06. Κεφάλαιο Ε΄ - Ανάσταση του Χριστού

1. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς χριστιανικῆς πίστης.
α. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει:
Ἡ ἀνάσταση εἶναι τό οὐσιαστικώτερο σημεῖο τῆς πίστης μας. Αὐτό σημαίνει: Ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε,
• ἡ πίστη μας εἶναι στό σύνολό της μάταιη∙
• καί ἐμεῖς οἱ ἀπόστολοι εἴμαστε ἕνα συνάφι βλάσφημοι καί παλιάνθρωποι, ἀφοῦ ἐκηρύξαμε - γιά λογαριασμό τοῦ Θεοῦ! - ἕνα ψέμα: ὅτι ἀνάστησε τόν Χριστό∙ χωρίς νά τόν ἔχη πράγματι ἀναστήσει (Α' Κορ. 15,15-16)!
β. Καί ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος γράφει:
«Δέν εἶναι καθόλου γιά μᾶς μεγάλο, ἄν πιστεύωμε ὅτι ὁ Χριστός ἀπέθανε. Αὐτό τό πιστεύουν καί οἱ εἰδωλολάτρες. Καί οἱ Ἰουδαῖοι. Καί ὅλοι οἱ παλιάνθρωποι. Ὅλοι τό πιστεύουν, ὅτι ἀπέθανε. Ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι γιά μᾶς τό μεγάλο: Πιστεύομε, ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε^[1]».
γ. Καί ὁ περίφημος R. Strauss (Ρίχαρντ Στράους) στά γηράματά του ὡμολόγησε:
Ἀφοῦ δέν πιστεύω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δέν εἶμαι χριστιανός^[2].

2. Νά λοιπόν τό ἐρώτημα: Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός; ἤ ΝΑΙ, ἤ ΟΧΙ! Ἄλλη λύση δέν χωρεῖ!
* Ἄν ἀναστήθηκε, τότε εἶναι αὐτό πού μᾶς ἔλεγε. Εἶναι Θεός. Καί ὅλα ὅσα ἔλεγε, εἶναι ὅλα ἀληθινά.
* Ἄν δέν ἀναστήθηκε, τότε οἱ ἀπόστολοι μᾶς λένε ψέματα!

Καί

• ἤ εἶναι αὐτουργοί ἀπάτης∙
• ἤ εἶναι θύματα ἀπάτης.
Ἕνα ἀπό τά δύο: ἤ ἀπατοῦν∙ ἤ ἀπατήθηκαν^[3]»!

3. Ἄς ἐξετάσωμε προσεκτικά τίς δύο αὐτές ἐκδοχές:

Α' ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΑΠΑΤΗΣΑΝ Οἱ ΜΑΘΗΤΕΣ;

α. Ἔκλεψαν τό σῶμα

1. Ὁ Ἰησοῦς ἐσταυρώθη. Ἀπέθανε στό Σταυρό. Καί ἐτάφη ἀπό τούς «εὐσχήμονες» (=ἑβραίους ἀξιωματούχους) μαθητές Του Ἰωσήφ καί Νικόδημο.
Ἐτάφη ἐσπευσμένα. Γιατί ἐκοιμήθη, λίγο πρίν δύση ὁ ἥλιος. Καί ἀπό τήν δύση τοῦ ἡλίου ἄρχιζε ὁ ἑορτασμός τοῦ Πάσχα. Ἔτσι ὁ Ἰωσήφ, ἀφοῦ Τόν ἄλειψε μέ ἀρώματα καί σμυρναλόη καί Τόν ἐτύλιξε μέ ἕνα σινδόνι, Τόν ἔβαλε στόν τάφο πού ἑτοίμαζε γιά τόν ἑαυτό του. Ἕνα τάφο λελατομημένο (= σκαλισμένο) ἐπάνω σε ἕνα βράχο. Καί ἔκλεισε στό στόμιο τοῦ τάφου μέ μιά μεγάλη πλάκα, πού δύσκολα τήν μετακινοῦσαν δύο ἄνδρες (Ματθ. 27,60).

2. Τήν ἑπομένη, παρ' ὅτι ἑόρταζαν τό Πάσχα οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἑβραίων, ἀδιαφορῶντας γιά ἑορτή καί διατάξεις περί καθαρότητος (βλ. Ἰω. 18,28), ἐπῆγαν στό πραιτώριο. Καί εἶπαν στόν Πιλᾶτο:
- Κύριε, ἐμνήσθημεν, ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν: Μετά τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι! Κέλευσον οὖν ἀσφαλισθῆναι τόν τάφον ἕως τῆς τρίτης ἠμέρας∙ μήποτε ἐλθόντες οἱ μαθηταί Αὐτοῦ νυκτός κλέψωσιν Αὐτόν καί εἴπωσι, ὅτι: Ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν. Καί ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης (Ματθ. 27,63-64). Δηλαδή: Ἐξοχώτατε, θυμηθήκαμε, ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶχε εἰπεῖ: Μετά τρεῖς ἡμέρες θά ἀναστηθῶ. Σέ παρακαλοῦμε, διάταξε νά φρουρηθῆ ὁ τάφος, μέχρι πού νά συμπληρωθῆ καί ἡ τρίτη ἡμέρα. Γιατί φοβούμεθα, πώς θά πᾶνε οἱ μαθητές Του καί θά Τόν κλέψουν. Καί θά λένε: Ἀναστήθηκε. Καί ἡ πλάνη αὐτή θά εἶναι ἡ χειρότερη πού μπορεῖ κανείς νά φαντασθῆ!
Ὁ Πιλάτος τους ἔδειξε κατανόηση!
• Τούς ἔδωσε μιά ὁλόκληρη κουστωδία.
• Ἐσφράγισε τόν λίθο τοῦ τάφου μέ τήν σφραγῖδα του.
• Ἔθεσε τήν κουστωδία ὑπό τήν ἄμεση ἐποπτεία τοῦ Καϊάφα∙ στίς διαταγές τοῦ Καϊάφα.
Ἡ ρύθμιση αὐτή ἦταν ὅ,τι καλύτερο μποροῦσε νά περιμένη ὁ Καϊάφας. Τόν ἐξασφάλιζε σέ ἀπόλυτο βαθμό. Μά παράλληλα ἦταν καί ἕνα μοναδικό στόν κόσμο γεγονός. Οὔτε ξανάγινε. Οὔτε θά ξαναγίνη ποτέ, ὅσο ὑπάρχει κόσμος. Φρουροῦσαν τόν τάφο, νά μή χαθῆ ὁ νεκρός!

3. Μά τήν ἄλλη ἡμέρα τό πρωΐ, τρίτη ἡμερολογιακή ἡμέρα ἀπό τήν στιγμή τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὁ τάφος εὑρέθη κενός. Ἔλειπε ὁ νεκρός!
Ὁ κενός τάφος ὑπῆρξε γεγονός ἱστορικό, πού κανείς δέν τό ἀμφισβήτησε.
• Οἱ μαθητές ἔδωσαν τήν ἐξήγηση: Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Τόν εἴδαμε. Τόν ἐγνωρίσαμε. Τόν ἐψηλαφήσαμε. Μᾶς μίλησε. Κουβεντιάσαμε. Ἐφάγαμε καί ἤπιαμε μαζί
• Οἱ Ἑβραῖοι ἔδωσαν τήν δική τους ἐξήγηση: Τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἔκλεψαν οἱ μαθητές. Κάποια στιγμή, πού οἱ φρουροί εἶχαν ὅλοι ἀποκοιμηθῆ. Τό ἔκλεψαν ἐπίτηδες. Γιά νά φτιάξουν τό «παραμύθι», ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε!

4. Ἔχομε δύο ἐκδοχές διαμετρικά ἀντίθετες. Καί οἱ δύο δέν μπορεῖ νά εἶναι σωστές!... Ποιά εἶναι ἡ σωστή;
Πῶς θά ἐρευνηθῆ ἡ ἀλήθεια μιᾶς πληροφορίας;
Μόνο μέ τήν ἱστορικο-δικαστική μέθοδο (βλ. κεφ. Γ § δ'). Μέ ἄλλα λόγια πρέπει
α. νά ἐρευνηθοῦν ὅλες οἱ ὑπάρχουσες μαρτυρίες∙ καί
β. παράλληλα νά ἐρευνηθοῦν μέ εὐαισθησία δικαστικοῦ ἀνακριτῆ τά κίνητρα, πού ὤθησαν τά συγκεκριμένα πρόσωπα νά δώσουν τήν κάθε μαρτυρία. Πρέπει σάν δικαστές-ἀνακριτές νά ἰδοῦμε, τί κρύβεται γύρω ἀπό τήν κάθε δήλωση, ὁμολογία ἤ κατάθεση. Στήν ἔρευνα γύρω ἀπό τά κίνητρα οἱ δικαστικοί ἀνακριτές εἶναι ἐπιστήμονες. Ἀκούουν ὀλίγα καί βγάζουν συμπεράσματα:
• Αὐτός δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἀθῶος.
• Αὐτός δέν μπορεῖ νά εἶναι ἔνοχος.
• Πίσω ἀπό τά λόγια αὐτά κρύβεται κάτι τό ὕποπτο.
Δέν ἐπιτρέπεται νά ἐπιστρατεύσωμε ὅλη μας τήν δυνατή κακοπιστία σέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν μαρτυρία τῶν ἀποστόλων∙ καί νά δεχώμεθα καλόπιστα τίς θέσεις τῶν Ἑβραίων, ἀπό φόβο μή μᾶς χαρακτηρίσουν «ἀντισημιτιστές»! Αὐτό δέν εἶναι ἀντικειμενικότητα!

β. Ἡ μαρτυρία τῶν Ἑβραίων

Ὅπως εἴπαμε καί πιό ἐπάνω, οἱ Ἑβραῖοι, ὅταν ἔμαθαν ὅτι ὁ τάφος τοῦ Ἰησοῦ εὑρέθη κενός, ἔδωσαν τήν ἐξήγηση: Τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἔκλεψαν οἱ μαθητές του, γιά νά διαδώσουν τόν μῦθο, ὅτι ἀναστήθηκε.
Ἄν εἴμαστε δικαστές-ἀνακριτές, τί θά διερωτώμεθα;
Στέκει ἡ μαρτυρία τους; Στέκει νομικά καί λογικά ἡ ἐξήγηση, πού μᾶς δίνουν; Πείθει;
Ἄς ἀκούσωμε μερικές παρατηρήσεις, πού τήν ἐξήγηση αὐτή τῶν Ἑβραίων «τήν τινάζουν στόν ἀέρα!».

1. Ἀκούσατε ποτέ τέτοιο πρᾶγμα;

«Τίς εἶδε; Τίς ἤκουσε, νεκρόν κλαπέντα ποτέ; Μάλιστα ἐσμυρνισμένον καί γυμνόν, καταλιπόντα ἐν τῷ τάφῳ, τά ἐντάφια αὐτοῦ»^[4];
Περιπτώσεις, πού ἔκλεψαν τά ροῦχα καί τά κοσμήματα τῶν νεκρῶν καί ἀφῆκαν τούς νεκρούς, ἔχομε πολλές! Μά περίπτωση, πού νά ἔκλεψαν τόν πεθαμένο, δέν ὑπάρχει στήν παγκόσμια ἱστορία! Καμμία! Πῶς νά δεχθῶ τέτοια ἐξήγηση;
Πειράζει, πού τά λόγια αὐτά τά λέει τροπάριο; Χάνουν τήν ἀξία τους γιά αὐτό;

2. Νά Τόν μισοῦν ἔπρεπε.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος κάνει τίς ἑξῆς παρατηρήσεις:
Τόν ἔκλεψαν; Νά Τόν κάμουν τί; Γιά ποιό λόγο; Γιατί; Λένε οἱ Ἑβραῖοι: Τόν ἔκλεψαν οἱ μαθητές Του... Ἐπειδή Τόν ἀγαποῦσαν!...
Γιατί νά τόν ἀγαποῦσαν; Νά τόν μισοῦν ἔπρεπε τότε! Γιατί τούς εἶχε ἐξαπατήσει! Γιατί τούς εἶχε ἐκμεταλλευθῆ ἀπαίσια! Γιατί τούς εἶχε ξεσηκώσει, μέ χίλιες δύο ψεύτικες ἐλπίδες! Τούς εἶχε βάλει νά ἀφήσουν τά σπίτια τους∙ τούς γονεῖς τους∙ τίς οἰκογένειές τους∙ τά ἀγαθά τους∙ τήν ζωή τους! Ἐξ αἰτίας Του ὁλόκληρο τό ἔθνος τους εἶχε στραφῆ ἐναντίον τους καί τούς ἐθεωροῦσε προδότες καί ἐχθρούς του! Γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί τούς εἶχε φουσκώσει ψέματα! Νά τήν εἶχε καί ὁ ἴδιος (σάν ἄνθρωπος) «πατήσει», θά μποροῦσαν νά ἐξακολουθοῦν καί νά Τόν ἀγαποῦν καί νά Τόν συγχωροῦν! Μά εἶναι φῶς-φανάρι, ὅτι ὅλα αὐτά εἶχαν γίνει ἐπίτηδες! Πῶς νά Τόν συγχωρήσουν;
Τί εἶχε κάμει;
Τούς εἶχε εἰπεῖ, ὅτι εἶναι ὁ ἀθάνατος καί παντοδύναμος Θεός! Τούς εἶχε ὑποσχεθῆ ὁλόκληρο τόν οὐρανό καί ἀποδείχθηκε ἁπλός ἄνθρωπος! Κανονικά λοιπόν, μετά ἀπό μιά τέτοια ἐμπειρία, φυσικό ἦταν γιά τούς ἀποστόλους ὄχι νά πᾶνε νά Τόν κλέψουν (γιά ποιό σκοπό; νά Τόν κάμουν τί;), ἀλλά νά ἔβγαιναν στούς δρόμους καί νά ἐφώναζαν: Μᾶς γέλασε! Μᾶς ἀπάτησε! Μᾶς φούσκωσε στά ψέματα! Μᾶς ἐπῆρε στόν λαιμό του!
Καί ἦταν σίγουρο, ὅτι τότε οἱ Ἑβραῖοι καί θά τούς συγχωροῦσαν καί θά τούς τιμοῦσαν^[5].
Δέν ἔχει δίκιο ὁ ἅγιος Ἰωάννης;

3. Μποροῦσαν καί νά ἤθελαν;

Ὁ ἴδιος μεγάλος ἅγιος λέγει:

1. Τό ψέμα παντοῦ καί πάντοτε πέφτει σέ ἕνα σωρό ἀντιφάσεις. Ἐνῶ, ἀντίθετα ἡ ἀλήθεια ὅλο καί λάμπει.
Ἔπρεπε νά βρεθῆ τρόπος νά πιστεύση ὁ κόσμος, ὅτι ὁ Χριστός ἀπέθανε καί ἐτάφη καί ἀνέστη. Μά νά, σ' αὐτό μᾶς βοηθοῦν οἱ ἐχθροί μας!
Καί νά πώς: Ἐσφραγίσθη ὁ τάφος καί ἐτέθη ὑπό φρουρήση! Μπορεῖ μέ τέτοιες συνθῆκες νά γίνη λοβιτούρα; Καί νά, μέ τέτοιες συνθῆκες εὑρίσκουν τόν τάφο κενό! Δέν γίνεται - μόνο ἀπό αὐτό - ὁλοφάνερο, ὅτι ἀναστήθηκε; Τί ἄλλη ἐξήγηση μπορεῖς νά βρῆς, κάτω ἀπό τέτοιες συνθῆκες; Τό βλέπεις, πῶς μέ τόν δικό τους τρόπο βοηθοῦν οἱ ἐχθροί μας νά λάμψη ἡ ἀλήθεια;

2. Τόν ἔκλεψαν! Λένε.
Πότε τόν ἔκλεψαν; Τό Σάββατο, πού δέν τούς ἐπέτρεπαν οὔτε νά βγοῦν ἀπό τό σπίτι τους; Καί ἔστω τόν νόμο τοῦ Θεοῦ τόν ἔγραψαν στά παλιά τους τά παπούτσια; Πῶς ἐτόλμησαν νά τό σκεφθοῦν, νά πᾶνε νά κλέψουν ἐκεῖνο πού φρουροῦσε μιά ὁλόκληρη κουστωδία; Καί μάλιστα ἄνθρωποι τόσο δειλοί; Ἀλλά ἔστω καί αὐτό τό ἔκαμαν! Γιά ποιό λόγο; Γιά νά εἰποῦν, πῶς ἀναστήθηκε; Φθάνει νά εἰπῆ κανείς ἕνα τέτοιο πρᾶγμα; Μέ τί ἔπειθαν τόν κόσμο, ὅτι πράγματι ἀναστήθηκε; Τί θά τοῦ ἔλεγαν; Μέ τί θά τό ἀπεδείκνυαν; Μέ τί μοῦτρα θά ἔστεκαν καί θά μιλοῦσαν γιά ἕνα πεθαμένο; Μέ τί καρδιά; Μέ τί ἐλπίδα; Τί θά ἐπερίμεναν; Ποιά ἀνταμοιβή; Τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πού θά εἶχε ὀργισθῆ ἐναντίον τους;

3. Καί μέ τί ὅπλα θά ξεκινοῦσαν γιά τέτοιο ἐγχείρημα;
• τήν σοφία καί την εὐγλωττία τους;
Ἦσαν οἱ πιό ἀμόρφωτοι στόν κόσμο!
• τόν πλοῦτο τους;
Ἦσαν ξυπόλυτοι!
• τήν εὐγενική καταγωγή τους;
Ἦσαν ἄνθρωποι ἁπλοί, χωριάτες!
• τόν ἀριθμό τους;
Ἕνδεκα ἦσαν! Καί κατατρομαγμένοι. Καί ὁ ἀρχηγός τους ἔτρεμε μπροστὰ σέ μιά ὑπηρέτρια^[6]!

4. Ἡ κουστωδία

1. Γιά ἐκείνους πού δέν ξέρουν, σημειώνομε ὅτι ἡ κουστωδία ἦταν ἕνα σῶμα 16 τοὐλάχιστον λεγεωναρίων (= πεπειραμένων στρατιωτῶν), πού εἶχαν συλλογικά τήν ὑποχρέωση νά φυλάττουν ὅ,τι τούς ἀνέθεταν. Γιά τήν ἐκτέλεση τῆς ὑπηρεσίας τους ἐχωρίζοντο σέ τέσσερες ὁμάδες, ἀπό τίς ὁποῖες ἐκοιμᾶτο ἡ μία∙ καί οἱ ἄλλες τρεῖς ἀγρυπνοῦσαν στό καθῆκον τους. Αὐτό τό ὥριζε μιά παγία Ρωμαϊκή νομοθεσία, πού προέβλεπε αὐστηρότατες κυρώσεις γιά κάθε πλημμελῆ ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος, χωρίς νά ἐξετάζη, ἄν εἶχε ἐπέλθει βλάβη ἐξ ἀντικειμένου (= ἀπώλεια τοῦ φρουρουμένου) ἤ ὄχι.

