Νά μήν ἀπελπιζόμαστε - Διάφορες ὑποθέσεις ἐκ τοῦ Γεροντικοῦ

Ὁ Ἀββᾶς Ἀλώνιος εἶπεν: Ἐάν ὁ ἄνθρωπος θελήση, δύναται, ἀπό τό πρωί ἕως τό βράδυ, νά ἔλθη εἰς μέτρον θεῖον.

Ἕνας ἄλλος ἀδελφός ἠρώτησε τόν ἴδιον Γέροντα:

– Πάτερ μου, τι ἐννοεῖ ὁ προφήτης, ὅταν λέγη: οὐκ ἔστι σωτηρία αὐτῷ ἐν τῷ Θεῷ αὐτοῦ.; (Ψαλμ. γ ́, 3).

Ὁ Γέρων ἔδωσε τήν ἐξῆς ἀπάντησιν εἰς τήν ἀπορίαν τοῦ ἀδελφοῦ:

– Ἐννοεῖ τούς λογισμούς τῆς ἀπελπισίας, πού ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες εἰς τόν ἁμαρτήσαντα λέγοντες ἀπό δῶ καί πέρα δέν εἶναι δυνατόν ὁ Θεός νά σέ σώση. Με αὐτήν δέ τήν συμβουλήν ἐπιδιώκουν νά κατακρημνίσουν τόν ἁμαρτωλόν εἰς τήν ἀπόγνωσιν.

Αὐτούς ὅμως τούς λογισμούς πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά τούς ἀντιμετωπίζη διά τῶν λέξεων τῆς Ἁγ. Γραφῆς: «Ὁ Κύριος εἶναι ἡ καταφυγή μου καί αὐτός θά ἐλευθερώση τούς πόδας μου ἀπό τήν παγίδα» «οἱ ὀφθαλμοί μου διὰ παντὸς πρὸς τὸν Κύριον, ὅτι αὐτὸς ἐκσπάσει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου». (Ψαλμ. κδ', 15).

Κάποιος ἀδελφός νικηθείς ἀπό τό πάθος τῆς πορνείας ἐπετέλει καθημερινά τήν ἁμαρτίαν. Ἀλλά καί καθ' ἑκάστην ὅμως, μέ δάκρυα καί προσευχάς, προσέπιπτεν εἰς τόν Δεσπότην καί Κύριον καί ἐλάμβανε παρ' Αὐτοῦ συγγνώμην. Ἐνῶ δέ εἶχε μετανοήσει, τήν ἑπομένην ἡμέραν, ἐξαπατώμενος καί πάλιν ἀπό τήν αἰσχράν συνήθειαν, ἐπετέλει τήν ἁμαρτίαν.

Ἔπειτα, μετά τήν ἐκτέλεσιν τῆς ἁμαρτίας, μετέβαινεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ὅπου ἔπιπτε πρό τῆς τιμίας καί σεβασμίας εἰκόνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μέ πικρά δάκρυα ἐξωμολογεῖτο πρός τόν Ἰησοῦν: «Κύριε, ἐλέησόν με, καί σήκωσε ἀπ' ἐπάνω μου τόν φοβερόν αὐτόν πειρασμόν, διότι μέ βασανίζει φοβερά καί μέ τραυματίζει μέ τήν πικρίαν τῶν ἡδονῶν. Δέν ἔχω, Δέσποτά μου, καθαρόν τό πρόσωπον πλέον, διά νά ἐνατενίσω εἰς τήν εἰκόνα Σου καί νά ἰδῶ τήν ἁγίαν Σου μορφήν, καί τήν λαμπροτέραν ἀπό τόν ἥλιον θέαν τοῦ προσώπου Σου, ὥστε νά γλυκανθῆ ἡ καρδία μου καί νά εὐχαριστηθῆ».

Ἐνῶ δέ ἀκόμη τά χείλη του ἐψιθύριζον τούς λόγους αὐτούς, μόλις ἐξήρχετο ἀπό τήν ἐκκλησίαν, ἔπιπτεν ἐκ νέου εἰς τόν βόρβορον.

