτως καὶ εἰς τοὺς γονεῖς ὑπήκουε καὶ εἰς τὰ ἀναγνώσματα ἐπρόσεχε καὶ τὴν ὠφέλειαν ποὺ προήρχετο ἀπὸ αὐτὰ τὴν ἐφύλασσε µέσα του, οὔτε δὲ πάλιν ὡς παιδὶ μὲ ἱκανὴν περιουσίαν ἠνώχλει τοὺς γονεῖς του διὰ νὰ τοῦ παρέχουν φαγητὰ διαφόρων εἰδῶν καὶ πλούσια, οὔτε τὰς εὐχαριστήσεις ποὺ προήρχοντο ἀπὸ αὐτὰ ἐπεδίωκεν, ἀλλ᾽ ἠρκεῖτο μόνον εἰς ὅσα φαγητὰ εὕρισκε καὶ τίποτε περισσότερον δὲν ἐζήτει.

2. Μετὰ τὸν θάνατον τῶν γονέων του ἔμεινε μόνος του μὲ μίαν πολὺ μικροτέραν ἀδελφήν του. Ἦτο τότε δέκα ὀκτώ ἕως εἴκοσι ἐτῶν περίπου καὶ ἐφρόντιζεν ὁ ἴδιος διὰ τὸ σπίτι καὶ τὴν ἀδελφήν του. Δὲν ἐπέρασαν ὅμως ἀκόμη ἕξι μῆνες ἀπὸ τὸν θάνατον τῶν γονέων του καὶ πηγαίνοντας κατὰ τὴν συνήθειάν του εἰς τὴν ἐκκλησίαν, συνεκέντρωσε τὸν νοῦν του, καὶ καθὼς ἐβάδιζεν ἐσκέπτετο, πὼς οἱ μὲν ἀπόστολοι ἐγκατέλειψαν τὰ πάντα καὶ ἠκολούθησαν τὸν Σωτῆρα, οἱ δὲ Χριστιανοὶ τῶν Πράξεων ἐπώλουν τὰ ὑπάρχοντά των καὶ τὰ ἔφερον καὶ τὰ ἄφηναν εἰς τὰ πόδια τῶν ἀποστόλων διὰ νὰ τὰ μοιράσουν ἐκεῖνοι εἰς τοὺς πτωχούς καὶ ποία καὶ πόση ἀμοιβὴ τοὺς ἀναμένει εἰς τοὺς οὐρανούς. Ἐνῷ λοιπὸν ἐσκέπτετο αὐτά, εἰσῆλθεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ συνέπεσε τὴν στιγμὴν ἐκείνην νὰ διαβάζεται τὸ εὐαγγέλιον· ἤκουσε τότε τὸν Κύριον νὰ λέγη εἰς τὸν πλούσιον· «Ἐὰν θέλης νὰ εἶσαι τέλειος πήγαινε καὶ πώλησε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ τὰ μοίρασε εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ ἔλα ἀκολούθησέ µε καὶ θά ἔχης θησαυροὺς εἰς τοὺς οὐρανούς».

Ο Άγιος Βασίλειος, γεννημένος το 330μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από γονείς ευγενείς με δυνατό χριστιανικό φρόνημα, έμελλε να γίνει Μέγας πνευματικός διδάσκαλος και κορυφαίος θεολόγος και Πατέρας της Εκκλησίας, αφού η χριστιανική του ανατροφή και η πνευματική του πορεία τον οδήγησαν στην Θεία θεωρεία του Αγίου Ευαγγελίου, και στην αυστηρή ασκητική ζωή, παράλληλα με το ποιμαντικό, παιδαγωγικό και φιλανθρωπικό του έργο.

Εἶναι εἷς τῶν μεγάλων θεολόγων τοὺς ὁποίους προσέφερεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἡ Καππαδοκία κατὰ τὸν Δ΄ αἰῶνα.

Οὗτος ὁ οὐρανομύστης καὶ πάνσοφος Διονύσιος ἐγεννήθη ἀπὸ γονεῖς εὐγενεῖς καὶ ἄρχοντας εἰς τὴν περίφημον πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, εἰς τὴν ὁποίαν ἦσαν οἱ ἄνθρωποι πολλὰ εὐλαβεῖς εἰς τὰ εἴδωλα καὶ σοφώτεροι ἀπὸ ὅλας τὰς πόλεις τοῦ καιροῦ ἐκείνου· καὶ ἐκεῖ εὑρίσκοντο τότε πολλοὶ φιλόσοφοι, εἷς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ συνετώτερος ἦτο καὶ ὁ ϑαυμάσιος Διονύσιος. Ὅς τις ἐκ νεότητος ἐδόθη εἰς τὴν σπουδὴν τῶν γραμμάτων, καὶ ἔμαθεν ὅλας τὰς ἐπιστήμας καλῶς, καὶ ὅλοι εἰς τὴν σοφίαν τὸν ἐθαύμαζον· διότι ἦτον μάλιστα ἐκ φύσεως φρόνιμος· διὰ τὴν ὁποίαν του γνῶσιν καὶ σύνεσιν, καὶ διὰ τὴν εὐγένειαν τοῦ γένους, τὸν ἐψήφισαν πρώτιστον κριτὴν καὶ Δημοκράτην τῆς πόλεως· ὅτι δὲν εἶχον ἕνα ἀρχηγὸν οἱ Ἀθηναῖοι, οὔτε εἰς ἄλλον αὐθέντην ὑπετάσσοντο. Καὶ μὲ τὸ νὰ ἦτο ὁ Διονύσιος εὔγλωττος πολλά εἰς τὴν Ἀττικὴν διάλεκτον, καὶ ρητορικώτατος, ὑπερέβαινεν εἰς τὴν σοφίαν ὅλους τοὺς Ἐπικουρίους καὶ Στωϊκοὺς φιλοσόφους.

Γεννήθηκε στὴ Ρώμη κατὰ τὸν 2ο αι. ἀπὸ πλούσιους γονεῖς. Ὁ πατέρας του ἦταν ὕπατος τῆς Ρώμης. Ἡ μητέρα του Ἀνθία (τῆς Εὐανθίας γόνος, στιχηρό Ἑσπερινοῦ) ἔγινε χριστιανή ἀκούοντας τὸ κήρυγμα ἀπὸ μαθητές τοῦ Ἀπ. Παύλου. Αὐτὴ ἀνέλαβε καὶ τὸ βάρος τῆς ἀνατροφῆς τοῦ μικροῦ Ἐλευθέριου μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα ποὺ συνέβη λίγο καιρό μετὰ τὴ γέννησή του. Ἡ Ἀνθία τοῦ ἔδωσε χριστιανική ἀνατροφή καὶ τὸν συνέδεσε μὲ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης Ἀνίκητο (155-166). Ὁ ἐπίσκοπος βλέποντας τὴν θερμουργό πίστη καὶ τὴν ἐνάρετη ζωή τοῦ ἐφήβου Ἐλευθερίου τὸν χειροτόνησε διάκονο στὰ 15 του χρόνια. Στὴ ἡλικία τῶν 17 ἐτῶν χειροτόνησε σὲ πρεσβύτερο τὸν ἀφοσιωμένο στὴν ἀποστολή του Ἐλευθέριο καὶ στὴν ἡλικία τῶν 20 ἐτῶν τοῦ ἀνέθεσε τὸν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς περιοχῆς τοῦ Ἱλλυρικοῦ, σημερινῆς Ἀλβανίας μὲ ἔδρα τὴν Αὐλῶνα.

Μὰ χειροτονήθηκε τόσο μικρός; Στὸ ἐρώτημα δίνει ἀπάντηση ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης… Γράφει σὲ ὑποσημείωση τοῦ Συναξαριστοῦ του. « Ἃς μὴ θαυμάζει κανείς ὅτι αὐτὸς ὁ ἅγιος χειροτονήθηκε σὲ ἡλικία ἀντίθετη μὲ τοὺς ἱερούς κανόνες τῆς 6ης Οικ. Συνόδου καὶ τῆς τοπικῆς Συνόδου τῆς Νεοκαισαρείας, οἱ ὁποῖοι ὁρίζουν ὅτι ὁ διάκονος χειροτονεῖται στὴ ἡλικία τῶν 25 χρόνων, ὁ πρεσβύτερος στὰ 30 καὶ ὁ ἐπίσκοπος πάνω ἀπὸ 30. Αὐτὸ ἔγινε γιατὶ ὁ ἅγιος Ἐλευθέριος ἔζησε πρὶν ἀκόμη γίνουν οἱ παραπάνω κανόνες, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν ἀργότερα». Ἡ χειροτονία τοῦ ἁγίου Ἐλευθερίου, ὅπως γράφει κάποιος βιογράφος του, ἔγινε «κατ’ οἰκονομίαν» Θεοῦ, λόγω τῶν μεγάλων ἀρετῶν καὶ τῆς σοφίας του μὲ τὴν ὁποία προσείλκυε στὸν Χριστὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἡ γλυκύτητα τοῦ λόγου του, ποὺ ἐπιβεβαιωνόταν μὲ τὰ πολλὰ θαύματα του, ἔκανε αὐτούς ποὺ βρίσκονταν στὴν πλάνη νὰ ἀσπαστοῦν τὴν χριστιανική ἀλήθεια.

»Ἱερόθεος ἱερώθη σοι πάλαι,
»Νῦν δ’ αὖ μεταστὰς καὶ συνήφθη σοι Λόγε.
»Ἠοῖ (ἤτοι τῇ ἡμέρᾳ) σῆμα κάλυψε τετάρτῃ Ἱερόθεον.

Οὗτος ἦτον ἀπὸ τὰς Ἀθήνας, εἷς τῶν ἐννέα βουλευτῶν τοῦ ἐν τῷ Ἀρείῳ Πάγῳ κριτηρίου καθὼς ἦτον καὶ ὁ θεῖος Διονύσιος ὁ μαθητής του. Προκατηχηθεὶς δὲ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν ἀπὸ τὸν ἀπόστολον Παῦλον, καὶ βαπτισθείς, χειροτονεῖται Ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν. Αὐτὸς δὲ πάλιν μυσταγωγεῖ τελειότερον τὰ περὶ Χριστοῦ δόγματα τὸν Ἀρεοπαγίτην Διονύσιον. Οὗτος ὁ μακάριος παρεγένετο εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου διὰ νεφέλης μετὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἰσαποστόλων Ἱεραρχῶν· καὶ ἧτον ἔξαρχος μετὰ τοὺς Ἀποστόλους τῶν θείων ὑμνωδιῶν, ὅλος ἐκδημῶν, ὅλος ἐξιστάμενος ἑαυτοῦ, καὶ τὴν πρὸς τὰ ὑμνούμενα κοινωνίαν πάσχων· διὸ καὶ ἀπὸ ὅλους ὅσοι τὸν ἤκουον καὶ τὸν ἔβλεπον καὶ τὸν ἤξευρον πρότερον καὶ δὲν τὸν ἤξευρον, ἐκρίνετο ὅτι εἶναι θεόληπτος, καὶ θεῖος ὑμνολόγος. Καθὼς ταῦτα λέγει αὐτολεξεὶ μαθητὴς αὐτοῦ μέγας Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης (ἐν τῷ γ΄. κεφαλαίῳ περὶ θείων ὀνομάτων.) Καλῶς λοιπὸν καὶ θεοφιλῶς πολιτευσάμενος, καὶ εὐφράνας τὸν Θεὸν μὲ τὴν θεάρεστον αὑτοῦ πολιτείαν καὶ τὰ κατορθώματα, πρὸς αὐτὸν ἐξεδήμησεν.

Ούτος ο θείος καί μέγας Καλλίνικος ήτον από τήν καλήν καί εύφορον χώραν τών Κυλίκων• καί έκ νεαράς ήλικίας έσέβετο τόν άληθή Θεόν, τόν Σωτήρα κι Ποιητήν άπάσης τής κτίσεως ,τά δέ είδωλα ώς δόλια ό άδολος πρός τόν Χριστόν, καί εύχρηστος νέος εμίσει έξ όλης του τής καρδίας, καί τά έπόμπευε, κηρύττωντας φανερά μεγαλοφώνως τήν πλάνην έκείνων καί ματαιότητα.

Οἱ τῆς ἀθλήσεως νικηταί, οἱ οὐρανοπολῖται, οἱ τοῦ Χριστοῦ στρατιῶται, οἱ τῆς βασιλείας κληρονόμοι, οἱ τοῦ κόσμου πρὸς Κύριον πρεσβευταί, οἱ τῶν χερουβὶμ πάρεδροι καὶ νοσούντων ἰατροί, οἱ λεπρῶν καθαρισταὶ καὶ δαιμόνων φυγαδευταί, οἱ τῆς πίστεως μάρτυρες, οἱ τῶν εἰδώλων πατηταί, οἱ διὰ τοῦ σώματος τὸν διάβολον πατήσαντες καὶ βασάνους μηδὲν ἡγησάμενοι, οἱ θηρία φιμώσαντες καὶ ξίφη ἀμβλύναντες, οἱ

Ο Άγιος Μύρων, που η Εκκλησία μας γιορτάζει στις 8 Αυγούστου, γεννήθηκε στην Αρχαία πόλη Ραύκο ή Ραυκία, που βρίσκεται  Ν.Δ. της Κνωσού της νήσου Κρήτης και έζησε, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Δέκιος (249-251μ.Χ.), σήμερα δε, προς τιμή του Αγίου ονομάζεται Άγιος Μύρων. Οι γονείς του, ήταν ευσεβείς και ενάρετοι Χριστιανοί και μέσα σ’ ένα τέτοιο Χριστιανικό περιβάλλον ζούσε ο μικρός Μύρων, ασκούμενος στην υπακοή και το σεβασμό. Μόλις δε έφθασε, στην κατάλληλη ηλικία, παντρεύτηκε μια Χριστιανή και ενάρετη κοπέλα που πέθανε σχεδόν αμέσως, μετά τον γάμο τους. Τότε, ξεκίνησε  να μελετά την Αγία Γραφή και να ασχολείται με τις γεωργικές εργασίες, όπου, το όποιο κέρδος αποκτούσε, το μοίραζε στους πτωχούς. Ήταν τόση η αγάπη του προς όλους, που όταν κάποια στιγμή διέρρηξαν τις αποθήκες του κλέπτες, φρόντισε να τους διευκολύνει χωρίς να κινηθεί καθόλου από τη θέση του δίδοντας έτσι την εντύπωση ότι απουσιάζει. Γέμισαν τα σακιά τους καρπούς και βοηθούσε ο ένας τον άλλο και τα έβαζαν στους ώμους τους. Ο τελευταίος όμως, δε μπορούσε να το βάλει στους ώμους του γιατί δεν υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει. Τότε, ο μικρός Μύρων κάνει την εμφάνισή του και τον βοηθά να το βάλει στους ώμους του, λέγοντάς του συγχρόνως «να τους συγχωρέσει ο Θεός», γι’ αυτό το οποίο κάνουν.

ἀ' Ὅλαι αἱ διηγήσεις καὶ οἱ λόγοι τῶν ἁγίων καὶ τῶν παλαιῶν ἀνθρώπων δύνανται νὰ σύρουν τὸν ἀκροατὴν εἰς ἀρετὴν καὶ πρᾶξιν τοῦ καλοῦ τοῦ δὲ Ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Νικολάου ὁ βίος καὶ τὰ κατορθώματα περισσότερον δύνανται νὰ παρακινήσουν τὸν ἄνθρωπον εἰς ἐφαρμογήν, διότι καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ἔχει μεγάλην εὐφροσύνην καὶ χαρὰν εἴς τε τὸν λέγοντα τοῦτον καὶ εἰς τὸν μετὰ πάσης προθυμίας ἀκούοντα, καὶ ἀμφότεροι αἰσθάνονται χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν. Τούτου τοῦ Ἁγίου τὰ ἔργα καὶ τάς πράξεις ἔρχομαι νὰ διηγηθῶ, εὐλογημένοι Χριστιανοί, καὶ παρακαλῶ ἡμᾶς ἵνα μετὰ προθυμίας ἀκούσητε.

