Μιά παράξενη τάση

Ἡ σύγχρονή μας «χριστιανική» κοινωνία ἔχη μιά παράξενη τάση: Νά ψάχνη γιά θαύματα καί νά κάνη θαύματα! Τήν τάση αὐτή δέν πρέπει νά τήν ἀφήσωμε νά περάση ἀπαρατήρητη. Μέ κανένα τρόπο. Καί γιά πολλούς λόγους. Καί ἰδιαίτερα, γιατί τήν τάση αὐτή, τήν τάση πού ἔχουν πολλοί νά θέλουν νά κάνουν θαύματα καί νά ψάχνουν γιά θαύματα, οἱ ἅγιοι πατέρες μας τήν καταδικάζουν πολύ αὐστηρά. Καί τήν καταδικάζουν, ἐπειδή κάτω ἀπό τό «εὐσεβές» κάλυμμα τῆς τάσης αὐτῆς κρύβεται ἡ φιλαυτία. Καί εἶναι πολύ φοβερό νά μπορῆ ἡ φιλαυτία νά κρύβεται στήν ψυχή. Γιατί τότε δεσπόζει σ' αὐτήν ἀνενόχλητα. Καί τήν διαλύει.

Ὁ μεγάλος διδάσκαλος τῶν μοναχῶν ἄγιος  Ἰσαάκ ὁ Σῦρος λέγει τά ἑξῆς:

Ὁ Κύριος εἶναι πάντοτε κοντά μας, ἕτοιμος νά βοηθήση τούς ἐκλεκτούς Του. Μά ποτέ καί σέ τίποτε δέν δείχνει φανερά τήν δύναμή Του, ἄν δέν ὑπάρχη σοβαρός λόγος. Καί αὐτό γιά νά μή καταντήσωμε νά παρανοήσωμε τήν βοήθειά Του. Γιατί τότε θά μᾶς βγῆ σέ κακό. Καί ἐνεργεῖ ἔτσι ἀπό τήν φροντίδα Του γιά τούς ἐκλεκτούς Του. Ἐπειδή θέλει νά τούς δείξη, ὅτι οὔτε στιγμή δέν παύει νά φροντίζει γι' αὐτούς, ἔστω κι ἄν δέν γίνεται ἀντιληπτός. Τούς ἀφήνει, λοιπόν, ό τιδήποτε κι ἄν τούς συμβῆ, νά κάμουν ἕνα ἀγῶνα• ὁ καθένας ἀνάλογα μέ τήν δύναμή του• κοπιάζοντας στήν προσευχή. Καί μόνο, νά κάτι εἶναι τόσο πολύ δύσκολο, ὥστε νά τούς καταβάλη, (ὅταν δηλαδή φανοῦν ἀνίκανοι νά τό ἀντιμετωπίσουν μόνοι τους, ὅταν εἶναι ἕτοιμοι νά ἐγκαταλείψουν τόν ἀγῶνα τους, ἐπειδή ἡ φύση τους δέν εἶναι ἄξια γιά τέτοιο ἀγώνισμα), τότε τόν ἀγῶνα τόν τελειώνει Ἐκεῖνος μέ τήν μεγάλη Του δύναμη. Τότε τούς βοηθεῖ. Μέ τόν τρόπο πού Ἐκεῖνος ξέρει. Καί στό μέτρο πού εἶναι ἄξιοι. Τούς ἐνισχύει σέ ὅσο μέτρο ἀπαιτοῦν οἱ περιστάσεις, χωρίς ἐκεῖνοι νά τό καταλαβαίνουν. Καί τούς βοηθεῖ, μέχρι πού νά δυναμώσουν οἱ ἴδιοι, καί νά μποροῦν πιά νά ξεπερνοῦν τίς δοκιμασίες τους μόνοι τους. Τούς βοηθεῖ νά λύσουν τό δύσλυτο γι' αὐτούς πρόβλημα τῶν δοκιμασιῶν τους μέ τήν γνώση, πού τούς χαρίζει. Καί ἡ γνώση αὐτή, καί μόνο πού τήν σκέπτονται, τούς ξυπνάει σέ προσευχή πού τούς ὠφελεῖ κι ἀπό τίς δύο πλευρές. Καί ὅταν ὑπάρχη λόγος, νά φανερωθῆ ἡ ἐργασία τους καί νά ἔλθη ἡ ὑπόθεση αὐτή σέ γνώση πολλῶν, καί τότε, ὁ Θεός ἀναγκάζεται καί τό κάνει. Καί ὁ τρόπος, πού ἀκολουθεῖ, εἶναι σοφώτατος. Καί ἀντέχει καί στήν ἀνάγκη καί στήν φτώχεια. Γιατί δέν ἐνεργεῖ ποτέ ἀνόητα.