Παρ' ὅλα ταῦτα ὅμως δέν ἀπηλπίζετο διά τήν σωτηρίαν του, ἀλλ' ἐπιστρέφων ἀπό τήν ἁμαρτίαν, ἐφώναζεν, ἐντός τῆς ἐκκλησίας, τά ἴδια πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν καί Κύριον ἤ ἔλεγε τά ἐξῆς: «Κύριέ μου, σέ ὁρίζω ἐγγυητήν εἰς τήν ὑπόσχεσίν μου, ὅτι ἀπό τώρα καί εἰς τό ἐξῆς δέν θά διαπράξω ποτέ πλέον αὐτήν τήν ἁμαρτίαν. Μόνον, ἀγαθέ καί πολυεύσπλαχνε Κύριε, συγχώρησον ὅσας ἁμαρτίας ἀπό τήν ἀρχήν μέχρις αὐτῆς τῆς στιγμῆς ἔχω διαπράξει».

Μόλις δέ ἔδιδεν αὐτάς τάς φοβεράς ὑποσχέσεις, πάλιν εὑρίσκετο αἰχμάλωτος τῆς πονηρᾶς αὐτοῦ ἁμαρτίας. Καί ἤξιζε κανείς νά θαυμάση τήν γλυκυτάτην φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄπειρον ἀγαθότητα, μέ τήν ὁποίαν ἠνείχετο καθημερινῶς τήν ἀδιόρθωτον καί πονηράν παράβασιν καί ἀγνωμοσύνην τοῦ ἀδελφοῦ! Πραγματικῶς ὁ Θεός, λόγω τοῦ πλήθους τοῦ ἐλέους Του, ἐπεζήτει ἐπιμόνως τήν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτάνοντος ἐκείνου ἀδελφοῦ καί τήν ἀμετάτρεπτον ἐπιστροφήν του. Διότι αὐτό συνέβαινεν ὄχι ἐπί ἕνα ἤ δύο ἤ τρία ἔτη, ἀλλά πλέον τῶν δέκα ἐτῶν.

Βλέπετε, ἀδελφοί μου, τήν ἀμέτρητον ἀνοχή καί τήν ἄπειρον φιλανθρωπίαν τοῦ Δεσπότου; Πῶς συνεχῶς μακροθυμεῖ, ἐπιδεικνύει πρός ἡμᾶς καλωσύνην, ὑπομένων τά φοβερά ἀνομήματα καί ἁμαρτήματά μας; Ἐκεῖνο δέ πού προκαλεῖ τήν κατάπληξιν καί τόν θαυμασμόν διά τούς πλουσίους οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὅτι δέν ὠργίζετο ἐναντίον τοῦ ἐν λόγω ἀδελφοῦ, καίτοι συνεφώνει νά μή ἐπαναλάβη τήν ἁμαρτίαν, ψευδόμενος συνεχῶς. Μίαν ἡμέραν λοιπόν, ὅπου ἐγίνοντο αὐτά πού περιγράφομεν, ἀφοῦ ὁ ἀδελφός διέπραξε τήν ἁμαρτίαν, ἔρχεται δρομαίως εἰς τήν ἐκκλησίαν, θρηνῶν καί ἀναστενάζων καί κραυγάζων μέ σπαραγμόν, διά νά ἐπισύρη τήν εὐσπλαγχνίαν τοῦ ἀγαθοῦ Δεσπότου, νά τόν ἐλεήση καί νά φύγη ἀπό τόν βόρβορον τῆς ἀσωτίας.

Καθώς λοιπόν παρεκάλει τόν φιλάνθρωπον Θεόν, βλέπων ὁ ἀρχέκακος καί καταστροφεύς τῶν ψυχῶν μας διάβολος, ὅτι τίποτε δέν κερδίζει, διότι ὅσα αὐτός ἐπετύγχανε διά τῆς ἁμαρτίας, τά ἐξηφάνιζε διά τῆς μετανοίας ὁ ἀδελφός, ἀποθρασυνθείς, λοιπόν, παρουσιάζεται εἰς τόν ἀδελφόν ὀφθαλμοφανῶς, ἔχων τό βλέμμα του πρός τήν σεβασμίαν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί λέγων πρός τόν εὐσπλαγχνικόν μας Σωτῆρα: «Τί θά γίνη μέ ἡμᾶς τούς δύο, Ἰησοῦ Χριστέ, ἡ ἄπειρος συμπάθειά σου πρός τόν ἁμαρτωλόν μέ νικᾶ καί μέ συντρίβει εἰς τό ἔδαφος, διότι ἐξακολουθεῖς νά δέχεσαι αὐτόν τόν πόρνον καί τόν ἄσωτον, ὁ ὁποῖος καθημερινῶς σέ ἐμπαίζει καί καταφρονεῖ τήν δύναμιν σου. Διατί λοιπόν δέν τόν κατακαίεις, ἀλλά μακροθυμεῖς καί τόν ἀνέχεσαι; Διότι θά δικάσης κάποτε τούς μοιχούς καί τούς πόρνους καί θά ἐξολοθρεύσης ὅλους τούς ἁμαρτωλούς.

