»»» Θαύματα και σημεία - Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ) / Κεφάλαιο Β' - Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες / Θέλουν νά κάμουν θαύματα
Θέλουν νά κάμουν θαύματα
Κεφάλαιο Β'
Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες
Δύσκολο στόν ἄνθρωπο νά ἔχη δόξα καί τιμή χωρίς ζημία στήν ψυχή του[69].
Δύσκολο ὄχι μόνο γιά τούς ἐμπαθεῖς, ἐκείνους πού ἀγωνίζονται νά νικήσουν τά πάθη τους, ἀλλά καί σ' ἐκείνους πού τά ἐνίκησαν• καί στούς ἁγίους. Γιατί, ἔστω καί ἄν τούς ἔδωκε ὁ Θεός τήν νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας, ὅμως δέν ξαναγυρίσουν στήν ἁμαρτία καί νά ξαναϋποδουλωθοῦν στά πάθη• ὅπως ἔγινε μέ μερικούς, πού δέν ἔδειξαν τήν ἀπαιτούμενη νήψη καί ἐπαγρύπνηση, ἀλλά ἐθάρρησαν στόν ἑαυτό τους, στήν πνευματική τους κατάσταση! Ἡ ροπή στήν ὑπερηφάνεια, λέγει ὁ ἅγιος Μακάριος, ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχη ἀκόμη καί στίς πιό καθαρές ψυχές[70]. Ἡ ροπή αὐτή εἶναι ἡ πρώτη αἰτία, πού σπρώχνει τόν ἄνθρωπο νά γοητευθῆ ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ξαναγυρίση σ' αὐτήν. Καί γι' αὐτό καί τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων καί ὅλα τά ἄλλα ἀντιληπτά χαρίσματα, εἶναι πολύ ἐπικίνδυνα σ' ἐκείνους πού τά ἔλαβαν• γιατί γίνονται ἀντικείμενα μεγάλης τιμῆς ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ σαρκικό φρόνημα. Ἀντίθετα τά μή ἀντιληπτά χαρίσματα εἶναι σέ ἀσύγκριτο βαθμό ἀνώτερα ἀπό ἐκεῖνα, πού πέφτουν στήν ἀντίληψή μας. Π.χ. τό χάρισμα νά ὁδηγῆ ψυχές στή σωτηρία, καί νά τίς θεραπεύη ἀπό τά πάθη, ὁ κόσμος οὔτε τό καταλαβαίνει οὔτε τοῦ δίνει σημασία. Καί ὄχι μόνο δέν τιμᾶ καί δέν δοξάζει τούς λειτουργούς τοῦ Θεοῦ, πού ἔχουν τό χάρισμα αὐτό, ἀλλά καί τούς ταλαιπωρεῖ καί τούς μισεῖ, ἐπειδή ἔχουν πράξη διαφορετικά ἀπό ἐκείνη πού δέχονται οἱ ἀρχές τοῦ κόσμου αὐτοῦ• ἐπειδή «ἀπειλοῦν τήν δεσποτεία τοῦ κοσμοκράτορα»[71].
Ὁ εὔσπλαγχνος Θεός δίνει στούς ἀνθρώπους ἐκεῖνο πού τούς εἶναι πράγματι ἀναγκαῖο καί ὠφέλιμο• ἔστω καί ἄν οἱ ἴδιοι δέν τό καταλαβαίνουν! Ποτέ δέν δίνει κάτι, πού μπορεῖ νά ὠφελήση λίγο καί βλάψη πολύ• ἔστω καί ἄν οἱ ἄνθρωποι μέ σαρκικό φρόνημα καί ἄγνοια, διψοῦν γιά κάτι τέτοια καί τά ἀναζητοῦν.
Ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος λέγει:
«Πολλοί ἔκαμαν θαύματα. Ἀνέστησαν καί νεκρούς. Ἐκοπίασαν νά ἐπαναφέρουν ἁμαρτωλούς καί πλανημένους στόν δρόμο τοῦ Θεού• ἔκαμαν ὅπως θά ἐλέγαμε, θαύματα: μέσῳ αὐτῶν ὡδηγήθηκαν πολλοί στόν Χριστό! Καί ὅμως. Αὐτοί, πού ἔδωσαν σέ ἄλλους ζωή, ἔπεσαν οἱ ἴδιοι σέ πάθη μιαρά, ἐπειδή εἶχαν μόνοι τους προκαλέσει στόν ἑαυτό τους τόν θάνατο»[72].
Ὁ ἅγιος Μακάριος διηγεῖται ὅτι κάποιος συνασκητής του ἔλαβε τό χάρισμα τῶν ἰαμάτων σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε ἐθεράπευε κάθε εἴδους ἄρρωστο μέ μιά ἁπλή ἐπίθεση τῶν χεριῶν του. Ὅμως ὁ ἀσκητής αὐτός, μέ τό νά δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους ὑπερηφανεύθη, καί ἔπεσε στό πιό μεγάλο βάθος ἁμαρτίας[73]....
Στό βίο τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ μεγάλου γίνεται λόγος γιά κάποιο νεαρό μοναχό, πού ἔδινε ἐντολές στούς ἁγίους ὄναγρους στήν ἔρημο καί τόν ὑπάκουαν. Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος, ὅταν τό ἄκουσε, εἶπε πώς δέν εἶχε καθόλου ἐμπιστοσύνη στήν πνευματική οἰκοδομή τοῦ θαυματουργοῦ αὐτοῦ. Καί δέν ἄργησε νά ἔλθη ἡ εἴδηση γιά τή θλιβερή πτώση τοῦ μοναχοῦ[74].
Βιβλιογραφία
[69] Ισαάκ του Σύρου, Λόγος Α’.
[70] Μακαρίου του Αιγυπτίου, Ομιλία Ζ § 4.
[71] Τύχωνος του Ζαντόνσκ, τόμ. 15, επιστολή 103, 4.
[72] Ισαάκ του Σύρου, Λόγος ΚΓ’ (έ.α. σελ. 94).
[73] Μακαρίου του Αιγυπτίου, ομιλία ΚΖ’ 16.
[74] Πατερικόν κατ’ αλφάβητον.
ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος, πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ· μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ καὶ δουλεύσω· ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλὴ, καὶ ἀδελφὸς, καὶ ἀδελφὴ, καὶ μήτηρ, πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ· καὶ ἀλήτης διὰ σέ· ἐπὶ σταυροῦ διὰ σὲ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ· ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρὶ, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ, καὶ ἀδελφὸς, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος, καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τὸν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; 
