Σημεῖον ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ

Ἡ ἀξίωση πού πρόβαλλαν στόν Κύριο, νά τούς κάμη θαύματα, ὅπως ἐκεῖνοι τά ἤθελαν, ἦταν ἁμαρτία. Βαρειά ἁμαρτία. Καί ἐπήγαζε ἀπό τίς βασικές ἀρχές τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος. Γιά αὐτό καί ὁ Θεάνθρωπος, ὅταν ἄκουσε τήν τολμηρή αὐτή καί βλάσφημη ἀπαίτησή τους «ἀναστενάξας τῷ Πνεύματι αὐτοῦ, λέγει: «Τί γενεά αὕτη σημεῖον ἐπιζητεῖ; Ἀμήν λέγω ὑμίν• εἰ,εἶ δοθήσεται τή γενεά ταύτῃ σημεῖον. Καί ἀφείς αὐτούς, ἀπῆλθε»^[1].

«Χαρά γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι». Καί ἀντίθετα. Οἱ ἐπουράνιοι πικραίνονται καί κλαῖνε, ὅταν ἕνας ἄνθρωπος πέφτει σέ ἁμαρτία, καί ὅταν ἕνας ἁμαρτωλός ἀναβάλλει τήν μετάνοια^[2]. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ μέγας μελετῶντας τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, καί τήν πανάγαθη ἐπιθυμία Του νά σωθοῦν ὅλοι, δέν ἐδίστασε νά εἰπῆ, ὅτι αὐτό τό κλάημα γιά ἐκείνους πού πηγαίνουν στήν ἀπώλεια, εἶναι κατά πρῶτο καί κύριο λόγο τό κλάημα τοῦ ἴδιου τοῦ Παναγίου καί ἀπαθοῦς Θεοῦ ^[3]. Αὐτό τό κλάημα, πού γιά μᾶς εἶναι ἐντελῶς ἀκατανόητο, δέν εἶναι ξένο οὔτε στό Πανάγιο Πνεῦμα. Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, πού ἔρχεται καί σκηνώνει μέσα μας, «ἐντυγχάνει ὑπέρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλῆτοις»^[4]. Ἕνα τέτοιο ἀναστεναγμό προκάλεσε στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀξίωση «κάμε μας θαῦμα»• γιατί ἦταν ἀπαίτηση ἐγωκεντρική καί παρανοϊκή. Ἐστέναξε τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ καί εἶπε: γιατί ἡ γενεά αὕτη τό ζητεῖ τό σημεῖον; Ποῖο εἶναι τό κίνητρο; Ζητοῦν σημεῖο, ἐπειδή ἔχουν κακή τοποθέτηση ἔναντι τοῦ Θεοῦ! Πόσο πικρή εἶναι ἡ ἀπάντηση αὐτή γιά τόν Κύριο! Νομίζει κανείς, πώς Τόν ἀκούει νά διερωτᾶται: Μά τόση ἀνοησία; Τόσο θράσος; Μά χάθηκε πιά ἡ ἐλπίδα σωτηρίας; Εἶναι ποτέ δυνατό νά σωθοῦν ἄνθρωποι, πού ζητοῦν πράγματα ἀντίθετα ἀπό τό θέλημα Ἐκείνου, πού δίνει τήν σωτηρία; Ὅμως ἔτσι εἶναι! Ὅσοι κυριαρχοῦνται ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, καί ἐμμένουν μέ πεῖσμα σ' αὐτό, εἶναι ἀνίατα ἄρρωστοι. Καί γι' αὐτό εἶπε: Ὅποιος σκέπτεται ἔτσι καί λέει τέτοια πράγματα, πηγαίνει ἀπό μόνος του στήν ἀπώλεια. Τήν παίρνει ἀπό μόνος του. Καί τήν κρατεῖ ἀπό μόνος του. Καί γι' αὐτό ὁ Κύριός μας, ὅταν τούς ἄκουσε νά Τοῦ ζητοῦν σημεῖο ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τους ἄφησε καί ἔφυγε. Καί πολύ σωστά. Γιατί «τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι θάνατος»^[5]. Γιατί ὅπως ὁ νεκρός δέν τό καταλαβαίνει, ὅτι εἶναι νεκρός, ἔτσι καί ὅποιος ἔχει φρόνημα σαρκικό, δέν μπορεῖ νά καταλάβη, τί εἶναι ἡ ἀπώλεια. Καί ὅπως ἀκριβῶς δέν μπορεῖ νά καταλάβη τί σημαίνει ἀπώλεια καί νέκρωση, ἔτσι δέν μπορεῖ νά καταλάβη καί ὅτι πρέπει νά ζωοποιηθή. Καί ἔτσι ἡ λανθασμένη του αὐτή ἀντίληψη τόν κάνει καί ἀπορρίπτει καί ἀρνεῖται τήν ἀληθινή ζωή, τόν Θεό.