Πράγματι δέν εἶσαι δίκαιος Κριτής, ἀλλ' ὅπου νομίση ἡ δύναμις Σου κρίνει ἐπιεικῶς καί παραβλέπει. Οὕτω ἐνῶ ἐμέ διά μικράν παράβασιν ὑπερηφανείας μέ ἔρριξες ἀπό τούς οὐρανούς εἰς τήν ἄβυσσον, αὐτόν ἐδῶ, καίτοι εἶναι πόρνος καί ἄσωτος, ἐπειδή ὅμως ἐνώπιον τῆς εἰκόνος Σου ἔχει ριφθῆ, τοῦ χαρίζεις μέ ἠρεμίαν τήν συμπάθειάν Σου. Πρός τί λοιπόν Σέ ὀνομάζουν δικαιότατον Κριτήν; Διότι, ὅπως βλέπω, καί Σύ, ἀπό πολλήν καλωσύνην, δέχεσαι πρόσωπα ἀνθρώπων καί παραβλέπεις τό δίκαιον».

Αὐτά τά ἔλεγεν ὁ Διάβολος φαρμακωμένος ἀπό τήν πολλήν του πίκραν, ἐνῶ ἔβγαζεν ἀπό τά ρουθούνια του μαύρην φλόγα.

Ἀφοῦ εἶπεν αὐτά ὁ διάβολος ἐσιώπησεν. Ἐν συνεχείᾳ ἠκούσθη φωνή, προερχομένη ἐκ τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, λέγουσα τά ἐξῆς: «Ὦ δράκων παμπόνηρε καί καταστρεπτικέ, δέν ἱκανοποίησες ἀκόμη τήν καταστρεπτικήν καί πονηράν σου ἐπιθυμίαν, μέ τό νά καταπιῆς τόν κόσμον; Ἀλλά ἔχεις ἀκόμη τό θράσος νά προσπαθῆς, νά ὑφαρπάσης καί αὐτόν ἐδῶ, πού προσῆλθε συντετριμμένος διά νά ζητήση τό ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας μου, καί νά τόν καταπιῆς; Ἔχεις τήν δύναμιν νά παραθέσης τόσα πολλά ἁμαρτήματα, διά νά νικήσης, δι' αὐτῶν, εἰς τόν ζυγόν τῆς δικαιοσύνης, τό τίμιον Αἷμα, πού ἔχυσα ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν, χάριν αὐτοῦ; Ἰδού ἡ σφαγή μου καί ὁ θάνατός μου προσεφέρθησαν διά νά συγχωρηθοῦν αἱ ἀνομίαι αὐτοῦ.

Καί σύ μέν, ὅταν ἐπιστρέψη καί πάλιν εἰς τήν ἁμαρτίαν, δέν τόν διώχνεις, ἀλλά τόν δέχεσαι μετά χαρᾶς καί δέν τόν περιφρονεῖς, οὔτε τόν ἐμποδίζεις νά διαπράξη τήν ἁμαρτίαν, ἀπό ἐλπίδα μήπως τόν κερδίσης· καί ἐγώ πού εἶμαι ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος καί συνεβούλευσα τόν κορυφαῖον Ἀπόστολόν μου Πέτρον νά συγχωρῆ τόν ἁμαρτάνοντα ἑβδομῆντα φορές, ἑπτά τήν ἡμέραν (Ματθ. ιη ́ 22), νά μή τόν ἐλεήσω καί νά μή τόν εὐσπλαγχνισθῶ; Βεβαίως μόνον καί μόνον, διότι καταφεύγει εἰς ἐμέ, δέν θά τόν ἀποστραφῶ, μέχρις ὅτου τόν κερδίσω. Ἄλλωστε ἐγώ ἐσταυρώθην διά τούς ἁμαρτωλούς καί χάριν τῆς σωτηρίας των ἥπλωσα ἐπάνω εἰς τόν σταυρόν τάς ἀχράντους παλάμας μου, ὥστε ἐκεῖνος πού τό ἐπιθυμεῖ, νά καταφεύγη εἰς ἐμέ καί νά σώζεται. Δι' αὐτό λοιπόν κανένα δέν ἀποστρέφομαι, οὔτε ἐκδιώκω, ἔστω καί ἐάν πταίση μυριάκις τῆς ἡμέρας καί μυριάκις ἐπανέλθη κοντά μου· ὁ τοιοῦτος δέν θά ἀποχωρήση τοῦ Ναοῦ μου λυπημένος, διότι δέν ἦλθα νά καλέσω τούς δικαίους, ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς νά μετανοήσουν».