2. Ἡ ἐκδοχή, ὅτι τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἔκλεψαν ἀπό τόν τάφο οἱ μαθητές Του, εἶναι ἡ ἐπίσημη ἐκδοχή τῶν Ἑβραίων. Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται εὔλογη. Μά δέν εἶναι. Γιά τούς ἑξῆς λόγους:
• ὁ τάφος τοῦ Ἰησοῦ ἐφρουρεῖτο ἀπό κουστωδία∙
• ὁ τάφος εἶχε σφραγισθῆ∙
• ἡ σφραγῖδα κατεστράφη∙ καί ὁ τάφος ἀνοίχθηκε∙
• ὁ νόμος ὥριζε: ὁ στρατιώτης, πού ἐκτελοῦσε πλημμελῶς τά καθήκοντά του, ἔπρεπε νά ἐκτελεσθή∙
• τά παραπτώματα ἦσαν δέκα ὀκτώ∙
• μιά περίπτωση ἦταν, ἄν εἶχε γιά λίγο ἀποκοιμηθῆ∙
• μιά ἄλλη, ἄν εἶχε γιά λίγο ἀπομακρυνθῆ ἀπό τόν τόπο τοῦ καθήκοντος.
• Γιά ὅλες τίς παραβάσεις ἡ ποινή ἦταν: σταύρωση^[7].
3. Μέ τέτοια νομοθεσία, καί τέτοιες συνθῆκες εἶναι ποτέ δυνατόν νά ἀδιαφόρησαν καί οἱ δέκα ἕξι στρατιῶτες καί νά τό ἔρριξαν στόν ὕπνο; Αὐτό λογικά-δικαστικά δέν στέκει. Δημιουργεῖ πιό πολλά ἐρωτήματα ἀπό ὅσα λύνει. Φωνάζει, ὅτι πίσω ἀπό τήν ἐξήγηση αὐτή κρύβεται κάποια σκοπιμότητα.

5. Γιά νά φτιάξουν θρησκεία!

1. Ἔτσι λένε οἱ Ἑβραῖοι; Τόν ἔκλεψαν, γιά νά εἰποῦν ὅτι ἀναστήθηκε∙ καί νά φτιάξουν θρησκεία!
Ἀλλά ἄς ἰδοῦμε, πῶς φτιάχνονται οἱ θρησκεῖες!

2. Τό 1792 μέσα στήν παραζάλη τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, πού κατάργησε μέ διάταγμα το Θεό καί τόν Χριστό, καί ἀποφάσισε νά φτιάξη δική της θρησκεία, ἕνας La Reveillere Lepeaux (Λά Ρεβεγιέρ Λεπώ) ἔφτιαξε μιά δικῆς του ἔμπνευσης θρησκεία: τήν θρησκεία τῶν θεοφιλανθρώπων.
Εἶχε ἀπό πίσω του ὅλον τόν παντοδύναμον μηχανισμό τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Καί ἄριστες συνθῆκες, ἀφοῦ ὁ λαός ἦταν ἀγανακτισμένος κατά τῆς φράγκικης φεουδαρχικῆς ἱεραρχίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τό ἔδαφος ἦταν προετοιμασμένο ἀπό τό ἔργο τῶν Διαφωτιστῶν! Καί ποιό τό ἀποτέλεσμα; Παρ' ὅτι ἡ θρησκεία πού ἐπινοήθηκε ἦταν λογοκρατική, γελοῦσαν οἱ πάντες μέ τά καμώματα τοῦ Λά Ρεβεγιέρ Λεπώ! Ἀκόμη καί οἱ ἡγέτες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης!
Καί ἐκεῖνος διαμαρτυρόταν!
- Δέν μέ βοηθεῖτε, ὅσο πρέπει! Τό θέμα δέν πάει μπροστά! Μά γιατί ὁ Χριστός τά κατάφερε καί ἐμεῖς δέν κάνομε τίποτε;
Τότε ἕνας ἡγέτης τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης τοῦ εἶπε:
- Εἶναι πολύ ἁπλό. Ἄν καί σύ θέλεις νά ἐπιτύχη τό ἔργο σου, διάλεξε μιά Παρασκευή. Καί σταυρώσου. Καί πέθανε στόν σταυρό. Καί μεῖς θά σέ θάψωμε. Μόνο πρόσεξε, νά ἀναστηθῆς τήν Κυριακή! Τότε, ὅλα θά πᾶνε καλά^[8]!...
Μετά ἀπό λίγο οἱ ἐμπνεύσεις τοῦ Λά Ρεβεγιέρ Λεπώ διαλύθηκαν. Καί τό θυμόμαστε, μόνο γιά νά γελᾶμε! Καί ὅμως εἶχε ἄριστες προϋποθέσεις γιά νά φτιάξη θρησκεία!

3. Δέν φτιάχνονται τόσο εὔκολα οἱ θρησκεῖες. Καί πρό παντός δέν φτιάχνονται θρησκεῖες μέ συνεχεῖς διωγμούς.
Μέ διωγμούς καί κυνηγήματα, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, οὔτε τοῖχο μέ πέτρες καί λάσπη δέν μποροῦμε νά χτίσωμε! Μά οἱ ἀπόστολοι μέ τέτοιους διωγμούς καί μέ συνεχεῖς ἐξοντώσεις οἰκοδόμησαν Ἐκκλησίες καί σέ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη! Δέν μιλάω γιά Ἐκκλησίες-κτίρια!... Οἰκοδόμησαν Ἐκκλησίες ἀπό ἀνθρώπους μέ ψυχή καί μέ φρόνημα ἀκατάβλητο∙ πρᾶγμα πολύ δύσκολο!
Πῶς μέ τέτοιες συνθῆκες, ἔγινε τέτοιο πρᾶγμα; Πῶς ἐπῆρε τέτοια λαμπρή ἔκβαση τό ἔργο τους; Δέν σοῦ λέει τίποτε ἡ ἔκβαση αὐτή; Δέν τό καταλαβαίνεις, ὅτι δέν θά ἐγίνετο τίποτε, ἄν δέν ἦταν ἔργο τῆς θείας δύναμης^[9];

6. Ὑπάρχει πιό ἀνόητο ἐπιχείρημα;

1. Μόλις ὁ τάφος εὑρέθη κενός, ὁ Καϊάφας ἔδωκε τήν ἐξήγηση.
- Αὐτό εἶναι ἔργο τῶν μαθητῶν Του. Αὐτοί ἐπῆγαν καί ἔκλεψαν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Κάποια στιγμή πού εἶχαν ἀποκοιμηθῆ οἱ φρουροί.

2. Στό ἐπιχείρημα αὐτό ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος:
Τί λές, βρέ ἀνόητε! Δέν βρῆκες τίποτε καλλίτερο, νά «τά μπαλώσης»;
Τόσο πολύ σοῦ ἔφυγε τό τσερβέλο; Τόσο πολύ βούλιαξες στόν πάτο τῆς κουτοπονηρίας; Ἀνθρώπους ἀποκοιμισμένους ἔχεις μάρτυρες; Ἀσφαλῶς ἐσύ κοιμᾶσαι πιό πολύ! Ἄν ἐξάντλησες ὅλη τήν φαιά οὐσία σου, καί βρῆκες τέτοια ἐπιχειρήματα, σύ πρέπει νά κοιμᾶσαι ὁλόρθος! Ἄν οἱ στρατιῶτες εἶχαν ἀποκοιμηθῆ, τί εἶδαν; Ἄν τούς εἶδαν, πῶς δέν τούς ἔπιασαν; Καί ἄν δέν εἶδαν, τί σόϊ μάρτυρες εἶναι^[10];

7. Συμπέρασμα

1. Ἀπό ὅλα αὐτά γίνεται φανερό ἀκόμη καί στόν πιό ἁπλό ἄνθρωπο, ὅτι ἡ ἐκδοχή τῶν Ἐβραίων∙
• Δέν στηρίζεται σέ καμμιά μαρτυρία.
• Εἶναι μιά αὐθαίρετη ἐπινόηση.
Εἶναι ποτέ δυνατό νά τήν δεχθῆ ἔντιμος καί εὐσυνείδητος δικαστικός ἀνακριτής;
Ὅλα γύρω ἀπό αὐτήν ὁδηγοῦν στήν ὑποψία, ὅτι πίσω ἀπό τήν ἐκδοχή αὐτή κρύβεται κάποια πονηρή σκοπιμότητα.

2. Ὁ A.M. Ramsay, πού θεωρεῖται ὡς ὁ μέγιστος ἀρχαιολόγος-ἐρευνητής του Α' αἰῶνος μ.Χ. στόν κόσμο, γράφει:
«Ὁ κενός τάφος εἶναι τόσο μεγάλο γεγονός, πού δέν ἐπιτρέπεται νά τό προσπεράσης ἔτσι «ἁπλά» καί «εὔκολα».
Ἐγώ πιστεύω στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Γιά πολλούς λόγους. Μά, σάν ἱστορικός, κυρίως ἐξ αἰτίας τοῦ κενοῦ τάφου.
Καί πιστεύω, γιατί εἶναι ἀδύνατο νά ἐξηγήση κανείς μέ κάποιο διαφορετικό τρόπο, πού θά πείθη λογικά, πῶς εὑρέθη ὁ τάφος τοῦ Ἰησοῦ κενός^[11].

γ. Ἡ μαρτυρία τῶν ἀποστόλων

1. Κάθε ἄνθρωπος, ὅταν τοῦ μιλᾶνε γιά ἀνάσταση νεκρῶν, ὅσο καί ἄν εἶναι εὔπιστος, δυσκολεύεται νά δεχθῆ τέτοιες ἰδέες.
Μά, ἄν συμβῆ καί νά τοῦ ἐπιστήσουν τήν προσοχή, πώς κινδυνεύει νά πέση καί θῦμα ἀπάτης, τότε σταυροκουμπώνεται! Καί ὅσο κι ἄν εἶναι εὔπιστος, γίνεται πιό δύσπιστος. Θυμηθῆτε καί τόν ἄπιστο Θωμᾶ! Καί διερωτᾶται:
• Μήπως δέν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός;
• Μήπως μᾶς ἀπατοῦν οἱ ἀπόστολοι;

2. Πόσο εὔκολο νά ὁδηγηθῆ κανείς στίς σκέψεις αὐτές! Ἀλλά καί τί τραγικό, νά μήν ξέρη νά τίς ξεδιαλύνη! Ἀφοῦ
α. τό ζήτημα, ἄν πιστεύω στήν ἀνάσταση, εἶναι τό πιό βασικό στήν ζωή μας (βλ. εἰσαγωγή παρ. 3-4), καί
β. ἀνάσταση νεκροῦ μπορεῖ νά γίνη μόνο μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ.
Γιά νά βοηθηθοῦμε νά τίς ξεδιαλύνωμε, ἄς θυμηθοῦμε, ὅτι οἱ ἄνθρωποι συνήθως ἀπατούν∙
• ἤ γιά χρήματα (= ὑλικά ἀγαθά),
• ἤ γιά ἡδονές καί ἀπολαύσεις,
• ἤ γιά δόξες καί τιμές.

3. Μποροῦμε νά ὑπαγάγωμε τούς ἀποστόλους σέ κάποια ἀπό αὐτές τίς κατηγορίες ἀπατεώνων;
Λαχτάρησαν γιά χρήματα, γιά ἀπολαύσεις, γιά τιμές; Πῶς ἔζησαν; Πῶς ἀπέθαναν;
Αὐτά μιλᾶνε πιό εὔγλωττα καί πιό πειστικά ἀπό τίς ἐξυπνάδες τῶν στοχαστῶν.

1. Ἡ εἰλικρίνειά τους

1. Ὅποιος ψάχνει γιά δόξες καί τιμές, κρύβει τά ἐλαττώματά του, παρουσιάζει τίς ἀρετές του καί βρίζει τούς ἄλλους. Ἔτσι ἐξυψώνεται.
Οἱ ἀπόστολοι παρουσιάζουν ὅλα τους τά ἐλαττώματα. Μιλοῦν ἤρεμα γιά τούς ἐχθρούς τους μέ λόγια τιμητικά∙ δέν βρίζουν. Δέν κακολογοῦν κανένα!

2. Ὁ Πέτρος ἦταν ὁ ἔξαρχος τῶν ἀποστόλων. Πρωτοκορυφαῖος. Μά δέν εὑρίσκομε πουθενά στίς ἅγιες Γραφές καμμιά ἐξιδανίκευση τῆς προσωπικότητός του. Δέν πλάθεται γιά αὐτόν κανένας φωτοστέφανος δόξης καί ἁγιότητος. Ἀντίθετα, οἱ ἐλλείψεις του, οἱ ἁμαρτίες του, τά λάθη του, τά ἐλαττώματά του, ὅλα «στή φόρα» ὅλα στό χαρτί! γιά πάντα!
• Δέν κατάλαβε κάποτε μερικά λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός τόν ὠνόμασε «χοντροκέφαλο» (βλ. Μάτθ.15,16)!
• Προσπάθησε νά ἐμποδίση τόν Ἰησοῦ, νά μήν πάη νά σταυρωθῆ. Ὁ Χριστός τόν ἀπεκάλεσε «Σατανᾶ» (Ματθ. 16,23)!
• Ἀρνήθηκε τόν Χριστό ἀπό δειλία. Τόν βλασφήμησε. Καί τόν «ἀναθεμάτισε» (Μάρκου 14,71, Ματθ. 26,74).
Ὅλα του τά μελανά σημεῖα - ὄντως μελανά - στό χαρτί!

3. Καί ἀντίθετα, τῶν ἐχθρῶν τους παρουσιάζουν ὅλα τά φωτεινά σημεῖα!
Περιγράφουν λεπτομερῶς ὅλους τούς ἠθικούς προβληματισμούς τοῦ Ἡρώδη (Μαρκ. 6,26, Λουκ. 18,23) τοῦ Πιλᾶτου (Ματθ. 27,15-26, Λουκ. 23,20, Ἰωάν. 18,28-19,16), τοῦ Καϊάφα (Ἰω. 11,50). Ὅποιος διαβάζει τό Εὐαγγέλιο αἰσθάνεται συμπάθεια γιά τούς δυστυχεῖς αὐτούς ἡγέτες, πού ἔχοντας καλή διάθεση δέν μπόρεσαν νά ξεκαθαρίσουν μέσα τους ἕνα ἁπλό πρᾶγμα: ὅτι οἱ ἠθικοί προβληματισμοί δέν ἀρκοῦν.
Οἱ ἀπόστολοι δέν βρίζουν κανένα! Οὔτε τόν ἀχάριστο λαό∙ οὔτε τούς ἀρχιερείς∙ οὔτε τούς ἄρχοντες^[12].

4. Κάτι ἀκόμη πιό σημαντικό. Δέν ἔχουν ἀγωνία νά ἐξιδανικεύσουν τό κέντρο τοῦ κηρύγματός τους, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Περιγράφουν μέ ρεαλισμό τήν ἀγωνία τοῦ Χριστοῦ μπροστά στόν θάνατο (Λουκ. 22,44). Μέ τόν ἴδιο ὅμως ρεαλισμό περιγράφουν καί τήν ὄντως μεγαλειώδη γαλήνη καί ἠρεμία τοῦ ἁγίου Στεφάνου, τήν ὥρα πού τόν ἐλιθοβολοῦσαν (Πραξ. 7,54-60). Ὁ Στέφανος φαίνεται πιό μεγαλειώδης ἀπό τόν Χριστό! Αὐτό δείχνει ὅτι:
• Γράφουν μέ ὁδηγό τήν ἱστορία, ὄχι τήν καρδιά τους!
• Γράφουν αὐτά πού εἶδαν, ὄχι ἐκεῖνα πού ἐμεῖς φανταζόμαστε ὅτι ποθοῦσαν!
Πόση εἰλικρίνεια! Τί ἐκπληκτικά μοναδικό παράδειγμα! Μέσα σέ ἕνα ἀτέρμονα ὠκεανό περιπτώσεων, πού:
• οἱ φίλοι βλέπουν μόνο φωτεινά σημεῖα∙ καί λιβανίζουν!
• οἱ ἐχθροί βλέπουν μόνο σκιερά σημεῖα∙ καί ὑβρίζουν!
Τά σημεῖα αὐτά εἶναι πολύ θετικά γιά τούς ἀποστόλους. Δείχνουν εἰλικρίνεια, πού ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη.

2. Τί ἐκέρδισαν• τί ἀπόλαυσαν.

1. Οἱ ἄνθρωποι ἀπατοῦν γιά κέρδη, ὀφέλη, ἀπόλαυση, ἡδονή, δόξα, τιμή, καλή καί ἄνετη ζωή.
Τί ἀπό αὐτά ἀπόκτησαν οἱ ἀπόστολοι στήν ζωή τους;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Φτώχεια. Πείνα. Ξύλο. Διωγμούς. Φυλακίσεις. Πίκρες. Βάσανα. Καί ἐπονείδιστο θάνατο.

2. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει:
«Ὁ Θεός ἐμᾶς τούς ἀποστόλους μας ἔβαλε, σέ ὅλη μας τήν ζωή νά μοιάζουμε μέ καταδίκους σέ θάνατο, πού περιμένουν τήν ἐκτέλεση• σάν νά εἴμαστε οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι τοῦ κόσμου! Μέχρι τήν στιγμή αὐτή δέν ἔχομε ὄχι νά διασκεδάσωμε, ἀλλά οὔτε νά φᾶμε. οὔτε νά πιοῦμε, οὔτε νά ντυθοῦμε! Ἔχομε καταντήσει καρπαζοεισπράκτορες. Τρέχομε ἀπό τόπο σέ τόπο. Καί ζοῦμε μέ τόν ἱδρῶτα μας. Μέ τόν κόπο τῶν χειρῶν μας. Μᾶς βρίζουν. Μᾶς κατατρέχουν. Μᾶς βλασφημοῦν. Καταντήσαμε τά σκουπίδια τοῦ κόσμου. Ζοῦμε μέ τήν κοινή καταφρόνηση ὅλων. Σάν νά εἴμαστε καθάρματα» (Α' Κορινθ. 4,9-13)!
Κάπως ἔτσι ἔζησαν οἱ ἀπόστολοι, πού ἐπῆγαν νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο στά πολιτισμένα μέρη τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ κόσμου!
Ἐκεῖνοι πού ἐπῆγαν στήν Σκυθία, στήν Αἰθιοπία καί στίς Ἰνδίες, πόσο χειρότερο θά ὑπέφεραν!
Δέν εἶναι ὑπερβολή νά εἰποῦμε: Ἔζησαν σάν σκυλιά!