Μπορεῖ ἄράγε νά ἔχη ποτέ κάποια ἀξιοπιστία ἰδιαίτερη ἕνα «σημεῖον ἐξ ουρανοῦ»; Βέβαια ἐκεῖνοι πού ζητοῦσαν ἕνα τέτοιο σημεῖο, τό ζητοῦσαν ἕνα τέτοιο σημεῖο, τό ζητοῦσαν ἐπειδή ἀπέδιδαν σ' αὐτό πολύ μεγάλη ἀξία. Μποροῦμε ἀπό αὐτό νά συμπεράνωμε, ὅτι κάθε «σημεῖον ἐξ ουρανοῦ» εἶναι ἀπαραίτητα σημεῖον ἀπό τόν Θεό; Ἀπό τήν ἁγία Γραφή βγαίνει τό ἀντίθετο! Ἀκόμη καί ἡ ἴδια ἡ ἔκφραση «σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ» εἶναι πολύ ἀόριστη. Καί τότε ἔλεγαν, καί σήμερα οἱ πιό πολλοί ἄνθρωποι, πού δέν ἔχουν πολλές ἐπιστημονικές γνώσεις «οὐρανό» λένε το κάθε τί πού γίνεται στήν ἀτμόσφαιρα, καί στό ἀχανές διάστημα πέρα καί ἔξω ἀπό αὐτήν. Ἔτσι λένε, ὅτι ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τά ἄστρα εὑρίσκονται στόν οὐρανό• καί ὅτι πετοῦν στό διάστημα. Παράλληλα καί τήν βροχή, τήν βροντή, τήν ἀστραπή τίς λένε οὐράνια φαινόμενα• παρ' ὅτι γίνονται στόν ἀέρα, στήν ἀτμόσφαιρα τῆς γής• καί κατά συνέπεια ἀνήκουν ὁπωσδήποτε στή γῆ.

Ἡ Ἁγία Γραφή μας λέγει ὅτι κάποτε ἔπεσε «πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί κατέκαυσε τά πρόβατα καί τούς ποιμένες» τοῦ Ἰώβ. Ὅμως τό πῦρ αὐτό εἶχε πέσει μέ ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Καί εἶναι φανερό, ὅτι τό πῦρ αὐτό σχηματίστηκε στόν ἀέρα, ὅπως περίπου σχηματίζεται καί ἡ ἀστραπή.

Ὁ Σίμων ὁ μάγος κατέπληττε μέ διάφορα θαύματα τόν τυφλό λαό, πού ὠνόμαζε τή δύναμη τοῦ σατανᾶ, πού ἐνεργοῦσε σ' αὐτά τά θαύματα, «μεγάλη δύναμη τοῦ Θεοῦ»^[6]. Ἰδίως σέ πολύ μεγάλο θαυμασμό εἶχε παρασύρει ὁ Σίμων τούς Ρωμαίους εἰδωλολάτρες, ὅταν κάποτε σέ μιά πολυπληθῆ συγκέντρωση τούς εἶχε εἰπεῖ, πώς εἶναι θεός, καί πώς ὁ πόθος του ἦταν νά ἀνεβῆ στόν οὐρανό! Καί πράγματι• ξαφνικά ἄρχισε νά σηκώνεται στόν ἀέρα! Αὐτό τό διηγεῖται ὁ ἅγιος Συμεῶν ὁ Μεταφραστής, πού πῆρε τή διήγηση αὐτή ἀπό ἀρχαίους Χριστιανούς συγγραφεῖς^[7].

Εἶναι φοβερή φτώχεια , ἡ ἔλλειψη τῆς ἀληθινῆς ἐπίγνωσης τοῦ Θεοῦ. Γιατί τότε, παίρνεις τά ἔργα τοῦ διαβόλου γιά ἔργα τοῦ Θεοῦ .

Βιβλιογραφία

^[1] Μάρκ. 8, 12-13.
^[2] Λουκ. 15, 10.
^[3] Αγ. Μακαρίου Αιγυπτίου Ομιλία 30§ 7.
^[4] Ρωμ. 8, 12.
^[5] Ρωμ. 8, 6.
^[6] Ιώβ 1, 16 – Ματθ. 16, 1.
^[7] Βλ. Αγίου Συμεών Μεταφραστού, βίος αγίου αποστόλου Πέτρου, Μηναίον 29 Ιουνίου. Ανάλογα σημεία έκαμε και ένας Πινέτι κατά τα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνων.