»»» Παναγία
Παναγία
Ο Μικρός Παρακλητικός Kανόνας εις την Υπεραγίαν Θεoτόκoν
Ψαλλoμένoυ ἐν πάσῃ περιστάσει
καὶ ἐν θλίψει ψυχῆς.
Ἡ Κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Ὅταν ᾖλθε ἡ στιγμὴ τοῦ τέλους τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Θεοτόκου, ἄγγελος Κυρίου τῆς τὸ μετέφερε τρεῖς ἡμέρες πρίν. Ἡ χαρὰ τῆς Παναγίας ἦταν πολὺ μεγάλη διότι θὰ πήγαινε νὰ συναντήσει τὸν Υἱό της καὶ Θεό της. Ἀφοῦ λοιπὸν πῆγε καὶ προσευχήθηκε στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, γύρισε στὸ σπίτι τοῦ Ἰωάννη καὶ ἔκανε γνωστὴ τὴν κοίμησή της.
Εἰς τὴν Πανένδοξον Κοίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου - Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας
Κανεὶς νομίζω δὲν ἀγνοεῖ ὅτι σπουδαιότερος ἀγώνας ρητορικῆς ἐγκωμιαστικοῦ λόγου δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἀπὸ αὐτὸν ἐδῶ, ἐὰν βέβαια ἤθελε προσπαθήσει κανεὶς νὰ τηρήση τὰ καθιερωμένα καὶ πρέποντα.
Ἐγὼ προσωπικὰ δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο νὰ ἐπιδιώξω στὴν προκειμένη περίσταση τὸν πρέποντα λόγο, ὅσο νομίζω ὅτι ὅλοι μὲν οἱ ἄνθρωποι ὀφείλουν ἀσφαλῶς αὐτὸ τὸν ἄθλο τῶν ἐγκωμίων πρὸς τὴν Παρθένο, πλὴν ὅμως οὔτε εἶναι καν δυνατὸν νὰ ἐλπίζουν ὅτι θὰ ἀνταποκριθοῦν μὲ τὰ ἐγκώμιά τους στὸ μεγαλεῖο τῆς πραγματικότητας.
Μέγας Παρακλητικός Κανόνας εἰς τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
Ψαλμὸς ρμβ΄ (142)
Ἱστορία Ἀρχαία καί Σύντομος τοῦ Ὄρους Ἄθω
Ἀντιγραφεῖσα ἐκ Παλαιᾱς καὶ ἱστορικῆς Περγαμηνῆς καὶ μεταγλωττισθεῖσα ἐκ τοῦ ἀραβικοῡ εἰς τὴν Ἑλληνίδα γλῶσσαν κατὰ τὸ 5390 ἔτος τῆς κοσμογονίας παρὰ Βενιαμίν Μοναχοῦ Ἄραβος, Βιβλιοφύλακος δὲ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Θεοβαδίστου Ὅρους Σινᾶ.
Μετὰ τὴν τριήμερον τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν, τὴν ἔνδοξον αὐτοῦ εἰς οὐρανοὺς ἀνάληψιν κατὰ τὸ 5541 τῆς κοσμογονίας, ἦσαν πάντες οἱ Ἀπόστολοι κατὰ τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ὑπερώῳ τῆς Ἁγίας Σιών, σύν ΜΑΡΙΑΜ τῇ μητρὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ ἔβαλον κλήρους πρὸς ἑαυτοὺς εἰς τὸ ὄνομα ἑκάστου τόπου ἐκ τῶν Ἀποστόλων καὶ ποῦ ἀπελθεῖν κηρῦξαι τὸ Εὑαγγέλιον Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἔδοξε οὖν τῇ μητρὶ τοῦ Κυρίου αἰτήσασθαι κλῆρον, ὥστε μηδ’ αὕτη εἴη ἄμοιρος τοῦ κηρύγματος. Βαλόντες γοῦν κλῆρον ἔπεσεν ἐπ’ αὑτὴν ὁ κλῆρος ἀπελθεῖν εἰς Ἰβηρίαν τοῦ κηρῦξαι, ἡ δὲ ἀσμένως ἐδέξατο καὶ ἡτοιμάζετο ἀπελθεῖν· ἐπιστὰς τότε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἔφη αὐτῇ: Θεοτόκε Παρθένε, Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ἐκ σοῦ γεννηθείς, οὔτω σοι κελεύει, μὴ χωρισθῇς τῆς Ἰουδαίας γῆς, ἤτοι τῆς Ἱερουσαλήμ· ὁ γάρ τόπος ὅς σοὶ κεκλήρωται, οὐκ ἐστιν ἡ Ἰβηρία, ἀλλ’ ἡ Χερσόνησος τῆς Μακεδονίας «Τὸ Ὄρος Ἄθω» καλούμενον, ὅπερ ἀπὸ τοῦ σοῦ προσώπου φωτισθήσεται.
Ὁ βίος τῆς Παναγίας
Στὸ χῶρο τοῦ σύμπαντος τὸ φαινόμενο τῆς ἔκλειψης τοῦ ἡλίου εἶναι κάτι ποὺ συχνὰ συμβαίνει.
Στὸ χῶρο τῆς χριστιανικῆς πίστης ὅμως, ὑπάρχει ἕνας ἥλιος ποὺ δὲν γνωρίζει ἔκλειψη εἰς τὸν αἰώνα.
Εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός!
Μαζί του λάμπει στοὺς αἰῶνες καὶ ὁ ἥλιος τῆς Παναγίας μητέρας Του. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἥλιος, ἡ Παναγία μητέρα τοῦ Θεοῦ, «ἡ μετὰ Θεὸν Θεός», κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο, καθὼς εἶναι ἐκείνη ποὺ δέχθηκε μέσα της, ἐκύησε, ἐγέννησε, γαλακτοτρόφησε καὶ ἀνέθρεψε τὸ νοητὸ Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης.
Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἥλιος ἁγνείας, παρθενίας, ὑπακοῆς, ὑπομονῆς, σιωπῆς, ἀγάπης, πίστης, σεμνότητας, καθαρότητας, διακριτικότητας, σωματικῆς καὶ ψυχικῆς ὡραιότητας.
Ἥλιος καλοκαιρινός, δεκαπενταυγουστιάτικος, ποὺ λαμπρύνει τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀποτελεῖ καύχημα καὶ κόσμημα τῶν χριστιανῶν.