3. Καί πῶς ἀπέθαναν; Σάν κακοῦργοι!
Ὅλοι μέ οἰκτρό θάνατο. Καί ὅλοι προτίμησαν τόν θάνατο, παρά νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους: Ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός. Ὅτι σταυρώθηκε γιά μᾶς. Ὅτι ἐτάφη. Ὅτι ἀνέστη ἐκ νεκρῶν. Ὅτι κάθεται ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός . Ὅτι θά ἔλθη πάλι, νά κρίνη ζῶντας καί νεκρούς.
Ἀρκοῦσε νά ἀρνηθοῦν αὐτήν τήν πίστη, ὄχι μόνο γιά νά γλυτώσουν τόν θάνατο, ἀλλά καί νά ζήσουν ζωή ἀνέσεως καί χαρᾶς. Μά ὅλοι προτίμησαν τόν θάνατο. Ὅλοι!
Καί τί θάνατο;
• Τόν Πέτρο• τόν ἐσταύρωσαν!
• Τόν Ἀνδρέα• τόν ἐσταύρωσαν.
• Τόν Ματθαῖο• τόν ἔκαυσαν ζωντανό σέ ἕνα καμίνι.
• Τόν Ἰάκωβο• τόν ἔσφαξαν μέ μαχαίρι.
• Τόν Σίμωνα• τόν Ζηλωτή τόν ἐσταύρωσαν.
• Τόν Φίλιππο• τόν ἐκρέμασαν ἀνάποδα.
• Τόν Ἰάκωβο τόν τοῦ Ζεβεδαίου• τόν ἔσφαξαν.
• Τόν Βαρθολομαῖο• τόν ἐσταύρωσαν.
• Τόν Ἰούδα τόν Θαδδαῖο• τόν ἐσκότωσαν μέ τόξα.
• Τόν Θωμᾶ• τόν ἐσκότωσαν στό σημάδι μέ τόξα.
• Τόν Ματθία• ἀπέθανε ἀπό βασανιστήρια.
Ὁ μόνος πού πέθανε φυσικό θάνατο εἶναι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Καί ἀπέθαναν ὅλοι ἤρεμα.
• Χωρίς νά ζητοῦν ἐκδίκηση.
• Χωρίς νά ὑψώνουν τίς γροθιές τους, ἐναντίον τῶν βασανιστῶν τους.
• Χωρίς νά καταρῶνται.

Ἀντίθετα.
Συγχωροῦσαν ὁλοψύχως τούς ἐκτελεστές τους.
Καί προσεύχονται γιά αὐτούς, γεμᾶτοι ἀγάπη.

Γράφει ὁ μεγάλος Γάλλος Χριστιανός Φιλόσοφος Βλ. Πασκάλ:
Je crois volontiers les histoires, dont les témoins se font égorgés! Δηλ. ἀποδέχομαι ἄνετα τά γεγονότα ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα, ἐκεῖνοι πού τά εἶδαν, δέχθηκαν νά πεθάνουν μέ μαρτυρικό θάνατο.

4. Καί γιατί ἐπροτίμησαν νά πεθάνουν;

Γιά νά μήν προδώσουν τήν ἀλήθεια, πού τούς ἐφανέρωσε ὁ Χριστός. Γιά νά φτάσουν στό βραβεῖο τῆς «ἄνω κλήσεως», δηλ. στήν αἰώνια ζωή στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Μέ ἐπίγεια κριτήρια κοντά στό Χριστό οἱ ἀπόστολοι ἐκέρδισαν:
• ἀτιμία καί καταφρόνηση•
• κατατρεγμούς καί ξυλοδαρμούς•
• ταλαιπωρίες καί στερήσεις•
• ἐπώδυνο καί ἐπονείδιστο θάνατο!

Ἄν δέν ἐμπιστευθοῦμε στούς ἀποστόλους, σέ ποιόν θά ἐμπιστευθοῦμε;
Ἄραγε θά εὕρωμε, ὅσο καί νά ψάξωμε, ἄλλον ἄνθρωπο μέ τόση εἰλικρίνεια καί φιλαλήθεια, ὅσο οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι;

3. Τί κρύβεται ἀπό πίσω.

1. Ναί, θά εἰπῆ κανείς, εἶναι βέβαιο, οἱ ἀπόστολοι ἔζησαν σάν σκυλιά. Καί πέθαναν σάν κακοῦργοι.
Μά συμφώνησαν! Καί τά ἔγραψαν, ὅπως συμφώνησαν! Γιά - ποιός ξέρει τί συμφέροντα καί ὑπολογισμούς!
Ἀντί γιά κάθε ἄλλη ἀπάντηση, ἄς ἰδοῦμε τί λέγει ὁ περίφημος Γάλλος μαθηματικός καί φιλόσοφος Βλ. Πασκάλ:
«Ἡ ἄποψη, ὅτι οἱ ἀπόστολοι μέ αὐτά πού γράφουν στά εὐαγγέλια μᾶς ἀπατοῦν, εἶναι πολύ ἀνόητη».
Ἄς προσπαθήσωμε νά ἰδοῦμε, πού ὁδηγεῖ ἡ σκέψη ὅτι οἱ δώδεκα ἀπόστολοι, ὅταν ὁ Χριστός σταυρώθηκε καί ἐτάφη, συσκέφθηκαν καί ἀποφάσισαν νά λένε ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε!

2. Ἕνα τέτοιο πρᾶγμα πρῶτα ἀπό ὅλα θά ἐσήμαινε, ὅτι ἐπῆραν τήν ἀπόφαση νά τινάξουν στόν ἀέρα ὅλες τίς θεμελιώδεις κοσμικές καί θρησκευτικές ἀρχές τοῦ παλαιοῦ κόσμου!
Μά ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σέ φοβερό βαθμό ἀσταθής. Ταλαντεύεται. Δυσπιστεῖ. Ἀμφιβάλλει γιά ὅλα. Εἶναι εὔκολο - μᾶς λέει ἡ πεῖρα - νά κλονίση κανείς ἀκόμη καί τόν πιό σταθερό ἄνθρωπο. Ἀρκοῦν δύο ὑποσχέσεις. Ἀρκοῦν δύο ὑψηλῆς περιωπῆς δῶρα.
Καί μήν ξεχνᾶμε, πώς στήν περίπτωση αὐτή, ἔστω ἕνας καί ἄν ὑπέκυπτε σ' αὐτούς τούς τόσο δυνατούς πειρασμούς, ἔστω ἕνας μόνο ἄν δέν ἄντεχε στά ἀκόμη πιό ἰσχυρά ἐπιχειρήματα τῶν ἀντιπάλων τους (δηλ. στήν ἀπειλή γιά βασανιστήρια, φυλακή καί θάνατο!), ὁλόκληρο τό οἰκοδόμημά τους κατέρρεε.
Μά κανείς δέν ἐκάμφθη. Γιατί δέν ἐκήρυτταν ἰδέες, ἀλλά γεγονότα, μέ προεκτάσεις γιά ὅλη τήν αἰωνιότητα.

3. Σέ συμφωνίες γιά κέρδη, μπορεῖ νά βρεθοῦν ἄνθρωποι πού νά ἐμμένουν! Μά σέ συμφωνίες, πού ὁδηγοῦν σέ καταστροφή, δέν ἐμμένει κανείς!... Τό μαρτύριο εἶναι πολύ πικρό! Οἱ μάρτυρες δέν ἦσαν μόνο δώδεκα, ἀλλά ἑκατομμύρια!
Καί μαρτυρία τῆς πείρας τοῦ παρελθόντος (χιλιάδες χρόνια!...) εἶναι ἀδυσώπητη. Καί μᾶς λέει:
Μέχρι σήμερα δέν εὑρέθησαν πουθενά δυό ἄνθρωποι, πού νά συμφώνησαν νά πεθάνουν γιά ἕνα ψέμα, χωρίς μετά ἀπό λίγο νά ἀλλάξουν γνώμη.
Πικρός ὁ θάνατος, ὁ χωρίς ἐλπίδα.
Γράφει ὁ διάσημος ἀμερικανός νομικός Simon Greenleaf (Σίμων Γκρήνληφ), καθηγητής στό πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαντ, πού ἡ εἰδικότητά του ἦταν: πῶς πρέπει νά συγκεντρώνουν οἱ δικαστικοί μαρτυρίες καί ἐνδείξεις, καί πῶς νά τίς ἀξιολογοῦν, ἄν εἶναι σωστές ἤ ὄχι:
«Σέ καμμιά διήγηση ἠρωϊκῶν πολεμικῶν κατορθωμάτων τῆς παγκόσμιας ἱστορίας δέν θά μπορέση κανείς νά βρῆ παραδείγματα τέτοιας ἠρωϊκής ἐμμονῆς σέ ἀρχές, τέτοια ὑπομονή, καί τέτοιον ἀνδρισμό.
Στούς ἀποστόλους ἐδόθησαν χίλιες δυό ἀφορμές καί εὐκαιρίες «νά πιαστοῦν» καί νά ἀναθεωρήσουν τίς βασικές ἀρχές του «πιστεύω» τους. Μά δέν ἔκαμαν ποτέ^[13].

4. Μετά ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι δυνατό ποτέ νά εἰποῦμε, ὅτι οἱ ἀπόστολοι εἶναι αὐτουργοί ἀπάτης;
Λογικά καί ἱστορικο-δικαστικά τέτοια ἐκδοχή δέν στέκει!
Μήπως ὅμως εἶναι θύματα ἀπάτης;

Β' ΜΗΠΩΣ ΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ Οἱ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ;

Πότε καί σέ τί ἀπατώμεθα

1. Οἱ ἄνθρωποι μπορεῖ εὔκολα νά ἀπατηθοῦν, σέ ὅ,τι σχέση μέ τον νοῦ καί τήν καρδιά, δηλαδή:
• σέ ἰδέες φιλοσοφικές ἤ πολιτικοκοινωνικές•
• σέ ἰδέες καί ἀπόψεις γύρω ἀπό τήν θρησκεία.
Μά πολύ δύσκολα μπορεῖ νά ἀπατηθοῦν σέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τίς ἐμπειρίες τῶν αἰσθήσεων. Γιατί καί ὅταν ἀκόμη ὑπάρξη κάποια ἀνάμιξη ἐμπειρίας καί συναισθημάτων πού ὁδηγεῖ σέ παραίσθηση ἤ ψευδαίσθηση (δηλ. σέ λανθασμένη ἀντίληψη γιά τήν ἐμπειρία κάποιας αἴσθησης), τό πρᾶγμα ἐλέγχεται καί ξεδιαλύνεται μέ σταθερούς κανόνες καί ἐπιστημονικές ἀρχές.

2. Ἄς εἰποῦμε, λοιπόν, ὅτι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἔπεσαν θύματα• ὅτι ἀπατήθηκαν!
Γεννᾶται τό ἐρώτημα: Ἀπό ποιόν; Ἀπό τί;
Στά ἐρωτήματα αὐτά δίδονται οἱ ἑξῆς ἀπαντήσεις:
α. ἀπό τόν Χριστό πού εἶχε πάθει νεκροφάνεια•
β. ἀπό δικές τους παραισθήσεις-ψευδαισθήσεις•
γ. ἀπό ἕνα τυχαῖο λάθος τους!
Ἄς ἀσχοληθοῦμε λοιπόν μέ τίς τρεῖς αὐτές θεωρίες νά ἰδοῦμε: Στέκουν; Ἀντέχουν στό φῶς;

Α' Ἡ Θεωρία τῆς νεκροφάνειας

α. Θεωρία.

1. Ἡ θεωρία αὐτή ἀποτελεῖ ἐπινόηση τοῦ Γερμανοῦ πάστορα (Καρόλου Ἑρρίκου Γεωργίου Βεντουρίνι). Ὁ Venturini ἐξέδωκε μεταξύ 1800-1802 μιά τρίτομη μυθιστορηματική βιογραφία τοῦ Ἰησοῦ ὑπό τόν τίτλο Natürliche Geschichte des grossen Propheten von Nazareth (ἡ ἀληθινή ἱστορία τοῦ μεγάλου προφήτη τῆς Ναζαρέτ) ^[14].

2. Ὁ Βεντουρίνι γράφει ὅτι:
Ὁ Χριστός στόν Σταυρό δέν εἶχε πράγματι πεθάνει. Ἁπλῶς εἶχε χάσει τίς αἰσθήσεις του. Εἶχε πάθει νεκροφάνεια. Ἀπό ἐξάντληση. Καί ἀπό ἀπώλεια αἵματος. Ὅμως ὅλοι γύρω του ἐπίστευσαν ὅτι ἀπέθανε καί τόν ἐκήδευσαν. Μά στόν τάφο ὁ Ἰησοῦς συνῆλθε. Χάρις στήν ἀγαθή ἐπίδραση τῆς δροσιᾶς τοῦ τάφου καί τῆς ... σμυρναλόης. Ἐκύλισε τόν λίθο. Ἐβγῆκε ἀπό τόν τάφο. Ἐβάδισε. Ἐπῆγε καί εὑρῆκε τούς μαθητές Του. Καί ... «τούς ἔκαμε», πῶς ἀναστήθηκε! Ἐκεῖνοι Τόν ἐπίστευσαν. Ὁ Χριστός, ὅταν εἶδε πώς εἶχε κάμει καλά τήν δουλειά Του, ἐξαφανίστηκε. Ἐπῆγε καί ἐκρύβη στό μοναστήρι τῶν Ἐσσαίων στό Κουμράν! Καί ἄφησε τούς μαθητάς Του νά δέρνωνται μέ τήν ἰδέα, πῶς εἶχε ἀναστηθῆ καί ἀναληφθῆ στόν οὐρανό!

β. Λογική θεώρηση τῆς θεωρίας
 
1. Πολύ «ἔξυπνη» ἡ θεωρία αὐτή! Καί μάλιστα γιά τήν ἐποχή τοῦ ρομαντισμοῦ, πού ἔκανε τούς ἀνθρώπους νά ζοῦν μέ νοσηρές φαντασιώσεις! Εἶναι φανερό, πῶς εἶναι ἐπινόηση ἀνθρώπου, πού ἐπίστευε ὅτι ὅλοι γύρω του ἦταν βλᾶκες. Γιατί ἀκόμη καί τότε (1800-1802) σημασία τῆς ἔδωκαν μόνο ἀνεγκέφαλοι (= βλᾶκες). 
Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Δ.Φ. Στράους. Ὁ Φιλόσοφος αὐτός, παρ' ὅτι σκεπτικιστής, σεβόμενος τόν ἑαυτό του ἀπέρριψε τήν θεωρία τοῦ Βεντουρίνι σάν παράλογη, σάν ἀντίθετη στόν ὀρθό λόγο.
Παρ' ὅτι ὁ Δ.Φ.Στράους (1808-1874) ΔΕΝ ἐπίστευε γιά τήν θεωρία τοῦ Βεντουρίνι γράφει:
«Εἶναι ἀδύνατο ἄνθρωπος μισοπεθαμένος νά βγῆ ἀπό τόν τάφο! Πῶς νά τό κατόρθωνε, ἀφοῦ μόλις θά ἔστεκε στά πόδια του;
Μά ἔστω, ὅτι ὁ Χριστός εἶχε πράγματι πάθει νεκροφάνεια, καί ὅτι συνῆλθε στόν τάφο! Μόνο γιά νά σταθῆ στά πόδια του, μετά ἀπό ὅσα εἶχε πάθει, χρειαζόταν ἕνα σωρό φάρμακα δυναμωτικά, ἐπιδέσμους, ἰατρική περίθαλψη! εἶναι ποτέ δυνατό μετά ἀπό τόσα πάθη καί τόση ἐξάντληση νά μπόρεσε νά ἀποκυλίση τόν λίθο; Ἕνα λίθο πού δυό νέες γυναῖκες δέν εἶχαν τήν δύναμη νά τόν μετακινήσουν!
Μά ἔστω! Ἄς τό παραδεχθοῦμε, ὅτι καί μέ τέτοιες συνθῆκες τό κατάφερε νά συρθῆ μέχρι τό σπίτι, ὅπου ἦσαν οἱ μαθητές συνηγμένοι δια τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων. Πῶς ἀντί γιά οἶκτο προκάλεσε τόσο θαυμασμό, ὥστε νά πιστεύσουν ὅτι εἶχε νικήσει τόν θάνατο;
Μιά τέτοια ἐμφάνιση, τό φυσικό ἦταν ὅτι θά ἔσβηνε κάθε καλή ἐντύπωση, πού τυχόν θά διατηροῦσαν ἀπό τήν ἐπικοινωνία μαζί Του κατά τό διάστημα τῆς ζωῆς Του.
Μιά τέτοια ἐπικοινωνία τό πολύ-πολύ θά τούς ὡδηγοῦσε σ' ἕνα βαθύ αἴσθημα οἴκτου καί συμπόνιας. Μά τότε καί ἐπ' οὐδενί λόγῳ δέν θά τούς ἔκανε νά νοιώσουν τήν ἀνάγκη νά Τόν προσκυνήσουν σάν Θεό, σάν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου»^[15].
2. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Στράους διεκήρυξε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού σέβεται τόν ἑαυτό του σάν ὅν λογικό, δέν μπορεῖ νά ἀποδεχθῆ μιά τέτοια ἀνόητη θεωρία. Γιατί δέν στέκει λογικά.
Καί ὅμως τό βιβλίο τοῦ Βεντουρίνι διαβάστηκε πολύ! Γιατί; Γιατί πολλοί ἄνθρωποι ψάχνουν γιά μαλακό μαξιλαράκι. Νά κοιμίζουν τήν συνείδηση τους, νά μήν τούς ἐλέγχει γιά τά ἔργα τους.

γ. Ἰατρική θεώρηση τῆς θεωρίας.

Σήμερα τά πράγματα εἶναι πιό πολύ ξεκαθαρισμένα ἀπό ὅ,τι ἐφαντάζετο ὁ Στράους. Γιατί ἔχει ἀποδειχθῆ ἰατρικά, ὅτι περίπτωση νεκροφάνειας ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.
Ἄς ἰδοῦμε λοιπόν:
• Πῶς ἐσταυρώθη ὁ Χριστός;
• Πῶς ἀπέθανε ὁ Χριστός στόν Σταυρό;
• Πῶς ἐπιστοποιήθη, ὅτι ὁ Χριστός εἶχε πράγματι πεθάνει στόν Σταυρό;

1. Πῶς ἐσταυρώθη ὁ Χριστός;

1. Ὁ Χριστός δέν «ἔπαθε νεκροφάνεια , ἐνῶ ἐκοιμᾶτο ἥσυχος στό «κρεβατάκι» Του. Οἱ τελευταῖες Του ἡμέρες ἦσαν ἡμέρες ἀφορήτου ψυχικοῦ καί σωματικοῦ πόνου. Καί τρομερά ἐξαντλητικές. Ἀκόμη καί γιά τόν πιό ρωμαλέο ὀργανισμό.

2. Τίς δυό τελευταῖες ἡμέρες ὁ Ἰησοῦς δέν ἀναπαύθηκε καθόλου, οὔτε γιά μιά στιγμή. Καί ψυχολογικά καταπονήθηκε τόσο, ὥστε Τοῦ παρουσιάσθη τό σπανιώτατο φαινόμενο τῆς αἰμαθιδρωσίας. Ἐνῶ προσευχόταν στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν «ἐγένετο ἐν ἀγωνίᾳ» καί ἐγένετο ὁ ἱδρώς αὐτοῦ ὡσεί θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπί τήν γῆν» (Λουκ. 22,44). Τό φαινόμενο εἶναι ἰατρικά τεκμηριωμένο, προϋποθέτει ἀσύλληπτο στήν διάνοια ἐσωτερικό πόνο καί ἐπιφέρει ὁλοσχερῆ ἐξάντληση.

3. Ἀκολούθησε ἕνα ἀπίθανης βιαιότητας καί μοχθηρίας διήμερο μαρτύριο (ἐμπτυσμοί, ραπίσματα, κολαφίσματα, γρονθοκοπήματα, κ.ἄ.), ἀπό ἀνθρώπους πού μ' αὐτά ἐνόμιζαν «λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰωάν. 16,2). Μέ κορύφωση τό φραγγέλιο.

4. Τό φραγγέλιο ἦταν ἕνα σατανικῆς ἐπινόησης μαστίγιο. Ἀποτελεῖτο ἀπό πολλά λουρίδια πέτσινα στά ἄκρα τῶν ὁποίων εἶχαν προσδεθῆ αἰχμηρά σιδερένια ἀγγίστρια, πού σέ κάθε χτύπημα κυριολεκτικά ἐξέσχιζαν τίς σάρκες τοῦ τιμωρουμένου, σέ βαθμό πού νά φαίνωνται τά κόκκαλά του! Ἡ φραγγέλωση ἐγίνετο μέ τρόπο πού νά «πιάνη» ὅλη τήν ἔκταση τοῦ σώματος ἀπό τούς ὤμους μέχρι τά γόνατα.

5. Μέ τό φραγγέλιο δέν προσεφέρετο καμμιά ἀπολύτως ἰατρική βοήθεια. Ἔτσι οἱ συνέπειες τῆς φραγγελώσεως, ὄχι μόνο παρέμεναν, ἀλλά καί ἐπολλαπλασιάζοντο. Γι' αὐτό στάθηκε ἀδύνατο στόν Χριστό νά βαστάση τόν σταυρό Του. Καί ἠγγάρευσαν τόν Σίμωνα τόν Κυρηναῖον, ἶνα ἄρη αὐτόν (Ματθ. 27,32).

6. Ἐπακολούθησε ἡ σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τό ρωμαϊκό σύστημα• δηλ. τόν ἐκάρφωσαν σέ σταυρό σχήματος + (Οἱ σταυροί τῶν ρωμαίων ἦσαν συνήθως σχήματος Τ ἤ + ἤ Χ). Οἱ Πέρσες ἐκρεμοῦσαν τούς καταδίκους δεμένους ἀπό τά χέρια σέ ἕνα σταυρό, πού ἦταν ἕνας ἁπλός στῦλος. Ἔχει σήμερα διαπιστωθῆ ὅτι τά καρφιά στά χέρια τοῦ καταδίκου ἐνεπηγνύοντο στόν καρπό καί ὄχι στήν παλάμη, ὥστε ἄντεχαν νά βαστάζουν τό βάρος τοῦ ἐσταυρωμένου, χωρίς νά σπάζουν τά κόκκαλά του.

2.Π[vς ἀπέθανε ὁ Χριστός στόν Σταυρό;

1. Παίρνομε γιά ὁδηγό τόν καθηγητή Σπ. Μακρή^[16]. Γράφει:
«Τό ἄν ὁ Χριστός ἀπέθανε ἀπάνω στό σταυρό εἶναι θέμα πού ἔχει ἀπόλυτη συνάφεια μέ τήν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς. Γιατί αὐτή μελετάει τήν φύση καί τίς συνέπειες ὅλων τῶν σωματικῶν κακώσεων πού ἐπιφέρουν τήν βαθμιαία κατάρρευση τῶν ζωτικῶν λειτουργιῶν τοῦ σώματος, καί αὐτή διαπιστώνει, ἄν ἔχη ἐπέλθει ὁ θάνατος.
Ἀξίζει, λοιπόν, πρῶτα ἀπό ὅλα νά ἐπισημανθῆ το ὅτι: γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία ἀμφισβητήθηκε, ἄν ὁ Χριστός εἶχε πεθάνει ἐπάνω στόν Σταυρό κατά τόν 17ο αἰῶνα. Καί αὐτό γιατί τότε, τοὐλάχιστον στήν Εὐρώπη, δέν ὑπῆρχαν πιά ἄνθρωποι, πού νά εἶχαν κατά κάποιο τρόπο ἀποκτήσει κάποια - ἔστω καί ἐλάχιστη - ἐμπειρία γιά τό πῶς πέθαινε ὁ κατάδικος στόν Σταυρό. Ἔτσι φαντάστηκαν, ὅτι ὁ θάνατος ἐπήρχετο ἀπό αἱμορραγία, ἀπό ἀπώλεια αἵματος καί δυνάμεων.
Μά σήμερα εἶναι πιά γνωστό καί τεκμηριωμένο ἰατρικά, ὅτι ὁ θάνατος στόν Σταυρό ἐπήρχετο ἀπό ἀσφυξία».
2. Αὐτό ἐτεκμηριώθη ὡς ἑξῆς:
α. Κατά τήν διάρκεια τοῦ Α' Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918) οἱ Γερμανοί ἔκαμαν χρήση μιᾶς πειθαρχικῆς ποινῆς, πού τήν ὠνόμαζαν Aufbinden (= ἀνάρτηση). Ἔδεναν καί ἐκρεμοῦσαν τόν κατάδικο σέ ἕνα στῦλο ἀπό τά χέρια, ὥστε νά μήν πατοῦν τά πόδια του στήν γῆ.
β. Στή θέση αὐτή, τό βάρος τοῦ σώματος τραβοῦσε ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο πρός τά κάτω. Ἐσφίγγετο τόσο πολύ τό στῆθος, ὥστε νά διακόπτεται ἡ λειτουργία τῆς ἀναπνοῆς. Γιά νά ἀποκαταστήση τήν ἀναπνοή του ὁ κατάδικος ἔπρεπε - ἐντείνοντας ὅλες τίς δυνάμεις τῶν βραχιόνων - νά ἀνυψωθῆ τόσο, ὥστε νά ἐλευθερωθῆ τοὐλάχιστον ἡ λειτουργία τῶν πνευμόνων. Στήν προσπάθεια του νά κρατηθῆ ὅσο τό δυνατόν μακρότερο χρονικό διάστημα ἀνυψωμένος, κατέβαλλε τόση προσπάθεια, ὥστε ἀπό τήν ἐξάντληση ἔρρεε ποταμηδόν ἀπό ὅλο του τό σῶμα ἱδρῶτας. Κάτω ἀπό τά πόδια τῶν «ἀναρτημένων» ἐδημιουργεῖτο μιά κατά κυριολεξία λίμνη ἀπό ἱδρῶτα!
γ. Ἡ μελέτη τῶν περιστατικῶν καί συμπτωμάτων, κάτω ἀπό τά ὁποῖα ἀπέθνησκαν οἱ «ἀναρτημένοι», ὡδήγησε τούς ἰατρούς στά ἑξῆς συμπεράσματα:
• Ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού ὁ «ἀναρτημένος» εἶχε ὑπεράνθρωπη δύναμη καί εἶχε ἐπιδείξει ἀνάλογες ἀθλητικές ἐπιδόσεις, οἱ δυνάμεις του ἐξαντλοῦντο πολύ γρήγορα.
• Οἱ κινήσεις πού χρειάζονται γιά νά ἀνυψωθῆ τό κορμί τοῦ σταυρωμένου γιά νά μπορέση νά ἀναπνεύση ἀπέβαιναν ὅλο καί πιό ἐξαντλητικές καί ἐπώδυνες.
• Τελικά ὁ κατάδικος δέν κατώρθωνε νά ἀνυψωθῆ, ὅσο ἀπαιτεῖτο γιά τήν ἀναπνοή, καί ἔτσι μετά 3-6 λεπτά ἐπήρχετο θάνατος ἀπό ἀσφυξία.
• Τό κάρφωμα στό σταυρό ἔκανε τό μαρτύριο ὀλίγο πιό ὀδυνηρό στήν ἀρχή• ἀλλά ἐπέφερε σέ πιό σύντομο χρόνο τήν πλήρη ἐξάντληση καί ἄρα τόν θάνατο. Ἀπό αὐτό συμπεραίνομε, ὅτι τό κάρφωμα στόν σταυρό (πού ἐφάρμοζαν οἱ Ρωμαῖοι) ἦταν φιλανθρωπότερη μορφή σταυρώσεως ἀπό τήν πρόσδεση στόν σταυρό (πού ἐφάρμοζαν οἱ Πέρσες καί οἱ Γερμανοί).
δ. Οἱ Ρωμαῖοι ἐθεωροῦσαν τήν σταύρωση σάν τό πιό ἀπάνθρωπο καί φρικῶδες μέσο ἐκτελέσεως (Deterrimum et crudelissimum supplicium).
3. Ὁ Χριστός ἐξ αἰτίας τῆς ἐξάντλησής Του, πού εἶχε προηγηθῆ, ἔμεινε στόν σταυρό μόνο τρεῖς ὧρες. Τό χρονικό αὐτό διάστημα ἦταν ἀσυνήθιστα μικρό. Καί ἔκαμε τόν ἡγεμόνα Πόντιο Πιλᾶτο νά ἀπορῆ, πῶς ὁ Χριστός εἶχε τόσο γρήγορα πεθάνει (Μαρκ. 15,44)! Αὐτή εἶναι ἡ ἐξήγηση πού μᾶς δίνει ἡ ἰατρική ἐπιστήμη. Ὁ Ἰησοῦς ἀπέθανε ἀπό ἀσφυξία. Μά ἐπειδή ὁ Ἴδιος τό ἠθέλησε.
• Σήμερα δέν ὑπάρχει πιά ἰατρικά καμμιά ἀμφιβολία, ὅτι οἱ κατάδικοι στόν σταυρό ἀπέθνησκαν ἀπό ἀσφυξία.
• Ἔχει τεκμηριωθῆ ἰατρικά, ὅτι καί μετά ἀπό ἐξάντληση καί λιποθυμία, ὁ ἀπό ἀσφυξία θάνατος δέν ἀνακόπτεται.
• Οἱ σταυρωμένοι πέθαιναν ἀπό ἀσφυξία. Σέ ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς περιπτώσεις.

3. Πῶς ἐπιστοποιήθη ὅτι ὁ Χριστός εἶχε πράγματι πεθάνει στόν Σταυρό;

Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό ἐπιστοποιήθη. Καί μάλιστα μέ ἰατρικά ἔγκυρο τρόπο. Ἰδού πώς:

1. Οἱ Ρωμαῖοι λεγεωνάριοι (= στρατιῶτες), ἐπαγγελματίες σκληρῶν τιμωριῶν, ἤξεραν πότε ἕνας τιμωρημένος εἶναι λιποθυμισμένος καί πότε πραγματικά πεθαμένος. Παρακολουθοῦσαν ἄγρυπνα τήν καλή ἐκτέλεση τῶν ποινῶν. Γιατί ὁ νόμος ὥριζε σαφῶς, ὅτι ἄν ὁ ἁρμόδιος στρατιώτης ἐπιστοποιοῦσε θάνατο πού δέν εἶχε ἐπέλθει πράγματι, καταδικαζόταν σέ σταύρωση, λόγῳ κακῆς ἐκτελέσεως τοῦ καθήκοντός του.
2. Ὅταν οἱ στρατιῶτες εἶχαν κάποιο λόγο νά τελειώνουν γρήγορα μέ τίς ἐκτελέσεις αὐτές, χτυποῦσαν τά σκέλη τῶν καταδικασμένων μέ ἕνα σιδερένιο λοστό καί τούς ἐτσάκιζαν τά ὀστᾶ τῶν μηρῶν καί τῶν κνημῶν. Μετά ἀπό αὐτό ὁ σταυρωμένος παρέλυε ἐντελῶς καί ὁ ἀπό ἀσφυξία θάνατος ἐπακολουθοῦσε σέ ἐλάχιστα λεπτά. Ἡ μέθοδος αὐτή (ἐπισπεύσεως τοῦ θανάτου!) ἐφαρμόσθηκε στούς δύο ληστές, πού εἶχαν σταυρωθῆ μαζί μέ τόν Κύριο.
3. Προκειμένου περί τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ἁρμόδιος στρατιώτης θέλοντας νά πεισθῆ, ὅτι εἶχε πράγματι πεθάνει, «λόγχη τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε• καί εὐθέως ἐξῆλθε αἷμα ὕδωρ». Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης πού ἔτυχε νά εἶναι τότε κοντά στόν Σταυρό, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αὐτό τό εἶδε μέ τά μάτια του. «Καί ὁ ἐωρακώς μεμαρτύρηκε καί ἀληθινή ἐστίν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ἰωάν. 19,35).

Σήμερα εἶναι ἰατρικά βέβαιο ὅτι:
• τό Αἷμα καί τό Ὕδωρ εἶναι ἕνα ὑγρό πού δημιουργεῖται στόν χῶρο τοῦ ἄνω διαφράγματος λίγη ὥρα μετά τόν βιολογικό θάνατο τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς ἡ ἐκροή ὑγροῦ αὐτοῦ μαρτυρεῖ ὅτι ὁ βιολογικός θάνατος τοῦ Ἰησοῦ εἶχε ἐπέλθει.
• ἀπό τήν πληγή αὐτή ἐμπῆκε στόν χῶρο τοῦ ἄνω διαφράγματος ἀτμοσφαιρικός ἀέρας, πού, ὅταν περάση ἐκεῖ ἐπιφέρει ἀκαριαῖα τόν θάνατο (πνευμονοθώρακας).

δ. Συμπέρασμα

Μετά ἀπό αὐτά, κάθε κουβέντα γιά νεκροφάνεια τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι παρά ἀντιεπιστημονικές φλυαρίες.
Ὅμως τό βιβλίο αὐτό τοῦ Βεντουρίνι ἐπραγματοποίησε πολλές ἐκδόσεις! Τό ἐδιάβασαν ἑκατοντάδες χιλιάδες ἄνθρωποι! Καί τούς διέλυσε πνευματικά!

Β' Ἡ θεωρία τῶν ψευδαισθήσεων

α. Ἡ θεωρία

1. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία αὐτή, οἱ μυροφόρες γυναῖκες ἔπεσαν θύματα παραίσθησης ἤ ψευδαίσθησης. Ἀπό τήν συγκινησιακή τους φόρτιση κατάντησαν σέ φαντασιώσεις καί αὐταπάτες. Νόμισαν πώς κάτι εἶδαν, χωρίς νά ἰδοῦν.
Ἔτσι ἔπλασαν τόν μῦθο τῆς ἀναστάσεως. Ἐπηρέασαν τούς μαθητές μέ τά λόγια τους. Καί ἄρχισαν νά ἔχουν καί ἐκεῖνοι τίς ἴδιες ψευδαισθήσεις!
Νά λοιπόν τό ἐρώτημα:
Ἀπατήθηκαν οἱ μαθητές;
Ἔπεσαν θύματα παραίσθησης ἤ ψευδαίσθησης;

2. Ἀλλά τί εἶναι οἱ παραισθήσεις ἤ ψευδαισθήσεις;
Οἱ ψευδαισθήσεις, οἱ παραισθήσεις καί οἱ φαντασιώσεις εἶναι ἕνα θέμα πού σήμερα ἡ ἰατρική ἐπιστήμη τό ἔχει μελετήσει ἐξαντλητικά, χρόνια πολλά, καί σέ πολλές χιλιάδες περιπτώσεις.
Ἄς ἰδοῦμε τά πορίσματά της:
α. ψευδαισθήσεις μπορεῖ νά ἔχουν ἄνθρωποι μιᾶς ὡρισμένης κατηγορίας πού ἔχουν προδιάθεση γιά αὐτές.
β. οἱ ψευδαισθήσεις τους ἀποτελοῦν προέκταση διαθέσεων καί ἐπιθυμιῶν τους τῶν ὁποίων ἐπιθυμοῦν πολύ τήν πραγματοποίηση.
γ. ὅταν πολλά ἄτομα ἐπιρρεπῆ σέ ψευδαισθήσεις ἔχουν μιά ταυτόχρονη ψευδαίσθηση, ἡ ψευδαίσθηση τους ἔχει στόν καθένα διαφορετικό περιεχόμενο.
δ. οἱ ψευδαισθήσεις ἐπέρχονται κάτω ἀπό συνθῆκες (τόπο, χρόνο, περιστάσεις) πού δημιουργοῦν προδιάθεση καί ὑποβάλλουν τόν ἄνθρωπο.
ε. ὅταν ἐπαναλαμβάνονται, παρουσιάζονται μετά ἀπό πολύ χρονικό διάστημα.

β. Ἔπεσαν οἱ μαθητές θύματα ψευδαισθήσεων;

Ἄς ἰδοῦμε τώρα, ἄν μπορεῖ νά ἐφαρμοσθοῦν αὐτά στούς μαθητές, γιά νά μπορέσωμε νά συμπεράνωμε, ἄν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἡ πίστη, στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καρπός ψευδαισθήσεων.

1. Οἱ μαθητές δέν εἶχαν καμμιά σχετική προδιάθεση. Πρίν ἰδοῦν οἱ ἴδιοι τόν Χριστό, τούς εἶχαν εἰπεῖ ἄλλοι ὅτι Τόν εἶδαν, καί ἐκεῖνοι δέν τούς ἐπίστευαν. Γι' αὐτό καί ὁ Κύριος τούς ἤλεγξε τήν ἀπιστία αὐτῶν καί σκληροκαρδία, ὅτι τοῖς θεασαμένοις αὐτόν ἐγηγερμένον οὐκ ἐπίστευσαν (Μαρκ. 16,14)! Ἄρα οἱ μαθητές ὄχι μόνο δέν εἶχαν σχετική προδιάθεση, ἀλλά ἦσαν καί ἀρνητικά προδιατεθειμένοι!

2. Ψυχολογική ἀνάλυση τῶν μαθητῶν δείχνει ὅτι δέν ἦσαν καθόλου ἐπιρρεπεῖς σέ ψευδαισθήσεις. Οὔτε ὁ Ματθαῖος ὁ τελώνης, οὔτε ὁ Θωμᾶς, πού ἔδειξε τόση δυσπιστία καί πόσο σκεπτικισμό. Οὔτε ὁ Πέτρος, πού ἦταν πάντοτε τόσο τρομερά ρεαλιστής, ὥστε νά βλέπη τήν μεταμόρφωση καί ἡ πρώτη του ἀντίδραση νά ἦταν ὅτι, γιά νά μείνη κανείς στό Θαβώρ μέ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, χρειάζεται κατάλυμα, σκηνές!

3. Οἱ ἐντυπώσεις τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ ἦσαν πάντοτε οἱ ἴδιες σέ ὅλους, παρ' ὅτι ἔγιναν πολλές φορές καί ἦσαν πολλά πρόσωπα τήν κάθε φορά παρόντα (2,11,100 καί 500 πρόσωπα ταυτόχρονα!). Εἶναι ποτέ δυνατόν καί οἱ 11 μαθητές καί οἱ 500 νά ἀνῆκαν στόν ἴδιο τύπο ἀνθρώπου πού ἔχει προδιάθεση γιά ψευδαισθήσεις, ὥστε νά ἰδοῦν ἀπολύτως τά ἴδια πράγματα; Καί θυμηθῆτε ὅτι:
• ἰατρικά εἶναι βέβαιο, ὅτι οἱ ψευδαισθήσεις εἶναι διαφορετικές σέ κάθε ἄνθρωπο μέ διαφορετικό χαρακτήρα∙
• σήμερα εἶναι ἰατρικά βέβαιο, ὅτι οἱ μαθητές εἶχαν πολύ διαφορετικό ψυχολογικό χαρακτῆρα ὁ καθένας! Οἱ χαρακτῆρες τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν ἕνα φάσμα, πού καλύπτει ὅλους τούς ψυχολογικούς τύπους τῶν ἀνθρώπων.
Καί ὅμως ὅλοι οἱ μαθητές εἶχαν τίς ἴδιες πάντοτε ἐντυπώσεις ἀπό τίς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα πού ἰατρικά-ἐπιστημονικά δέν ἐπιτρέπει νά λέμε ὅτι εἶναι δυνατόν οἱ ἐμπειρίες τους αὐτές νά ἦσαν ψευδαισθήσεις.

4. Ὡς πρός τίς συνθῆκες (χῶρο, χρόνο, περιστάσεις) πρέπει νά μή λησμονοῦμε ποτέ, ὅτι οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ γίνονται σέ τόπους πού δέν εὐνοοῦν καθόλου ψευδαισθήσεις:
• στόν δρόμο πρός Ἐμμαούς,
• σέ ἕνα κῆπο,
• σέ ἕνα χωράφι,
• στήν λίμνη Γεννησαρέτ,
• μεσημέρι,
• ἀπόγευμα,
• ἐνῶ ἐκεῖνοι περιπατοῦν συνομιλῶντας,
• ἐνῶ ψαρεύουν ἀμέριμνοι,
• τούς ἀναλύει ἐπί ὧρες τήν ἁγία Γραφή,
• τούς ψήνει ψάρια στά κάρβουνα,
• τρώει μπροστά τους ψάρι καί κερήθρα μέ μέλι,
• τούς ἐλέγχει,
• τούς ἐπιτιμᾶ,
• τούς κάνει ψυχρολουσία,
• τούς κάνει νά αἰσθάνωνται ἄσχημα!

5. Οἱ ψευδαισθήσεις
• ἤ ἐπαναλαμβάνονται σέ ὅλο καί ἀραιότερα διαστήματα, μέχρι πού σβήνουν∙
• ἤ γίνονται ὅλο καί συχνότερες, μέχρι πού νά καταλήξουν σέ νευρική κρίση.
Μά ἀντίθετα στούς μαθητές οἱ ἐμπειρίες τῆς ἀναστάσεως ἐπαναλαμβάνονται ἐπί 40 ἡμέρες στόν ἴδιο ρυθμό. Τίς βλέπουν πάντοτε πολλοί μαζί καί διαρκοῦν ὧρες. Δημιουργοῦν πάντοτε γαλήνη, χαρά καί ἀκλόνητη πεποίθηση, ὅτι ὁ Χριστός ζῆ καί βασιλεύει εἰς τούς αἰῶνας.
Ὅλα αὐτά εἶναι ἀδύνατο νά συμβιβασθοῦν μέ ὅσα δέχεται ἡ ἰατρική ἐπιστήμη γιά τίς ψευδαισθήσεις σήμερα^[17].

γ. Ἐμπειρία τῶν αἰσθήσεων

1. Οἱ συνθῆκες κάτω ἀπό τίς ὁποῖες ἔβλεπαν οἱ μαθητές τόν Κύριο, τούς ἔπεισαν (καί πείθουν καί μας), ὅτι ἡ ἐπικοινωνία τους μέ τόν ἀναστάντα Ἰησοῦ ἦταν μιά ὁλοκάθαρη ἐμπειρία αἰσθήσεων.
Ἐμπειρία αἰσθήσεων εἴχαν∙
γιά ἐμπειρία αἰσθήσεων μιλᾶνε.
Λόγια σαφῆ. Ξεκάθαρα. Πού ἀντέχουν σέ κάθε ἔλεγχο λογικό καί ψυχολογικό.

2. Ἄς ἰδοῦμε τί λένε οἱ ἴδιοι:
α. Ὁ Πέτρος.
Τόν εἴδαμε μέ τά ἴδια μας τά μάτια. Δέν σᾶς λέμε φιλοσοφίες καί συλλογισμούς. Μιλᾶμε γιά γεγονότα, πού ἔγιναν μπροστά μας! (Β' Πέτρου 1,16).
β. Ὁ Ἰωάννης.
Μιλᾶμε γιά πράγματα, πού τά εἴδαμε μέ τά μάτια μας. Τά ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας. Τά ψηλαφήσαμε μέ τά χέρια μας. Δέν μιλᾶμε γιά ἰδέες, ἀλλά γιά χειροπιαστή πραγματικότητα (Α' Ἰωάν. 1,1-3).
Μπροστά μας ὁ Χριστός ἔκαμε πολλά θαύματα. Ὄχι μόνο αὐτά πού γράφομε. Γράφομε λίγα. Μόνο ὅσα ἐνομίσαμε πώς ἀρκοῦν, νά Σᾶς βοηθήσουν νά καταλάβετε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός, γιά νά ἀποκτήσετε στό Ὄνομά Του την ἀληθινή ζωή (Ἰω. 20,30).
γ. Ὁ Λουκᾶς.
Αὐτά πού κηρύττομε, μᾶς τά παρέδωκαν ἐκεῖνοι πού ὑπῆρξαν σέ ὅλα τά ἐπεισόδια τῆς ζωῆς Του αὐτόπτες μάρτυρες. Αὐτοί εἶναι οἱ κήρυκες τῆς πίστης μας (Λουκ. 1,1-3).
Ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἐσταυρώθη καί ἐτάφη, μετά παρουσιάστηκε πολλές φορές στούς μαθητές Του. Τούς ἔδειξε μέ τρόπο ἀδιαμφισβήτητο, πῶς εἶναι ζωντανός. Τούς τό ἔδειξε μέ πολλές καί πολλῶν εἰδῶν ἐνέργειές Του σέ διάστημα ὄχι μιᾶς ἤ δύο, ἀλλά σαράντα ὁλοκλήρων ἡμερῶν (Πραξ. 1,3).

3. Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρωμε πολλά ἀκόμη λόγια ἀπό τά ἅγια Εὐαγγέλια, πού μαρτυροῦν ὁλοκάθαρα, ὅτι οἱ μαθητές Του εἶδαν τόν Χριστό μετά τήν ἀνάστασή Του.
Περιοριζόμαστε νά συνοψίσωμε τίς μαρτυρίες τους ἐπισημαίνοντας ὅτι:
• Εἶδαν τόν Κύριο πολλές φορές. 40 ἡμέρες τούς ἐφανερωνόταν συνεχῶς (Πραξ. 1,3).
• Ὄχι ἕνας ἤ δύο την κάθε φορά, ἀλλά δώδεκα καί περισσότεροι, καί κάποια φορά ἐπάνω ἀπό 500 ἄτομα.
• Τόν εἶδαν μέ τά ἴδια τους τά μάτια.
• Τόν ἄκουσαν μέ τά ἴδια τους τά αὐτιά.
• Τόν ἄκουσαν νά τούς μιλάη γιά πράγματα ἐντελῶς συγκεκριμένα καί νά τούς ἑρμηνεύη τίς ἅγιες Γραφές.
• Τόν ἐψηλάφησαν πολλές φορές μέ τά ἴδια τους τά χέρια.
• Μίλησαν μαζί Του.
• Περπάτησαν μαζί Του.
• Καί, ἀκόμα, τόν ἄκουσαν:
• νά τούς ἐξουσιοδοτῆ νά συγχωροῦν ἁμαρτίες,
• νά τούς δίνη ἐξουσία νά πατοῦν ἐπάνω ὄψεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, χωρίς τίποτε νά μπορῆ νά τούς βλάψη!...
• νά τούς δίνη δύναμη νά κάνουν θαύματα, καί νά ἀνασταίνουν νεκρούς.
• Πῶς νά ἀμφιβάλλουν γιά τήν ἀνάστασή Του;
• Πῶς νά μήν εἶναι ἕτοιμοι καί νά πεθάνουν ἀκόμη γιά τήν πίστη τους σ' Αὐτόν;

Γ. Ἡ θεωρία τοῦ λάθους

1. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία αὐτή, ὅταν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ τήν μίαν Σαββάτων ἠθέλησαν νά ἐπισκεφθοῦν τόν τάφον τοῦ Διδασκάλου τους, ἔκαμαν λάθος... στόν τάφο! Ἔτσι ἐμπῆκαν σέ ξένο τάφο, πού τόν βρῆκαν κενό, καί ἔτσι ἐσχημάτισαν τήν γνώμη ὅτι ὁ Χριστός εἶχε ἀναστηθῆ.
2. Στήν θεωρία αὐτή δέν ἔδωσε ποτέ κανείς καμμιά σημασία. Καί μαρτυρεῖ μόνο, ὅτι ὁ Kirshop Lake πού τήν ἐπινόησε, τό εἶχε ρίξει στό σορολόπ. 

Δ. Τολεδώθ Γιεσούα

1. Ὅπως εἴδαμε στό Κεφ. Ε'. ὁ Χριστός ἐδίδασκε, ὅτι εἶναι ἀνώτερος ἀπό τόν Μωυσῆ καί τόν Νόμο του. Αὐτό οἱ Ἑβραῖοι δέν τό ἄντεξαν. Καί Τόν ἐμίσησαν. Καί Τόν ἀρνήθηκαν. Καί κάνοντας συμβιβασμούς στήν συνείδησή τους. Τόν ἐσταύρωσαν.
Ἀπό τότε ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ δέν ἔπαυσε νά ἀντιμάχεται τήν δόξα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πρώτη ἀντίδραση στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἦταν ἡ κατασυκοφάντησή της: ὅτι τάχα οἱ μαθητές ἔκλεψαν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τόν τάφο! καί ὅτι τάχα τό ἔκαμαν ἐπίτηδες, γιά νά φτιάξουν τόν «μῦθο», ὅτι ἀναστήθηκε!

2. Μά ἀργότερα κατάλαβαν, ὅτι ἡ ἐξήγησή τους αὐτή δέν ἔλεγε τίποτε. Καί ἔγραψαν ἕνα εἰδικό βιβλίο, πού φέρει τό ὄνομα Τολεδώθ Γιεσούα.
Σύμφωνα μέ ἐπίσημα, καθαρά ἑβραϊκά στοιχεῖα, πού τά εὑρίσκομε στήν Ἑβραϊκή Ἐγκυκλοπαίδεια (Jewish Encyclopedia, Vol 7, New York 1906, σελ. 170-173) τό Τολεδώθ Γιεσούα ἐγράφη τόν Μεσαίωνα, δηλ. γύρω στά 1000 χρόνια ἀργότερα! Καί ἔχει ἕνα καί μοναδικό σκοπό: νά μειώση ὅσο πιό πολύ μπορεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά νά σβήση κάθε δυνατότητα ἐπίδρασης χριστιανικῆς στούς Ἑβραίους.

3. Τό Τολεδώθ Γιεσούα ἐπιχειρεῖ μιά γενική θεώρηση τοῦ βίου τοῦ Ἰησοῦ.
• Βλασφημεῖ τήν ἐκ Παρθένου Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ.
• Παραδέχεται, ὅτι ὁ Χριστός ἔκαμε πολλά καί μεγάλα θαύματα (θεραπεῖες χωλῶν, τυφλῶν, παραλύτων, δαιμονισμένων)∙ ὅτι ἔθρεψε πολλούς μέ λίγη τροφή∙ ὅτι περιπάτησε ἐπί τῶν ὑδάτων∙ ὅτι ἀνάστησε νεκρούς. Μά ὅλα αὐτά - λέγει τό Τολεδώθ Γιεσούα - τά ἔκαμε μέ δύναμη μαγική!...
• Κατηγορεῖ τόν Χριστό, ὅτι ἐδίδασκε τήν κατάργηση τοῦ Νόμου τοῦ Μωυσῆ, ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς ἔλεγε: Δέν ἦλθα νά καταργήσω τόν Νόμο ἀλλά νά τόν τηρήσω καί νά τόν συμπληρώσω∙ γιατί ἀπό ὅσα γράφει ἰῶτα ἐν ἡ κεραία μία οὐ,οὗ μή πεσεῖται, ἕως ἄν πάντα γένηται.
• Μαρτυρεῖ: Ὅτι ἐσταυρώθη τήν παραμονή τοῦ Πάσχα. Ὅτι τό σῶμα Του τό ἐκήδευσαν οἱ «ἀποστάτες» μαθητές Του μέ θρήνους καί κοπετούς. Ὅτι τήν ἑπομένη τοῦ Πάσχα ἐπῆγαν στόν τάφο, μά δέν εὑρῆκαν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἐκεῖ... Καί τότε οἱ μαθητές Του ἔτρεξαν στήν αὐτοκράτειρα Ἑλένη, πού βρισκόταν τότε στήν Ἱερουσαλήμ, τῆς τό ἀνέφεραν καί - μαζί μέ τήν Ἑλένη - ἔπλασαν τήν ἱστορία τῆς ἀναστάσεως! Τί ὅμως εἶχε συμβῆ; τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό εἶχε πάρει ἕνας κηπουρός∙ πού ὅταν τό ἔμαθε, ὅτι εἶχαν ἐκμεταλλευθῆ τήν ἐνέργειά του, τό ξαναπαρουσίασε. Καί ἔτσι, οἱ μαθητές, ἡ ἁγία Ἑλένη καί μαζί τους ... ὅλοι οἱ χριστιανοί (!...) ἐξευτελίσθηκαν^[18]!...

4. Ἀπό τήν μνεία τῆς Ἁγίας Ἑλένης, πού ἐγεννήθη 250 χρόνια ἀργότερα, καί ἐπῆγε στήν Ἱερουσαλήμ τό 327 μ.Χ., δηλ. 300 χρόνια ἀργότερα καί δέν ἦταν χρονικά δυνατό νά ἔχη καμμιά ἐπικοινωνία μέ τούς ἀποστόλους, ἀφοῦ εἶχαν ὅλοι πεθάνει τοὐλάχιστον ἑκατόν πενῆντα χρόνια, πρίν ἐκείνη γεννηθῆ, καταλαβαίνει κανείς τό ἐπίπεδο τοῦ βιβλίου αὐτοῦ!
Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ Ραββῖνοι τοῦ μεσαίωνα - ἀδιαφορῶντας γιά τήν ἀλήθεια! - ἔγραψαν τό βιβλίο αὐτό μέ ἕνα καί μόνο σκοπό∙ νά διεγείρουν στούς ἁπλοῦς Ἑβραίους ἄσχημα αἰσθήματα εἰς βάρος τοῦ χριστιανισμοῦ.
Τά ἐπιχειρήματά τους, μέ τά ὁποῖα προσπαθοῦν νά μειώσουν τήν χριστιανική πίστη,
• ἀπό ἄποψη ψυχολογική εἶναι ἔξυπνα, ἀφοῦ πατοῦν γερά ἐπάνω στήν ψυχολογία καί τά συναισθήματα τῶν ἀνθρώπων πού μισοῦν τόν Χριστό∙
• μά ἀπό ἄποψη ἐπιστημονική εἶναι κατά κυριολεξία γελοία!...
Στό ταλμουδικό βιβλίο Τολεδώθ Γιεσούα στηρίζονται στό σύνολό τους τά βιβλία τοῦ Ἀμπελαίν. Εἶναι τόσο ἀντιεπιστημονικά καί τόσο αἰσχρά, πού δέν εἶναι δυνατό νά ἀσχοληθῆ κανείς μαζί τους.

Λύσεις τραμπουκίστικες

1. Αὐτές εἶναι οἱ θέσεις τῶν ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὅλες φτηνές. Ἀποδεδειγμένα φτηνές, ὅπως εἴδαμε . Ἀκατάλληλες ἀκόμη καί γιά ἀνθρώπους, πού τό ἔχουν 100% σίγουρο, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός!
Ἐξετάζοντας τίς θεωρίες αὐτές καταλαβαίνει ἀκόμη καί ὁ πιό ἁπλός ἄνθρωπος, ὅτι δέν ἀρκεῖ νά λέη κανείς, πώς δέν πιστεύει στόν Θεό καί στήν δύναμη Του.
Ἄν θέλη νά εἶναι λογικός καί οἱ γνῶμες του σεβαστές, πρέπει νά λέη πράγματα, πού νά στέκουν λογικά. Πρέπει στά προβλήματα νά δίνη λύση ἐπιστημονική, λύση ἀναντίρρητη.

2. Συνήθως ὅμως οἱ ἄθεοι ἐφαρμόζουν τήν μέθοδο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου στήν λύση τοῦ Γόρδιου Δεσμοῦ. Μά ἡ λύση αὐτή δέν ἦταν
• καθόλου ἐπιστημονική∙
• καθόλου πειστική∙
• καθόλου θετικιστική∙
ἦταν (ἁπλά καί ξεκάθαρα λόγια!) τραμπουκίστικη!
Ὑπενθυμίζομε σ' ἐκείνους πού δέν θυμοῦνται τό ἱστορικό γεγονός, ὅτι ὁ Γόρδιος Δεσμός, ἦταν ἕνας παράξενος κόμπος, πού δέν μποροῦσε νά τόν λύση κανείς. Ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, μή μπορῶντας νά τόν λύση μέ τήν δύναμη τοῦ μυαλοῦ του, τόν ἔκοψε μέ τήν δύναμη τοῦ σπαθιοῦ του.
Τί ἄλλο ἦταν ἡ ἐνέργειά του, ἄν ὄχι τραμπουκισμός;
Μέ τήν ἐνέργειά του αὐτή ὡμολόγησε, ὅτι δέν εἶχε μυαλό νά εὕρη λύση!