Ὅποιος, χωρίς τίποτε νά τόν ἀναγκάζει, προχωρεῖ τολμηρά (ἤ ἐπιθυμῶντας τά θαύματα, παρακαλεῖ τόν Θεό νά γίνουν «δυνάμεις» δια τῶν χειρῶν του), εἶναι φανερό, ὅτι πειράζεται στόν λογισμό του ἀπό τόν διάβολο, πού προσπαθεῖ νά γελοιοποιήση τά πάντα• ὅτι εἶναι ὑπερήφανος καί ὅτι ἐσωτερικά, κατά βάθος, εἶναι ἄρρωστος. Τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ πρέπει νά τήν ζητοῦμε μόνο σέ ὥρα δοκιμασίας. Ὅταν δέν ὑπάρχει λόγος, εἶναι ἐπικίνδυνο σέ μᾶς νά πειράζωμε τόν Θεό. Δέν εἶναι ἀληθινά ἅγιος ἐκεῖνος πού ζητεῖ τήν βοήθεια τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ πού δέν ἐξάντλησε ἀκόμη τίς δικές του δυνάμεις. Μή ξεχνᾶμε ὅτι πράγματα, πού τά κάνει μέν ὁ Θεός, ἀλλά ὄχι γιατί Τοῦ ἀρέσουν, τά βρίσκομε στούς πιό πολλούς ἁγίους. Μά ὅποιος αὐτά τά γυρεύει καί τά ἐπιθυμεῖ ὁλόψυχα, μέ ὅλη του τήν καρδιά, χωρίς νά ὑπάρχη κάποιος λόγος, ἀκόμα κι ἄν τόν φυλάη ὁ Θεός, πέφτει μόνος του• γιατί μόνος του ξεφεύγει ἀπό τήν γνώση τῆς ἀληθείας. Γιατί, ἄν ὁ Θεός τόν ἀκούση σέ ἐκεῖνο, πού ἀπό ἐγωκεντρικό φρόνημα ζητάει, ὁ πονηρός βρίσκει σ' αὐτόν τόπο καί τόν κάνει σιγά σιγά νά πέση σέ πολύ μεγάλα κακά. Οἱ ἀληθινά ἅγιοι ἄνθρωποι, ὄχι μόνο δέν τά ἐπιθυμοῦν αὐτά, ἀλλά καί ὅταν τούς τά δίδη ἀπό μόνος Του ὁ Θεός, στενοχωριοῦνται καί δυσαρεστοῦνται. Καί δέν τά θέλουν αὐτά τά χαρίσματα. Ὄχι μόνο γιατί εἶναι δυνατό νά γίνουν γνωστά στούς ἀνθρώπους. Δέν τά θέλουν• ἔστω κι ἄν πρόκειται νά μείνουν χωρίς καμμιά δημοσιότητα. Δέν τά θέλουν αὐτά καθ' ἑαυτά*.

Ἕνας ἀπό τούς ἁγίους πατέρας, ἀπό τήν πολύ του καθαρότητα, ἔλαβε (πρίν ἀκόμη φθάση σέ τελειότητα), τό χάρισμα νά προγνωρίζη, ποιός ἐπήγαινε νά τόν ἐπισκεφθῆ. Καί τί νομίζετε ἔκαμε; Παρακάλεσε τόν Θεόν, καί ἔβαλε καί ἄλλους νά Τόν παρακαλέσουν, νά τοῦ πάρη πίσω το χάρισμα.

Συμπέρασμα:
Ὅσοι ἐπῆραν χαρίσματα, ὁ Θεός τούς τά ἔδωσε• ἤ ἐπειδή εἶχαν πολλή ἁπλότητα, ἤ ἐπειδή τό ἀπαιτοῦσε κάποιος ἰδιαίτερος λόγος. Χωρίς αὐτές τίς προϋποθέσεις, νά τό ξέρετε ὅτι ἐκείνους πού φαίνονται πώς ἔχουν χαρίσματα, δέν τούς κινεῖ τό θεῖο νεῦμα• πάντως ὅμως δέν πρέπει καί νά φαντασθοῦμε ὅτι τό «χάρισμά» τους εἶναι ἐντελῶς τυχαῖο.

^{[Σημείωση:
*Στίς παραγράφους, πού ἀκολουθοῦν, ὁ Ἐπίσκοπος Ἰγνάτιος μέ ρήσεις πατέρων καί παραδείγματα ἁγίων ἀναπτύσσει τήν θεόσοφη αὐτή παρατήρηση τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ του Σύρου.
Οἱ πραγματικά ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἕνα σκέπτονται συνεχῶς μέσα τους: ὅτι δέν εἶναι ἄξιοι νά εἶναι δοῦλοι καί ὄργανα τοῦ Θεοῦ. Μόνο ἀπό αὐτό τό φρόνημα, μποροῦμε νά καταλάβωμε, ἄν κάποιος εἶναι πραγματικά ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ[68].}

^{Βιβλιογραφία}

^{[68] Ισαάκ του Σύρου, Λόγος ΛΣΤ’ σελ. 157-158.}