Tον καιρό που τα μαύρα σύννεφα της ειδωλολατρείας σκέπαζαν απειλητικά όλη την οικουμένη, στα τέλη δηλαδή του τρίτου αιώνα μετά Χριστόν, γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο φοβερός διώκτης των Χριστιανών, ο Μαξιμιανός.

Καὶ πάλι τὰ εὐλογημένα Ἄγραφα.

Τώρα, τὸ χωριὸ Μπεζήλα (ἀργότερα ἐξελληνίσθηκε σὲ Πεζούλα.)

Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.

Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους.

Τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου ἀπουσίαζε ἀπὸ τὰ Μαρτυρολόγια καὶ τοὺς Συναξαριστές, ἡ τιμὴ του εἶχε ἐκπέσει καὶ παρέμενε ἄγνωστος στὸ πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Φανερώθηκε κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 15ο αἰώνα στὴ Ρόδο, στοὺς χρόνους τῆς ἀρχιερατείας τοῦ Μητροπολίτου Νείλου τοῦ Μυρσινιώτου, ὅταν μὲ θαυμαστὸ τρόπο βρέθηκε μέσα στὰ ἐρείπια Ναοῦ ἡ τιμία Εἰκόνα του.

Ὁ ἅγιος Φιλάρετος ὁ ἐλεήμων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

»Θνήσκεις ὁ πᾶσαν ἀρετὴν φερωνύμως,
»Πάτερ φιλήσας, τὸν γε μὴν οἶκτον πλέον.

Κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῶν Βασιλέων ἐν ἔτει ψπ', (780), εἰς τὰ μέρη τῆς Παφλαγονίας ἦτο χώρα ὀνόματι Ἄμνεια, ἤτις ὑποτάσσεται εἰς τὴν Μητρόπολιν τῆς Γάγγρας.
Εἰς τούτην ὑπῆρχεν ἄνθρωπός τις εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος, καὶ Φιλάρετος εἰς τὰς πράξεις καὶ τὸ ὄνομα, καὶ πολλὰ πλούσιος ψυχῇ τε καὶ σώματι.

Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει σν΄ [250]. Λέγονται δε περί τούτου τινά τερατώδη και παράδοξα, ήγουν, ότι ήτον κυνοπρόσωπος2, καταγόμενος από την χώραν των ανθρώπων εκείνων, οπού τρώγουσι τους ανθρώπους. Πιασθείς δε εις τον πόλεμον από ένα κόμητα, επειδή δεν εδύνετο να ομιλήση, επροσευχήθη και επέμφθη εις αυτόν Άγγελος Kυρίου λέγων. Pέπρεβε, ανδρίζου.

Αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, τῶν ἀσεβῶν βασιλέων, καὶ Λυσίου Δουκός, ἐπιτροπεύοντος τῆς ἐπαρχίας Λιμιτανέων, καὶ Ἀγρικολάλου διοικοῦντος ὅλην τὴν ἐπαρχία τῆς Ἀνατολῆς, κατὰ τὸ ἔτος 296. Περισσότερο δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς προγόνους τους ἐσέβοντο τὸν Χριστό, ἐκρύπτοντο δὲ ὅτι εἶναι χριστιανοὶ γιὰ τὸ φόβο τῶν τυράννων καὶ διωκτῶν.

^{Τω αυτώ μηνί Λ΄, μνήμη των εν Αγίoις Πατέρων ημών
και oικoυμενικών Διδασκάλων, Βασιλείoυ τoυ Μεγάλoυ, Γρηγoρίoυ τoυ Θεoλόγoυ, και Ιωάννoυ τoυ Χρυσoστόμoυ.}

^{Ὁ βίος καὶ πολιτεία τοῦ Πατρὸς ἡμῶν Ὁσίου Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ἀπὸ περιγραφὴ τοῦ Ὁσίου Παφνουτίου τοῦ Ἱεροσολυμήτου.}

Ἐνῷ ἐκαθήμην ποτὲ εἰς τὴν κέλλαν μου, ἔνευσεν ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν μου νὰ ὑπάγω εἰς τὴν ἐσωτέρον ἔρημον· νὰ εὔρω Ὁσίους ἄνδρας νὰ λάβω τὴν εὐλογίαν των. Οὕτως οὖν ἐξελθὼν τοῦ Μοναστηρίου ἐπῆρα ὀλίγους ἄρτους, καὶ ὕδωρ ὅσον ἠδυνάμην, καὶ ἀρξάμενος τὴν ὁδοιπορίαν μὲ πόθον πολύν, ἐπεριπάτησον ὀλίγας ἡμέρας, καὶ εὑρών ἕνα κεκλεισμένον σπήλαιον, ἔκρουσα τὴν θύραν λέγων, κατὰ τὴν τάξιν, τό, Πάτερ εὐλόγησον, καὶ μὴ ἀκούων ἀπόκρισιν ἤνοιξα τὴν θύραν· εἰσελθὼν δὲ εὗρον ἄνθρωπον ἱστάμενον ὄρθιον εἰς σχῆμα προσευχομένου καὶ ὅτε προσήγγισα αὐτῷ ἔπεσε κατὰ γῆς. Τὸ δὲ φόρεμά του ἧτο ἀπὸ φύλλα φοίνικος καὶ ἔγεινεν ἀπὸ τὴν πολυκαιρίαν ὡς στάχτη εἰς τὰς χεῖρας μου. Ἐγὼ δὲ φοβηθεὶς προσηυχόνην λέγων τὸν Ἄμωμον καὶ ἄλλους ψαλμοὺς ὅσους ἤξευρα, καὶ ὡς ἠδυνήθην ὅλην τὴν νύκτα ἐδεόμην διὰ τὴν ψυχήν του, ἐνταφίασα δὲ αὐτὸν ὡς ἠμπόρεσα. Καὶ τὸ πρωὶ φράξας τὴν εἴσοδον ἀνεχώρησα καὶ περιπατίσας ἡμέρας 4 δὲν εἶχα πλέον ἄρτον, καὶ ἀσθενήσας ἀπὸ τὴν πεῖναν ἐκειτόμην ἀπονεκρωμένος. Τότε βλέπω ἐνώπιόν μου ἕνα θαυμάσιον Ἄγγελον εἰς μορφὴν ἀνθρώπου, ὡραῖόν τε καὶ ὑπέρλαμπρον, ὅθεν πολὺ ἐφοβήθην. Ἐκεῖνος δὲ πλησιάσας μὲ χαριέστατον πρόσωπον, μοῦ ἤγγισεν εἰς τὰς χεῖρας καὶ πόδας καὶ χείλη μου. Τότε ἔλαβον ἰσχὺν καὶ δύναμιν μὲ τρόπον θαυμάσιον, καὶ ἐπεριπάτησα μὲ τὴν θείαν ἐκείνην βοήθειαν, ἄλλας ἡμέρος 4 νῆστις. Καὶ πάλιν εἶδον ὁμοίως τὸν Ἄγγελον ἄλλαις δύο φοραῖς, καὶ μὲ ἐνεδυνάμωσεν, ὡς ἄνωθεν εἴρηται καὶ ἐπεριπάτησα τὴν δευτέραν φορὰν ἡμέρας τέσσαρας καὶ τὴν τρίτην ἡμέρας δέκα μὲ τὴν θείαν δύναμιν ἄσιτος.

Ο μακάριος Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης γεννημένος στην Αργυρούπολη στον Πόντο το 1901, γνώρισε από πολύ νωρίς την ορφάνια και την μοναξιά. Μετά από διώξεις και φυλακίσεις από το καθεστώς της Γεωργίας, φθάνει στην Ελλάδα, όπου ζει ασκητικά και με θερμή πίστη. Χαριτώνεται ο ταπεινός και άξιος λειτουργός του Υψίστου με χαρίσματα διακρίσεως, διοράσεως και προφητείας.