3. Μά ἀλλοίμονο σ' ἐκείνους, πού λύνουν τά πνευματικά ζητήματα μέ τρόπο τραμπουκίστικο καί καμαρώνουν ὅτι κάτι ἔκαμαν! Γιατί πιστοποιοῦν ὅτι δέν ἔχουν μυαλό νά μπορέσουν νά εὕρουν λύση.
• Δέν εἶναι ἀστεῖο νά ἀσχολῆται κανείς μέ τέτοιες θεωρίες;
• Δέν ὑποτιμᾶ τήν νοημοσύνη του, ὅταν τίς παίρνη στά σοβαρά;

4. Ἡ ἱστορία μας δίνει μόνο δύο ἐκδοχές.
α. Τῆς Ἐκκλησίας.
Σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Χριστός σάν Θεός ἀθάνατος καί ἀεί ζών ἀναστήθηκε. Καί βασιλεύει εἰς τούς αἰῶνας. Καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.
β. Τῶν Ἑβραίων.
Σύμφωνα μέ τήν ὁποία τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἔκλεψαν ἀπό τόν τάφο οἱ μαθητές του σέ ὥρα πού εὑρῆκαν τούς φρουρούς νά κοιμῶνται. Καί ἔπλασαν τήν ἱστορία τῆς Ἀναστάσεως!

5. Οἱ δύο αὐτές ἐκδοχές εἶναι οἱ μόνες γνωστές στόν κόσμο μέχρι:
• Μεταξύ τῶν Ἑβραίων τό 1000 μ.Χ., πού ἄρχισε νά κυκλοφορῆ τό βιβλίο Τολεδώθ Γιεσούα.
• Μεταξύ τῶν Χριστιανῶν τό 1730 μ.Χ., πού ἄρχισαν νά γράφονται βιβλία μέ ἄλλες ἐκδοχές, πού τίς ἐπινοοῦσαν οἱ συγγραφεῖς τους.
Ὁ Paul Meyer γράφει γιά τίς δύο αὐτές ἐκδοχές:
«Ἄν προσπαθήσωμε νά ζυγίσωμε μέ προσοχή καί χωρίς προκατάληψη τίς δύο αὐτές μαρτυρίες μέ βάση τούς κανόνες τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας, θά ὁδηγηθοῦμε στά ἑξῆς συμπεράσματα:
• ὁ τάφος, στόν ὁποῖο ἐτάφη τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, εὑρέθη τό πρωΐ τῆς Μιᾶς Σαββάτων ΚΕΝΟΣ,
• μέχρι σήμερα δέν εὑρέθη πουθενά οὔτε ἡ ἐλάχιστη ἔνδειξη, πού νά μᾶς ἐπιτρέπη νά ἀσχοληθοῦμε καί μέ μιά τρίτη ἐκδοχή.
Καί λέγοντας ΠΟΥΘΕΝΑ, ἐννοοῦμε:
• Οὔτε στά λογοτεχνικά ἔργα.
• Οὔτε στά ἀρχαιολογικά εὑρήματα.
• Οὔτε στίς ἐπιγραφές.
• Ποτέ. Τίποτε. Πουθενά»^[19].
Μέ ἄλλα λόγια ὁ P.Meyer μας λέγει:
Ἡ ἐπιστημονική δεοντολογία ἐπιβάλλει νά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτές τίς δύο ἐκδοχές, πού εἶναι οἱ μόνες ἱστορικά μαρτυρημένες ἐπί 1700 χρόνια. Τί ἀξία μποροῦν νά ἔχουν οἱ ἀπόψεις πού διατυπώθηκαν μέ καθυστέρηση 2000 χρόνια;

6. Ἀπόψεις, στοχαστικές συλλήψεις, πού ἐπινοήθηκαν μετά ἀπό 10 ἤ 16 αἰῶνες καί περισσότερο! Δέν ἀξίζουν νά τούς δίνη κανείς προσοχή. Ὑπηρέτησαν ἕνα πρόσκαιρο ψεύτικο ἐντυπωσιασμό. Καί ἔσβησαν.
Μά καί ἡ ἄποψη τῶν Ἑβραίων εἶναι, ὅπως εἴδαμε, διάτρητη. Δέν ἀντέχει στό φῶς. Εἶναι μιά πονηρή ἀπόπειρα συγκάλυψης τῆς ἀλήθειας.
7. Μετά ἀπό ὅλα αὐτά ξαναρωτᾶμε:
Μπορεῖ, ἔστω σέ ποσοστό ἕνα τοῖς χιλίοις, νά ἔχουν δίκιο οἱ Ἑβραῖοι; Μπορεῖ νά μᾶς ἀπατοῦν οἱ ἀπόστολοι;
Ἀπαντᾶμε: Δέν ὑπάρχει.
Μά ὑπάρχει καί μιά περίπτωση, πού ΜΠΟΡΕΙ. Καί αὐτή εἶναι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος «τό ἔχει» χίλια τοῖς ἑκατό σίγουρο:
• ὅτι ΔΕΝ ὑπάρχει Θεός,
• ὅτι ΔΕΝ μπορεῖ νά γίνη ἀνάσταση,
• ὅτι ΔΕΝ μπορεῖ νά λένε ψέματα οἱ Ἑβραῖοι.
Τότε ἡ λύση, πού δίνει στό θέμα μας, εἶναι ἀπὸ πλευρᾶς του χίλια τοῖς ἑκατό σωστή.
Μόνο πού τήν ἀλήθεια τήν βρίσκει ἐφαρμόζοντας τήν «ἐπιστημονική» μέθοδο τοῦ Μεγαλέξανδρου!

Γ' Ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

α. Ὁ κενός τάφος

1. Τό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο (κεφ. 28,11-15) μας πληροφορεῖ, ὅτι ἐπιφωσκούσης τῆς μιᾶς Σαββάτων (Κυριακῆς), 25 Μαρτίου 29 μ.Χ. δύο γυναῖκες, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλλη Μαρία (= ἡ Παναγία) ἐπῆγαν «θεωρῆσαι τόν τάφον» τοῦ Ἰησοῦ. Μά ἐνῶ ἦσαν ἀπέναντί του καί «ἐθεώρουν» αὐτόν, ξαφνικά ἔγινε σεισμός μεγάλος. Καί ἕνας ἄγγελος κατέβη ἀπό τόν οὐρανό καί ἀπεκύλισε τόν λίθον, πού ἔφραζε τό στόμιο τοῦ τάφου∙ καί ἐκάθισε ἐπάνω σ' αὐτόν. Ἡ ὄψη τοῦ ἀγγέλου ἦταν ὀλόφωτη∙ σάν ἀστραπή∙ καί τά ἱμάτιά του λευκά σάν τό χιόνι. Οἱ φρουροί (= οἱ τῆς κουστωδίας) τόν εἶδαν. Καί ἐφοβήθησαν πολύ. Ἄρχισαν νά τρέμουν. Ἔγιναν ἀπό τόν φόβο τους σάν νεκροί!

2. Οἱ δύο γυναῖκες εἶδαν τόν ἄγγελο νά ἀποκυλίη τόν λίθο (= τήν ταφόπετρα). Μά δέν εἶδαν τόν Ἰησοῦ. Οὔτε μέσα. Οὔτε νά βγαίνη. Εἶδαν μόνο μέσα τά νεκρικά σάβανα. Καί μάλιστα τυλιγμένα!
Καί τί ἐκατάλαβαν;
Παρ' ὅτι εἶδαν τόν ἄγγελο καί τόν σεισμό, τό συμπέρασμά τους ἦταν, ὅτι τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ εἶχε μεταφερθῆ ἀλλοῦ
Καί ὁ ἄγγελος τούς εἶπε:
- Μή φοβεῖσθε. Ξέρω, ποιόν ψάχνετε νά βρῆτε. Τόν Ἰησοῦν. Μά δέν θά τόν βρῆτε. Γιατί ἀναστήθηκε. Ἐλᾶτε, νά ἰδῆτε μέ τά ἴδια σας τά μάτια τόν τόπο πού τόν εἶχαν βάλει! Καί τρέξατε νά τό ἀναγγείλετε στούς μαθητές Του.
Οἱ γυναῖκες ἔφυγαν ἀμέσως. Ἐπήγαιναν τρέχοντας νά ἀναγγείλουν τό θαῦμα τῆς ἀνάστασης τοῦ Ἰησοῦ στούς μαθητές Του. Μά στόν δρόμο ἐμφανίσθηκε ἐνώπιόν τους ὁ Χριστός. Καί τούς εἶπε:
- Χαίρετε!
Τόν ἐπλησίασαν. Καί ἔπεσαν νά Τόν προσκυνήσουν. Καί ὁ Χριστός τους εἶπε:
- Μή φοβεῖσθε! Πηγαίνετε, νά μεταφέρετε στούς μαθητές μου τήν ἐντολή μου νά πᾶνε στήν Γαλιλαία (= λόφος ἔξω ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ). Ἐκεῖ θά μέ ἰδοῦν.

3. Εἶναι φανερό ἀπό τήν διήγηση αὐτή, ὅτι ὅταν ὁ ἄγγελος ἀπεκύλισε τόν λίθο, ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν πιά στόν τάφο. Εἶχε ἀναστηθῆ καί εἶχε φύγει ἀπό τόν τάφο!
Πῶς;
Μᾶς τό λέγει τό τροπάριο:
Κύριε, οὕτως ἐξῆλθες; ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου∙ καθώς εἰσῆλθες καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων πρός τούς μαθητάς Σου.
Μετά τήν ἀνάσταση τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ εἶχε γίνει πνευματικό (Α' Κορινθ. 15,44). Ἡ ὁποιαδήποτε μορφή ὕλης δέν παρεμπόδιζε πιά τίς κινήσεις Του.

β. Ἡ ἀντίδραση τῶν Ἑβραίων.

1. Τό ἅγιο Εὐαγγέλιο (Ματθ. 28, 11-15) μας πληροφορεῖ:
Ἀμέσως μόλις ἔγιναν τά πιό πάνω, κάποιοι ἀπό τούς στρατιῶτες τῆς κουστωδίας ξέροντας, τί τούς ἐπερίμενε, ἔτρεξαν στόν Καϊάφα, τόν ἄμεσο γιά τήν ὑπόθεση αὐτή προϊστάμενό τους (Ματθ. 27,65). Καί τοῦ ἀνέφεραν λεπτομερῶς, τί εἶχε γίνει. «Ἀπήγγειλαν τοῖς ἀρχιερεύσιν ἅπαντα τά γενόμενα» (Ματθ. 28,11).
Ὁ Καϊάφας ἐνέργησε ἀστραπιαῖα. Συνεκάλεσε ἀμέσως τό Συνέδριο (Σανχεντρίν). Καί ἐνώπιον ὅλων τῶν ἀρχιερέων καί ἀρχόντων οἱ τῆς κουστωδίας ἐπανέλαβαν, τί εἶχε καί εἶχαν ἰδεῖ.

2. Καί τό Συνέδριο, ἔκαμε τήν σκέψη: Ἄν τραβήξωμε τά ἄκρα ζητῶντας τήν τιμωρία τῶν στρατιωτῶν, τό θέμα θά φθάση στόν Πιλάτο. Καί ἐκεῖ, ἐνώπιόν του, οἱ στρατιῶτες θά ὑποστηρίξουν τίς θέσεις τους. Καί θά ἀγωνισθοῦν πάση θυσίᾳ γιά τήν ζωή τους! Θά τά εἰποῦν ὅλα. Καί περισσότερα! Καί ὁ Πιλάτος ἀφορμή θέλει νά στραφῆ ἐναντίον μας! Αὐτός μέ τό ζόρι συμφώνησε στήν καταδίκη τοῦ Ἰησοῦ! Τί θά γίνη, ἄν μάθη τέτοια πράγματα;

3. Καί τό Συνέδριο κατέληξε στήν ἀπόφαση:
• νά μήν δεχθῆ τίς μαρτυρίες τῶν στρατιωτών∙
• καί νά μήν ἀφήση νά γίνουν εὐρύτερα γνωστές.
Γιά τήν ὑλοποίηση τῆς ἀποφάσεώς τους, αὐτῆς, προχώρησαν στίς ἑξῆς ἐνέργειες:
• ἔδωσαν χρήματα πολλά στούς στρατιῶτες μέ τήν δέσμευση νά λένε, ὅτι τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἔκλεψαν οἱ μαθητές Του, ἐνῶ αὐτοί ἐκοιμῶντο.
• ἀνέλαβαν τήν εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου∙
• διέσπειραν στόν κόσμο τήν εἴδηση, ὅτι τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ τό ἔκλεψαν οἱ μαθητές Τού∙
• ἔκαμαν τήν ἐκδοχή αὐτή ἐπίσημη θέση τῶν Ἑβραίων ἐπάνω στό θέμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Εἶναι φανερό, ὅτι:
• ὁ Πιλάτος δέν ἐνδιαφέρθη νά τιμωρήση τούς Ρωμαίους στρατιῶτες γιά «γελοῖες ὑποθέσεις» τῶν Ἐβραίων∙ καί ὅτι
• τά μυστικά «διέρρευσαν» καί ἀπό τούς στρατιῶτες καί ἀπό τό Συνέδριο.
Πόσο λογική εἶναι ἡ ἐξήγηση πού δίνουν τά ἅγια Εὐαγγέλια γιά το πώς δημιουργήθηκε ἡ ἐκδοχή τῶν Ἑβραίων στό θέμα τῆς Ἀναστάσεως!

γ. Ἀπόλυτα βέβαιοι

1. Οἱ δύο γυναῖκες ἔτρεξαν στούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ. Τούς μετέφεραν τήν παραγγελία Του. Καί ἀμέσως ἔτρεξαν ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης νά ἰδοῦν τόν κενό τάφο. Ἔφθασαν. Ἐμπῆκαν μέσα. Καί εἶδαν τά νεκρικά σάβανα ἐκεῖ. Καί τό σουδάριο (= μανδήλιο), μέ τό ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ προσεκτικά τυλιγμένο.
Εἶδαν καί ἐπίστευσαν (Ἰω. 20,8). Στήν συνέχεια ἡ ἐπικοινωνία μέ τόν ἀναστάντα Ἰησοῦν ἐτόνωσε τήν πίστη τους. Τήν ἔκαμε γρανίτη. Βεβαιότητα ἀκράδαντη.

2. Ἰδού, πώς περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τά αἰσθήματά του γιά τόν Χριστό καί τήν ἀνάστασή Του:
«Ἀξιώθηκα καί εἶδα τόν Χριστό. Τόν εἶδα μέσα στό φῶς τῆς θείας δόξας Του. Καί ὁ Χριστός μου μίλησε. Ἐμένα τοῦ ἀμαρτωλοῦ∙ τοῦ χειρότερου ἀπό ὅλους! Καί δέν ἐτόλμησα νά παρακούσω σέ μιά τέτοια οὐράνια ὀπτασία καί ἐντολή. Καί ἀπό τότε γυρίζω ὅλον τόν κόσμο καί κηρύττω. Καί εἶμαι πρόθυμος (= ἑτοίμως ἔχω) ὄχι μόνο νά ἰδῶ τόν ἑαυτό μου στά σίδερα τῆς φυλακῆς (= οὐ μόνον δεθῆναι), ἀλλά καί νά μέ ἐκτελέσουν σάν κακοῦργο ὑπέρ τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ» (Πραξ. 21,24).

3. Μέ ἄλλα λόγια ὁ ἀπόστολος Παῦλος μας λέγει:
• Εἴδαμε τόν Χριστό μετά τήν θανάτωση Του ζωντανό.
• Καί καταλάβαμε τί εἶναι.
• Γιά μας τά πράγματα εἶναι ξεκάθαρα.
• Πορεία καί τέρμα γιά μᾶς εἶναι προαποφασισμένα.
• Δέν ψάχνομε οὔτε γιά δόξα∙ οὔτε γιά ἀγαθά.
• Ἕνα μόνο ποθοῦμε: νά μείνωμε πιστοί στόν Χριστό∙ νά τηρήσωμε τήν ἐντολή Του.

δ. Πῶς ἔγινε ἡ ἀνάσταση

1. Ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν μόνο ἄνθρωπος. Ἦταν καί ὁ Θεός. Ἀπέθανε σάν ἄνθρωπος. Καί ἐτάφη σάν ἄνθρωπος. Μά σάν Θεός ἦταν καί ἔμεινε ἀθάνατος καί ζωοποιός. Μέ τόν θάνατό Του ἐχωρίσθη ἡ ψυχή Του ἀπό τό Σῶμα Του. Ἡ θεότητά Του ἔμεινε ἑνωμένη καί μέ τήν ψυχή Του καί μέ τό Σῶμα Του.
Ἔτσι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, ἡ παντοδύναμη θεότητα ξαναένωσε τά διεστώτα, ψυχή καί σῶμα, καί ὁ Ἰησοῦς ἀνέστη. Μέ τήν ἀνάσταση τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἐθεώθη∙ δηλαδή ἔγινε ἀπό φθαρτό ἄφθαρτο∙ καί ἀπό χοϊκό ἔγινε πνευματικό.

2. Ἀφοῦ ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς, πρῶτα ἀπέβαλε ἤρεμα τά σουδάρια καί τήν σινδόνα, μέ τά ὁποῖα τόν εἶχαν ἐνταφιάσει∙ τά ἐτύλιξε μέ προσοχή καί νοικοκυρωσύνη∙ καί μετά, ἐξῆλθεν ἐσφραγισμένου τοῦ τάφου, καθώς εἰσῆλθε καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων πρός τούς μαθητάς Του. Καί «οὐκ, ἤσθοντο, πότε ἀνέστη, οἱ φυλάσσοντες Αὐτόν στρατιῶται». Γιατί, ὅ,τι καί νά κάνουν οἱ ἄνθρωποι, δέν μποροῦν νά τόν βάλουν τόν Θεόν στό χέρι! Εἶναι καί πιό ἔξυπνος! Καί πιό εὔστροφος! καί πιό δυνατός!

3. Καί μιά ἀκόμη θεολογική παρατήρηση. Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἕνας Θεός. Καί ὀνομάζονται καί τά τρία πρόσωπα «Ὁ Ὧν» (= ὁ ὑπάρχων), ἑβραϊκά Ἰεχωβά ἤ Ἰαχβέ. Τά τρία πρόσωπα (Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα) ἔχουν μία θέληση καί μία ἐνέργεια.
Γι' αὐτό καί ἡ Γραφή:
• ἄλλοτε μᾶς λέγει, ὅτι τόν Ἰησοῦ τόν ἀνέστησε ὁ Θεός Πατήρ (Πραξ. 3,15, Ρωμ. 6,4, Κολ. 2,12).
• ἄλλοτε, ὅτι ἀναστήθηκε μόνος Του «αὐτεξουσίως» (Ἰω. 10,18)
• ἄλλοτε, ὅτι τόν ἀνέστησε τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ρωμ. 8,11).

ε. Ἐν τῷ Ὀνόματί Μοῦ...

1. Οἱ ἀπόστολοι δέν ἐβγῆκαν στό κήρυγμα μέ μόνο ὅπλο τους μιά ἰδεολογία (= τήν πίστη στόν Χριστό). Ὁ Χριστός δέν τούς ἄφησε ἄοπλους καί γυμνούς. Τούς ἔδωκε ἕνα μεγάλο ὅπλο: τήν δύναμή Του.
Τούς εἶπε:
• Ὅποιος πιστεύει σ' Ἐμένα θά κάμη ὄχι μόνο τά ἔργα πού κάνω ἐγώ, ἀλλά καί ἄλλα ἀκόμη μεγαλύτερα (Ἰω. 14,12).
• Ἐκεῖνοι πού πιστεύουν σ' Ἐμένα, θά κάμουν μεγάλα θαύματα: Θά βγάλουν στό ὄνομά Μου δαιμόνια∙ θά μιλοῦν γλῶσσες, πού δέν τίς ξέρουν∙ θά πιάνουν φίδια, καί τό δηλητήριό τους δέν θά τούς βλάπτη∙ θά πίνουν δηλητήρια, χωρίς νά πάθουν τίποτε∙ θά θεραπεύουν ἀρρώστους (Μαρκ. 16, 17-19).
• Θά σᾶς στείλω αὐτό, πού ὑποσχέθη ὁ Πατέρας Μου (= τό Ἅγιο Πνεῦμα). Μείνατε στήν Ἱερουσαλήμ, μέχρι πού νά ἐνδυθῆτε την ἐξ ὕψους δύναμιν (Λουκ. 24,49).
• Σᾶς δίνω τήν δύναμη καί τήν ἐξουσία νά θεραπεύετε ἀσθενείς∙ νά ἀνασταίνετε νεκρούς∙ νά καθαρίζετε λεπρούς∙ νά βγάζετε δαιμόνια (Ματθ. 10,8).

2. Τό κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο μέσα στήν ἀπέραντη ἁπλότητά του μᾶς δίνει τήν ἑξῆς ὑπέροχη μαρτυρία:
Ὁ μέν Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μετά ἀπό αὐτά ἀνελήφθη στόν οὐρανό καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός.
Ἐκεῖνοι δέ (οἱ ἀπόστολοι) ἐξελθόντες, ἐκήρυξαν πανταχοῦ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί τόν λόγον τους βεβαιοῦντος δια τῶν ἐπακολουθούντων σημείων. Δηλαδή:
Παντοῦ μαζύ τους ἦταν ὁ Κύριος. Τούς ἐβοηθοῦσε. Τούς ἐνίσχυε.
Καί ἐπεκύρωνε τά λόγια τους μέ θαύματα, πού ποτέ δέν ἔπαυσαν νά γίνωνται (Μάρ. 16, 19-20).
Ἕνα παράδειγμα:
Εἶπε ὁ Πέτρος στόν παράλυτο ζητιάνο:
- Ἀργύριον καί χρυσίον οὐχ ὑπάρχει μοί∙ ὁ δέ ἔχω τοῦτο σοί δίδωμι: Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγειρε καί περιπάτει.
Καί ὁ παράλυτος ἔγινε σάν παλληκάρι... (Πράξ. 3, 6-7).
Καί τά θαύματα συνεχίζονται:
• Πόσα θαύματα!
• Καί τί θαύματα!
• Ἀπό τότε... μέχρι καί σήμερα.
• Οὔτε σταμάτησαν. Οὔτε θά σταματήσουν ποτέ.
• Τά χαρίσματα τοῦ Χριστοῦ στούς μαθητές Του, ἐξακολουθοῦν νά ἐνεργοῦν καί σήμερα.
• Μέσω τῶν ἱερέων Του∙
• Μέσω τῶν ἁγίων Του∙
• Μέσω τοῦ Τιμίου Σταυροῦ∙
• Μέσω τῶν ἁγίων εἰκόνων∙
• Μέσω τοῦ νεροῦ τοῦ Ἁγιασμοῦ∙
• Μέσω τῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων∙
• Μέσω τοῦ κάθε τί πού Ἐκεῖνος ἁγίασε.
Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεμᾶτες ἀπό θαύματα τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων. Μέχρι σήμερα.

3. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ λέγει:
Τά σημεῖα ἐγίνοντο, γιά νά βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους νά δεχθοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Τό κύριο ἦταν ὁ λόγος. Τά σημεῖα ἁπλῶς μαρτυροῦσαν γιά τήν δύναμη καί τήν ἀξία τοῦ λόγου...
Ὁ λόγος ἐνεργεῖ στόν νοῦ καί στήν καρδία ἄμεσα. Τά σημεῖα ἐνεργοῦν στόν νοῦ καί στήν καρδία μέσω τῶν σωματικῶν αἰσθήσεων...
Τά θαύματα προορίζονται κατά κύριο λόγο νά πείσουν ἀνθρώπους ἀφοσιωμένους στίς μέριμνες τοῦ κόσμου∙ καί νά τούς ὁδηγήσουν στήν πίστη. Γιατί οἱ προσηλωμένοι στήν γῆ καί στίς δουλειές τους δέν ἔχουν τήν δύναμη νά ἐκτιμήσουν τήν ἀξία τοῦ λόγου. Γι' αὐτό ὁ εὔσπλαχνος Λόγος τοῦ Θεοῦ τους προσελκύει κοντά Του μέσω τῶν ὁρατῶν θαυμάτων, πού ἀποτελοῦν μιά ὑλική, προσιτή στίς αἰσθήσεις μας, ἀπόδειξη∙ καί ὁδηγοῦν τήν ἀδύνατη ψυχή στόν παντοδύναμο Σωτῆρα Θεόν Λόγο...
Τά θαύματα ἔκλειναν μέσα τους τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια. Καί ἦσαν τόσο σαφῆ καί πασιφανῆ, ὥστε οἱ ἐχθροί τοῦ Κυρίου, παρ' ὅλες τους τίς προσπάθειες νά τά συγκαλύψουν, δέν εἶχαν παρά νά τό ὁμολογοῦν, ὅτι ἦσαν ἀληθινά^[20].

4. Στό βίο τοῦ Στάρετς Ἀντωνίου τῆς Ὄπτινα διαβάζομε τά ἑξῆς:
Τόν περασμένο αἰῶνα ἕνας σοφός κληρικός, ὁ Βλ. Μπάρσκι, περιώδευσε στίς χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Στό βιβλίο πού ἔγραψε, ὅταν ξαναγύρισε στήν Ρωσσία, περιγράφει καί τό ἅγιο Φῶς, πού βγαίνει μόνο του στόν Πανάγιο Τάφο τήν ὥρα τῆς Ἀναστάσεως.
Μά ἕνας λόγιος, αὐτό δέν ἤθελε νά τό πιστεύση.
Τόν ἐρώτησε ὁ π. Ἀντώνιος:
- Ἐάν τό ἐβλέπατε μέ τά μάτια σας, θά τό ἐπιστεύατε;
- Θά τό ἐπίστευα!
- Ποιόν νά πιστεύσωμε τώρα ἐμεῖς; Ἐσένα, πού δέν τό εἶδες, ἤ τόν Μπάρσκι πού τό εἶδε, τό ἐπίστευσε καί τό ἔγραψε^[21];
Κάτι τό ἀνάλογο ἰσχύει γιά ὅλα τά θέματα.

στ. Τό σημεῖον

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ὑπενθυμίζομε στούς ἀναγνῶστες μας δύο λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς:

1. Ὅταν οἱ Ἑβραῖοι του ζητοῦσαν «σημεῖο», πού νά ἀποδείκνυε τήν ἰδιότητά Του, σάν Μεσσία καί Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς τους ἀπάντησε:
Γενεά πονηρά καί μοιχαλίς σημεῖον ζητεῖ! Καί σημεῖον οὐ,οὗ δοθήσεται αὐτή, εἰμή τό σημεῖον Ἰωνά τοῦ προφήτου∙ ὅπως δηλαδή ὁ Ἰωνάς ἔμεινε τρεῖς ἡμέρες στήν κοιλιά τοῦ κήτους καί μετά ἐβγῆκε ζωντανός, ὑγιής, δυνατός, ἔτσι καί ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά μείνη στήν κοιλιά τῆς γῆς (= στόν τάφο) τρεῖς ἡμέρες καί μετά θά ἀναστηθῆ (Ματθ. 12, 38-40, Λουκ. 11, 29-30).
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό σημεῖο πού ἐδόθη στήν πονηρά καί μοιχαλίδα γενεά, πού τά βλέπει ὅλα μέ τήν ξηρά λογική τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Ἄρα ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι θέμα, πού ὅταν τό ψάξη κανείς, βρίσκει!

2. Εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Ἀθηναίους΅
Ὁ Θεός ἔστειλε στόν κόσμο Σωτῆρα καί Κριτῆ (σάν ἄνθρωπο) τόν Υἱό Του. Μά αὐτό δέν εἶναι ἕνα αὐθαίρετο συμπέρασμα. Μᾶς ἔδωκε σέ ὅλους μας τήν δυνατότητα νά τό ἐλέγξωμε καί νά τό διαπιστώσωμε μόνοι μας, ἀρκεῖ νά μελετήσωμε τήν Ἀνάστασή Του (= πίστιν παρασχών πᾶσιν^[22] τήσας Αὐτόν ἐκ νεκρῶν) (Πράξ. 17,31).
Ἡ ἔρευνα αὐτή πρέπει νά γίνεται μέ εἰλικρίνεια ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Δ' ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΕΙΔΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ

Δέν μποροῦμε νά μελετήσωμε ὅλοι ὅλα τά θέματα τῶν διαφόρων ἐπιστημῶν σέ βάθος. Περιοριζόμαστε λοιπόν νά προσπαθοῦμε νά σχηματίσωμε σωστές ἀντιλήψεις. Τό ἐπιτυγχάνομε, ὅταν στηριζώμεθα σέ λόγια-καταστάλαγμα ἔρευνας καί μελέτης των ἐγγυημένα μεγάλων καί σοφῶν εἰδικῶν ἐρευνητῶν-ἐπιστημόνων.
Ἄς ἀναπληρώσωμε λοιπόν καί ἐμεῖς τά ὑστερήματα μᾶς μέ τήν σοφία καί τήν πεῖρα ἁρμοδίων εἰδικῶν ἐρευνητῶν.

α. Τό πιό ἀξιόπιστο γεγονός.

1. Ὁ Thomas Arnold (Τόμας Ἄρνολντ), καθηγητής τῆς Ρωμαϊκῆς Ἱστορίας, συγγραφέας μιᾶς ὑπέροχης τρίτομης Ἱστορίας τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κόσμου (ἔργο κλασσικό), γράφει:
«Χρόνια ἐμελετοῦσα τήν ἀρχαία ἱστορία. Ἐρευνοῦσα τίς πηγές. Καί «ἐζύγιζα» τίς ἀπόψεις τῶν νεωτέρων συγγραφέων, πού ἀσχολήθηκαν μέ τήν ἐποχή αὐτή. Σάν κατασταλάγματα τῶν μελετῶν μου λέγω τοῦτο: Δέν ξέρω νά ὑπάρχη στήν ἱστορία ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητος ἄλλο γεγονός, πού νά θεμελιώνεται - γιά τόν ἀπροκατάληπτο ἐρευνητή - σέ πιό πειστικές καί ἀξιόπιστες μαρτυρίες καί σέ πιό ἐξαντλητική ἔρευνα ἀπό τό σημεῖο (ἐννοῶ τόν κενό τάφο) πού μᾶς ἔδωκε ὁ Θεός, γιά νά δείξη, ὅτι ὁ Χριστός ἀπέθανε μέν, ἀλλά καί ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν»^[23]
Ὁ διάσημος ἱστορικός A. Fr. Gfrörer, (Α. Γραῖρερ), πού ἀπό ἄθεος μετά βαθειά μελέτη τῶν πηγῶν ἐπίστευσε στόν Χριστό, λέγει:
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πιό ἔγκυρο καί τό πιό μαρτυρημένο γεγονός τῆς ἀρχαίας ἱστορίας.
Ἄν ἀφήσω τόν ἑαυτό μου νά μήν παίρνη στά σοβαρά τίς μαρτυρίες γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μόνο καί μόνο ἐπειδή προέρχονται ἀπό χριστιανούς (ἀπό τούς ἀποστόλους), δέν ἔχω πιά δικαίωμα νά θεωρῶ κανένα γεγονός τῆς ἀρχαίας ἱστορίας ἔγκυρο καί ἀξιόπιστο^[24]

2. Ὁ Dr Simon Greenleaf (Σίμων Γκρήνληφ), ἕνας ἀπό τούς πιό μεγάλους ἀμερικανούς νομικούς (θεωρεῖται ἡ πιό μεγάλη νομική αὐθεντία τῶν Η.Π.Α.) ἔγραψε ἕνα βιβλίο ἀφιερωμένο στό θέμα: Ἔχουν νομική ἀξία οἱ μαρτυρίες τῶν ἀποστόλων γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ; Τά συμπεράσματα τοῦ εἶναι:
• Ἀποκλείεται (σάν ἀπό νομικῆς πλευρᾶς ἀπίθανη) ἡ ὑπόθεση ὅτι θά μποροῦσαν οἱ ἀπόστολοι νά μείνουν γιά πάντα σταθεροί στήν ἄποψη ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ἄν αὐτό δέν ἦταν ὄχι ἁπλῶς γεγονός, ἀλλά γεγονός ἀδιαμφισβήτητο καί ἔνδοξο.
• Ἡ ἀνάσταση ἦταν γιά τούς ἀπόστολους γεγονός τόσο γνωστό καί σαφές, ὅσο τά πιό σοβαρά γεγονότα τῆς ζωῆς τους, γιά τά ὁποῖα δέν ἔχουν καμμιά ἀμφιβολία ὅτι ἔγιναν.
• Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ - ἀπὸ πλευρᾶς τῶν ἀποδείξεων πού ἐξετάζουν καί λαμβάνουν ὑπ' ὄψιν τους τά σημερινά δικαστήρια - εἶναι τό πιό ἀδιαμφισβήτητο γεγονός τῆς παγκοσμίου ἱστορίας^[25]

β. Ἱστορία Χριστοῦ χωρίς ἀνάσταση δέν γίνεται!

1. Ὅμως ἕνας ἄλλος διαπρεπής νομικός, ὁ Frank Morisson ἔβαλε στόχο του νά διαμφισβητήση τίς μαρτυρίες πού ἔχομε γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μόρισον
• Παραδεχόταν ὅτι ὁ Χριστός ὑπῆρξε∙ ὅτι ἦταν πρότυπο ἀρετῆς καί ὑπέροχος διδάσκαλος∙
• δέν παραδεχόταν μόνο τήν ἀνάστασή του.
• ἔλεγε πώς ἡ ἀνάσταση ἦταν μιά μυθοποιημένη ὡραιοποίηση τῆς ἱστορίας τοῦ Χριστοῦ.
Μέσα σ' αὐτό τό πλαίσιο τῶν ἰδεῶν του ὁ Μόρισον ἀποφάσισε νά γράψη τήν ἱστορία τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ Ἰησοῦ, χωρίς νά κάμη καμμιά ἀναφορά στήν ἀνάστασή του. Τοῦ εἶχε μπεῖ ἡ ἰδέα, ὅτι ἄν ἔγραφε τέτοιο τεκμηριωμένο βιβλίο, θά ἔκανε νά ... ξεχασθῆ ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ!

2. Ἄρχισε λοιπόν νά ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τά γεγονότα καί μέ τά προβλήματα πού τά ἀκολουθοῦν. Καί τότε ἡ δικαστική του εὐσυνειδησία τόν ἔκαμε νά ἀλλάξη γνώμη καί τοποθέτηση.
Ἀσχολήθηκε λοιπόν μέ τό θέμα αὐτό στά σοβαρά . Μελέτησε, ὅσο πιό καλά μποροῦσε, ὅλα τά στοιχεῖα πού εἶχε στήν διάθεσή του. Καί κατάλαβε, ὅτι ἀκόμα καί ἄν τό ἤθελε, ἦταν ἀδύνατο νά γράψη τό βιβλίο, πού εἶχε σχεδιάσει καί ὅπως τό εἶχε σχεδιάσει. Καί κατέληξε νά γράψη ἕνα βιβλίο ἐντελῶς διαφορετικό ἀπό ἐκεῖνο πού εἶχε προγραμματίσει. Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶναι: «Ποιός ἀπεκύλησε τόν λίθο»; Στό πρῶτο κεφάλαιο ὁ Μόρισον δηλώνει: «Ποτέ μου δέν τό εἶχα φαντασθῆ ὅτι θά κατέληγα νά γράψω ἕνα τέτοιο βιβλίο»^[26]!

3. Τό βιβλίο τοῦ Μόρισον εἶναι μιά συνεχής διακήρυξη, ὅτι ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός.
Κυκλοφόρησε σέ ἑκατομμύρια ἀντίτυπα καί ἀποτελεῖ ἀληθινό μνημεῖο μιᾶς λογικῆς ἐργασίας, πού κυριολεκτικά ξετινάζει ὅλα τά ἐπιχειρήματα ἐκείνων πού προσπάθησαν νά ἀμφισβητήσουν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

γ. 700 ὧρες ἐργαστηριακῆς ἔρευνας

1. Ὁ Josh Mc Dowell^[27] διαπρεπής ἀμερικανός ἐπιστήμων, ξεκίνησε ἄθεος. Ἐπάλεψε νά παραμερίση ἀπό τό φάσμα τῆς ζωῆς του τήν πίστη στόν Χριστό (βλ. κεφ. 10ο ). Μά δέν τά κατάφερε.
Ἄς ἀκούσωμε τήν διακήρυξη πού ἔκαμε, γιά τήν πίστη του στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ:

2. Κάποτε ἕνας φίλος μου μέ ρώτησε:
- Τί εἶναι ἐκεῖνο, πού σέ κάνει νά μένης δεμένος μέ τόν Χριστιανισμό;
Τοῦ ἀπάντησα:
- Ἕνας καί μόνο λόγος. Ἔψαχνα γιά χρόνια νά βρῶ μιά ἐξήγηση γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἔψαχνα χρόνια νά ἰδῶ: μπορεῖ νά δοθῆ στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξήγηση διαφορετική ἀπό αὐτήν πού δίνουν οἱ ἀπόστολοι στά εὐαγγέλια καί στίς ἐπιστολές τους; Συγκεκριμένα «ἔφαγα» ἐφτακόσιες (ναί, ἐφτακόσιες!) ὧρες ἐργαστηριακῆς ἔρευνας ἐπάνω στό θέμα αὐτό! Ἐρεύνησα ὅλες τίς πηγές. Καί ἐξέτασα ὅλες τίς δυνατές ἐκδοχές.
Ξεκίνησα ἀπό τήν σκέψη, ὅτι ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά εἶναι:
• ἤ ἡ πιό μεγάλη ἀπάτη καί πονηρία στόν κόσμο,
• ἤ τό πιό μεγάλο γεγονός τῆς παγκόσμιας ἱστορίας.
Στήν συνέχεια ὅμως ἡ ἔρευνά μου μέ ὑποχρέωσε νά παραδεχθῶ, ὅτι
• Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός.
• Γεγονός, πού ἔγινε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο.
• Γεγονός, πού ἔχει μάρτυρες καί ἀποδεικτικά στοιχεῖα (πειστήρια).
Ἡ ἔρευνα μου μέ ἔκαμε νά καταλάβω, ὅτι ἡ χριστιανική πίστη∙
• Δέν εἶναι στοχασμός.
• Δέν εἶναι φιλοσοφία.
• Δέν εἶναι μιά πλαστή ἱστοριούλα.
• Εἶναι ἡ πιό ἀληθινή ἱστορία στόν κόσμο.