Όταν ορφάνεψε ο γέροντας Γεώργιος, την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της αδελφής του, αναχωρεί με τον παππού του για το Ερζερούμ, την Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας. Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του, τον φέρνουν στα μέρη του Καυκάσου. Μόνος, φτωχός, πονεμένος και με τη συντροφιά αγίων σε όνειρα και οράματα, φθάνει στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγείται από τον εκεί επίσκοπο στην Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύεται το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Θα το διατηρήσει επί μισό αιώνα.

Ο άγιος Ιάκωβος εγεννήθη το 1920 στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, εις το Λιβίσι της Μάκρης, απέναντι από τη γειτονική μας νήσο Ρόδο.

Α´. Καί πάντων μέν τῶν κατά Θεόν πολιτευσαμένων ὁ βίος, λυσιτελής καί ὠφέλιμος· οἷα δή προτρέπων εἰς ἀρετήν, καί παραθήγων πρός τήν τοῦ καλοῦ μίμησιν· ὁ δέ γε τοῦ θείου Μαξίμου καί ὁμολογητοῦ, ὅσῳ μέγας καί τοῖς ὅλοις περιφανής, τοσούτῳ καί πρός ἀνδρείαν ἀλεῖψαι ἀνυσιμώτερος, καί ψυχήν ὠφελῆσαι πάντων διαφορώτατος.

Οπωσδήποτε συνιστᾶ τόλμημα καί μάλιστα δυσανάλογα μεγάλο πρός τίς δυνατότητες κάθε γήινου ἀνθρώπου νά δοκιμάζει μέ τίς ὅποιες λέξεις να περιγράψει τα κατορθώματα μιᾶς πνευματικῆς πορείας, νά τήν ἐγκλωβίσει μέσα σέ συνηθισμένες ἐκφράσεις.

Ὁ ὅσιος Παχώμιος ὑπῆρξε χαρι­σματικὴ καὶ ἡγετικὴ μορφὴ τοῦ Ὀρθόδοξου Μοναχισμοῦ. Ἔζησε στὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-­337) στὴν Αἴγυπτο. Θεωρεῖται «θεμελιωτὴς τῆς κοινοβιακῆς ὀργανώ­σεως τῶν ἀσκητῶν». Γεννήθηκε τὸ ἔτος 292 μ.Χ. ἀπὸ εἰδω­λολάτρες γονεῖς στὴν κάτω Θηβαΐδα (σημερινὸ Σάιντ) τῆς Αἰγύπτου. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς στρατολογίας του γνωρί­στηκε μὲ φλογεροὺς Χριστιανοὺς στρα­τιῶτες καὶ θαύμασε τὸ μεγαλεῖο τῆς χρι­στιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς. Γι ̓ αὐτό, ὅταν ἀπολύθηκε ἀπὸ τὸν στρατὸ ὁ Πα­χώμιος, βαπτίστηκε στὸ χωριὸ «Χηνοβόσκιο» στὴν ἄνω Θηβαΐδα καὶ ζοῦσε ἐκεῖ βίο ἀσκητικὸ διακονώντας γιὰ τρία χρόνια τοὺς πάσχοντες ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἐπιδημία τῆς πανούκλας ποὺ εἶχε ἐνσκήψει τότε. Στὴ συνέχεια ὁ Ὅσιος ἐγκατέλειψε τὰ ἐγκόσμια καὶ κατέφυγε σὲ αὐστηρὸ κα­θοδηγό, τὸν φημισμένο ἀσκητὴ τῆς πε­ριοχῆς ὅσιο Παλάμωνα (12 Αὐγούστου), ὁ ὁποῖος καὶ τὸν ἐνέδυσε μὲ τὸ μοναχικὸ Σχῆμα. Κοντὰ στὸν γέροντα αὐτὸν ὁ Παχώμιος διδάχθηκε τὴν ὁδὸ τῆς κα­τὰ Θεὸν τελειώσεως.