3. Μέ ἄλλα λόγια, τά πράγματα δέν εἶναι τόσο ἁπλά καί τόσο ἁπλοϊκά, ὅσο φαντάζονται μερικοί μέ τήν ἁπλοϊκότητα καί ἁπλότητά τους.

δ. Γι αὐτό ξεσηκώνονται μέ τόση μανία.

Γράφει ὁ καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Σπυρ. Μακρής:
Αὐτά πού γράφω εἶναι ὅλα προσωπικά μου βιώματα. Εἶναι πράγματα πού παίδεψαν τήν ψυχή μου∙ πού ἀποτελοῦν τό τέρμα τῆς πνευματικῆς μου πορείας∙ πού μπορῶ νά τά βεβαιώσω μέ τήν σφραγῖδα τῆς ἀπόλυτης ἐσωτερικῆς μου πληροφορίας, ἀπό τήν βίωση καί τήν παρατήρηση ἀρκετῶν δεκαετιῶν ἀπό τόν καιρό πού ἐπέστρεψα στόν Κύριο μας Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἡ σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ἐπίκεντρο, εἶναι ὁ πυρῆνας τῆς κατάφασης τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γιατί, ἄν ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀλήθεια, τότε ὅλα ἐκεῖνα πού πιστεύομε καί ἀκολουθοῦμε (καί εἶναι ξένα καί ἀντίθετα στόν Χριστό καί στό εὐαγγέλιό Του) πρέπει νά γκρεμιστούν∙ γιατί εἶναι εἴδωλα καί ψέματα.

Γι' αὐτό ξεσηκώνονται μέ τόση μανία καί τόσο πεῖσμα νά μᾶς πείσουν μέ ἕνα σωρό ἐπιχειρήματα παραπλανητικά, ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγινε. Ἐπειδή:
Ἄν ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε, τότε ὁ Χριστός εἶναι Θεός∙ καί ὅλα ὅσα μᾶς λέει εἶναι ἀλήθεια. Καί συνεπῶς θά πρέπει νά πεθάνωμε γιά τό κάθε τί, πού εἶναι ἀντίθετο στό λόγο τοῦ Χριστοῦ. Καί νά ζήσωμε μιά ζωή σύμφωνη μέ αὐτά πού εἶπε ὁ Χριστός καί πρεσβεύει ἡ Ἐκκλησία Του^[28].

ε. Συμπέρασμα

1. Γράφει ὁ διαπρεπής ἀμερικανός νομικός George Eldon Ladd^[29] (Τζώρτζ Ἔλντον Λάντ)
• Σήμερα ὁ πιστός χριστιανός μπορεῖ νά εἶναι 100% σίγουρος ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε.
• Ἡ πίστη μας δέν στηρίζεται σέ μύθους. Οὔτε σέ φιλοσοφικές στοχαστικές συλλήψεις.
• Στηρίζεται σέ ἱστορικά γεγονότα
o μέ ἀδιάσειστη βάση∙ καί
o μέ ἀναντίρρητες ἀποδείξεις.

2. Ἕνας ἄλλος διαπρεπής νομικός ὁ ἀρχιδικαστής τῆς Ἀγγλίας (Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου, θά ἐλέγαμε ἐμεῖς), λόρδος Darling (Λόρδος Ντάρλινγκ) μετά μιά νομική ἔρευνα ἐπάνω σε ὅλες τίς μαρτυρίες πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γράφει:
Γιά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔχομε πάρα πολλές μαρτυρίες. Καί θετικές. Καί ἀρνητικές. Πού ὅλες, ἡ κάθε μία μέ τόν τρόπο της μᾶς δίνουν τόσες πολλές ἐνδείξεις, ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιά ζωντανή πραγματικότητα, ὥστε κανένα σῶμα ἀπό μελετημένους δικαστικούς (ἀπό ὅποιο μέρους τοῦ κόσμου κι ἄν εἶναι!) δέν θά μποροῦσε νά βγάλη - μέ βάση τά στοιχεῖα πού μᾶς δίνουν οἱ μαρτυρίες αὐτές - ἀπόφαση διαφορετική ἀπό ὅτι:
• ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονός∙
• ὁ Χριστός ἀνέστη.

Ε' ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ

Οἱ ἐρευνητές ξεκινοῦν διανοητικά-ἐγκεφαλικά. Καί καταλήγουν στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ ἅγιοι ξεκινοῦν ἀπό τήν ἀγάπη τους πρός τόν Χριστό. Καί προχωροῦν μέ αὐτήν.
Ὁ δρόμος τῶν ἁγίων εἶναι καλλίτερος. Ἐκφράζει πιό σωστά τόν ἄνθρωπο. Ἐκφράζει τήν σωστή πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, πού εἶναι ἡ μέ ὑπακοή ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.

Ἄς ἰδοῦμε λοιπόν, τί λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

1. Πάντοτε γινόταν λόγος γιά πράγματα ἀξιοθαύμαστα. Μά τά δικά μας εἶναι ἀκόμη πιό ἀξιοθαύμαστα!
Μά τά τωρινά εἶναι ἀκόμη πιό ἀξιοθαύμαστα.
Κηρύττεται ὁ Σταυρός καί τρέχει ὅλος ὁ κόσμος.
Τί σημαίνει «κηρύττεται Σταυρός»;
Κηρύττεται ἕνας ἐπονείδιστος θάνατος!
Καί γιατί τρέχουν; Γιά νά ἰδοῦν; Δέν ἐσταυρώθηκαν μυριάδες; Δέν ὑπῆρξαν χιλιάδες σοφοί; Δέν ὑπῆρξαν πολλοί ἰσχυροί; Δέν ὑπῆρξαν περίδοξοι βασιλεῖς;
Ὑπάρχει ἄλλος, πού νά κέρδισε ἔτσι τόν κόσμο;
Καί μή μοῦ φέρεις σάν ἐπιχείρημα ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ τίς αἱρέσεις!
• Ὅλοι τόν Χριστό κηρύττουν∙ ἔστω καί ἄν σφάλλουν σέ κάτι!
Ὅλοι Ἐκεῖνον προσκυνοῦν! Ἐκεῖνον πού σταυρώθηκε ἐπί Ποντίου Πιλᾶτου στήν Παλαιστίνη!

2. Κανείς στόν κόσμο δέν κατάφερε ὅ,τι κατάφερε Αὐτός. Καί μάλιστα παρά τά τόσα ἐμπόδια. Μήν ξεχνᾶτε:
• Πόσοι βασιλεῖς Τόν ἐπολέμησαν!
• Πόσοι τύραννοι Τόν ἐθεώρησαν σάν τόν μοναδικό τους ἀντίπαλο!
• Πῶς ὁ κόσμος ὅλος σέ ὅλες τίς πόλεις εἶχαν ξεσηκωθῆ ἐναντίον Του!
Καί ὅμως! Ποτέ δέν ἐπῆγε πρός τά πίσω ὁ Χριστιανισμός. Χρόνο το χρόνο ὅλο καί πιό μπροστά πηγαίνει!

3. Σέ τί ὀφείλεται αὐτή ἡ ἰσχύς;
• Ἦταν μάγος! σοῦ λένε.
Μπά; ὁ μοναδικός στόν κόσμο μάγος ἦταν; δέν ἔχετε ἀκούσει, τί μάγους εἶχαν στήν Περσία καί στίς Ἰνδίες; Καί πόσους ἔχουν ἀκόμη! Θυμάσθε κανενός τό ὄνομα;
• Νά ἐκεῖνος ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεύς, ἦταν καί μάγος καί ἀπατεῶνας. Καί ἔλαμψε!
Ποῦ καί πότε!
Σέ μιά μικρή πόλη! Καί γιά λίγο! Καί ἔσβησε! Καί δέν ἄφησε οὔτε Ἐκκλησία∙ οὔτε πιστούς∙ οὔτε τίποτε!
• Καί γιατί χάνω τά λόγια μου, μιλῶντας γιά μάγους, πού ἔσβησαν;

4. Ἡ εἰδωλολατρεία, πῶς ἔπαυσε;
Ποῦ εἶναι ὁ Δωδωναῖος; Ποῦ εἶναι ὁ Κλάριος; Ποῦ εἶναι ἐκεῖνα τά ἐργαστήρια τῆς πονηρίας καί ἀπάτης (τά μαντεῖα); Σιωποῦν! Τό ἐβούλωσαν!
• Τί εἶναι ἐκεῖνο πού κάνει τά δαιμόνια νά τρέμουν;
Γιατί τά πιάνει φρίκη καί τρόμος, ὅταν ἀκοῦνε κάτι γιά τόν Ἐσταυρωμένο, ἤ γιά λείψανα ἀνθρώπων πού ἐσφάγηκαν γιά χάρη του;
Γιατί ἀκοῦνε Σταυρό καί τό βάζουν στά πόδια;
Νά γελᾶνε ἔπρεπε! Εἶναι τίποτα τό σπουδαῖο ὁ Σταυρός;
Κάθε ἄλλο! Σιχαμερό καί ἐπονείδιστο! Ἐκτελεστικό ὄργανο εἶναι. Καί μάλιστα τό χειρότερο ἀπό ὅλα. Γιά τούς Ἑβραίους καταραμένο. Γιά τούς Ἕλληνες σιχαμερό. Σέ τί ὀφείλεται καί τόν τρέμουν οἱ δαίμονες; Ὄχι στήν δύναμη τοῦ Σταυρωμένου;
Ἄν ἐφοβοῦντο τόν Σταυρό σάν σταυρό (ἄφησε πού αὐτό (= νά φοβοῦνται!) εἶναι ἐξευτελιστικό γιά «Θεούς»!), θά ἔπρεπε νά τρέμουν καί κάθε σταυρωμένο∙ καί ἀσφαλῶς καί τούς ληστές.
Ἔ λοιπόν. Σέ ἐρωτῶ: Ἄν κάποιος εἰπῆ: «Στό ὄνομα τοῦ σταυρωθέντος» (καί ἐννοεῖ κάποιον ληστή), θά φύγη ὁ διάβολος;
Ἄμ δέ...
Ὄχι μόνο δέν θά φύγη, ἀλλά καί θά γελάση μέ τήν καρδιά του!
Μά ἄν ἐννοεῖ «τόν Ναζωραῖο», φεύγουν σάν νά εἶναι τό ὄνομα αὐτό φωτιά!

5. Ἔλα τώρα∙ καί εἰπέ μου:
Πῶς ἐξαπλώθηκε ἡ πίστη στόν Χριστό; Σέ τί ὀφείλεται αὐτό; Σέ ἱκανοποιεῖ ἡ ἐξήγηση;
• ὅτι τάχα ἦταν ἀπατεῶνας;
• ὅτι τάχα ἦταν σοφός;
• ὅτι ἦταν μάγος;
Ὄχι. Γιατί κανένας ἀπατεῶνας, μάγος Καί σοφός δέν ἀπόκτησε ποτέ τέτοια δύναμη. Κανένας. Ποτέ. Οὔτε ἀπό μακριά. Οὔτε στό ἐλάχιστο.

6. Ἀπό αὐτά γίνεται φανερό ὅτι:
Ὁ Χριστός ἐπεκράτησε, ὄχι γιατί ἦταν μάγος, ὄχι γιατί ἦταν ἀπατεῶνας, ἀλλά ἐπειδή ἦρθε νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τούς μάγους καί τούς ἀπατεῶνες∙ ἐπειδή εἶναι ἡ ἀκαταμάχητη θεία δύναμη^[30].

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξομολογεῖται:

Ὅλα μου τά ἐπίγειας μορφῆς κέρδη καί πλεονεκτήματα τά ἐθεώρησα ζημία καί τά ἄφησα, γιά τόν Χριστό.
Ναί, ὅλα μου ἀνεξαιρέτως τά ἐπίγεια κέρδη ὄχι ἁπλῶς τά ἀφήνω, ἀλλά καί τά θεωρῶ ζημία! Τόσο ἀνώτερο εἶναι, νά καταλάβη κανείς ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Χριστός (= ὁ μοναδικός Σωτῆρας)∙ καί νά Τόν κάμη Κύριο τῆς ζωῆς!
Ἐγώ τά ἄφησα ὅλα γιά τόν Χριστό! Ναί, ὅλα τά θεωρῶ σκουπίδια καί τά πετάω, προκειμένου νά κερδίσω τόν Χριστό καί νά πάω κοντά Του!
Καί δέν ἐπιδιώκω νά πάω κοντά Του μέ τήν ἁμαρτωλή καί αὐτάρεσκη συναίσθηση, ὅτι ἐτήρησα τόν Νόμο καί θά δικαιωθῶ σάν τηρητής τοῦ Νόμου.
Πιστεύω, ὅτι ὁ Θεός θά μέ ἐλεήση, ἐπειδή πιστεύω στόν Χριστό καί Τόν ἐπικαλοῦμαι.
Καί ἐπιθυμῶ νά εἶμαι πάντοτε κοντά Του, γιά νά μπορέσω νά καταλάβω καλά
• τί εἶναι ὁ Χριστός
• τί σημασία ἔχει γιά μᾶς ἡ ἀνάσταση
• καί γιατί πρέπει, ἄν θέλω στήν κοινή ἀνάσταση νά ἀναστηθῶ γιά αἰώνια ζωή καί δόξα, νά γίνω ἐδῶ κοινωνός στά Πάθη Του, δηλ. νά νεκρώνω καί ἐγώ τά πάθη μου (Φιλ. 3,7-11).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

^[1] S. Augustini, Enarratio in Psalmum 120,6.

^[2] Παγκόσμιο Λεξικό τῶν Ἔργων, τομ. Ε', Ἀθῆναι (Spiritus Mundi) 1966, σελ. 2404-2405.

^[3] Pascal, Bl. Pensées, art. XI.

^[4] Παρακλητική, Ἠχ. Πλ. Α' Κυριακή, Αἶνοι.

^[5] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς την Α' πρός Κορινθίους Ἐπιστολήν Ὁμιλία Ε, γ' P.G. τομ. 61,43.

^[6] Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Εἰς το κατά Ματθαῖον Ὁμιλία ΠΘ' (89), ἅ' P.G. τομ. 58, σελ. 781-783.

^[7] Blinzler, Joseph, Der Prozess Jesu, Regesburg 1960³, s. 87-174.

^[8] Koch, Anton. Hom. Handbuch, Bd I, Freiburg 1952⁴, σελ. 445.

^[9] Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Πρός Ἰουδαίους καί Ἕλληνας ἀπόδειξις ὅτι ὁ Θεός ὁ Χριστός § ἴδ' (P.G. τομ. 48, σελ. 832-833).

^[10] S. Augustini, Enarratio in Psalmum, 62,15.

^[11] Ramsay, A.M. God, Christ and the World, London (S.C.M. Press)1969, p. 78-80.

^[12] Γιαννακοπούλου, Ἰωήλ (ἀρχιμ.) Χριστιανισμός-Λογική, Καλαμάτα 1953, σελ. 66-67.

^[13] Greenleaf, simon, An Examination of the Testimony of the Four Evangelists by the Rules of Evidence Administrated in the Courts of Justice. Grand Rapids 1965, p. 29.

^[14] Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, τομ. 7ος, σελ. 56.

^[15] Strauss, D. Fr. The Life of Jesus for People, Vol. I, London, 1879, p. 412.

^[16] Σπυρ. Μακρή, καθηγητοῦ Ἀναισθησιολογίας, Ἰατρική Σχολή Πανεπ. Θεσσαλονίκης: Ἡ Ἐπιστήμη μπροστά στήν Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, Θεσσαλονίκη 1981. Ἄλλες σχετικές μελέτες:
-D.Edwards, M.D.Q W.J. Grabel, M. Div.: F.E. Hosmer, M.S.AMI, On the physical death of Jesus Christ, JAMA vol. 255,11; 1988, March 21.
-S.M. Tenney, On death by crucifiction, Annotations 286, vol 68,2 (August 1964).
-N.P. De Pasquale, M.D.: G.E. Burch, M.D. On the death by crucifiction, Annotations 435, vol 66,3 (Sept 1962).

^[17] Μακρή, Σπυρ. ε.ά. σελ. 14-17.

^[18] Krauss, Jesus from Nazareth, In Jewish Leyend. (Jewish Encyclopedia, vol. 7, New York 1906, p. 170-173.

^[19] Meyer, P.L. First Easter. The true and unfamiliar Story, New York (Harper and Row) 1973, p. 122.

^[20] Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Θαύματα καί Σημεῖα, Πρέβεζα 1988², σελ. 40, 42, 45.

^[21] Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Στάρετς Ἀντώνιος, Πρέβεζα 1989, σελ. 81.

^[22] Βλ. Schneider, G. Die Apostelgeschichte, 2 Teil, Herders Theol. Kommentar zum N.T., Freiburg 1982, s. 243.

^[23] Arnold, Th. Christian Life, Its Hopes, its Fears and its Glory, London 1859⁶, p. 324.

^[24] Koch, Anton. Hom. Handbuch, Band 1, Freiburg 1952, σελ. 443.

^[25] Greenleaf, Simon, An Examination of the Testimony of the Fourth Evangelist by the Rules of Evidence Administrated in the Courts of Justice, New York. Grand Rapids 1965, p. 29.

^[26] Morisson, Frank, Who Moved the Stone. London (Faber and Faber) 1930.

^[27] Mc Dowell, Josh. More than a Carpener. Eastbourne, 1989, p. 86.

^[28] Μακρής, Σπυρ. ε.ά. σελ. 1-2.

^[29] Ladd, George Eldon, I Believe in the Resurrection of Jesus, Grand Rapids 1975, p. 141.

^[30] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τόν ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον Ὁμιλία Δ' P.G. τόμ. 50,490.