Κατά τό διάστημα πού ἠκούετο αὐτή ἡ φωνή, ὁ διάβολος παρέμενεν εἰς τήν θέσιν του τρέμων, χωρίς νά δύναται νά ἀπομακρυνθῆ. Κατόπιν ἤρχισεν ἐκ νέου ἡ φωνή νά λέγη: ἄκουσε, ἀπατεών καί δι' αὐτά πού λέγεις, ὅτι δῆθεν εἶμαι ἄδικος· ἀπ’ ἐναντίας ἐγώ εἶμαι πρός ὅλους δίκαιος, διότι εἰς οἱανδήποτε ἠθικῆς κατάστασιν εὕρω τόν ἄνθρωπον, δι' αὐτῆς καί τόν κρίνω. Ἰδού λοιπόν καί αὐτόν τόν εὗρον πρό ὀλίγου νά μετανοῆ, νά ἔχη ἐπιστρέψει ἀπό τήν ἁμαρτίαν, νά εὑρίσκεται πρό τῶν ποδῶν μου μέ εἰλικρινῆ διάθεσιν νά ἐγκαταλείψει τήν ἁμαρτίαν καί ὡς ἐκ τούτου νά σέ ἔχη νικήσει.

Δι' αὐτό θά παραλάβω αὐτόν ἀμέσως τώρα καί θά σώσω τήν ψυχήν του, διότι δέν ἀπηλπίσθη εἰς τήν σκληράν προσπάθειαν τῆς σωτηρίας.

Σύ κοίταξε πόσον ἀξίζει ἐνώπιόν Μου ἡ μετάνοιά του, τιμηθείς δι' αὐτό, σέ δέ ἄς καταξεσχίση ὁ φθόνος σου καί καταντροπιάσου.

Ἐνῶ ἐλέγoντo αὐτά ὁ μετανοῶν ἀδελφός εἶχε ριφθῆ πρό τῆς εἰκόνος τοῦ Σωτῆρος, μέ τό πρόσωπον κατά γῆς καί θρηνολογῶν παρέδωκε τό πνεῦμα του εἰς τόν Κύριον. Συγχρόνως μέ τήν εἰς Κύριον ἐκδημίαν τοῦ μετανοήσαντος ἀδελφοῦ, ἐπέπεσεν εἰς τόν σατανᾶν μεγάλη ὀργή, σάν φωτιά ἀπό τόν οὐρανόν, καί τόν κατέτρωγε. Ἀπό αὐτό τό περιστατικόν, ἀδελφοί μου, ἄς πληροφορηθῶμεν τήν ἄμετρον εὐσπλαγχνίαν καί φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ καί πόσον καλόν Δεσπότην ἔχομεν, ὥστε ποτέ πλέον νά μή ἀπογοητευθῶμεν διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἀλλά μετά ζήλου νά φροντίσωμεν διά τήν σωτηρίαν μας

Μίας κόρης, ἡ ὁποία ἐλέγετο Ταϊσία, ἀπέθαναν οἱ γονεῖς καί ἔμεινεν ὀρφανή. Ἡ κόρη αὐτή μετέβαλε τό σπίτι της εἰς ξενῶνα, χάριν τῶν πατέρων τῆς γειτονικῆς σκήτης· ἐπί πολύν δέ χρόνον τούς ὑπεδέχετο καί τούς ἐπεριποιεῖτο διά τῆς φιλοξενίας.

Ὕστερα ὅμως, ἀφοῦ ἐξόδευσεν ὅλα τά ὑπάρχοντά της εἰς τό ἔργον τῆς φιλοξενίας τῶν πατέρων, ἤρχισε νά ὑποφέρη καί νά ὑστερῆται.

Τότε τήν ἐπλησίασαν μερικοί διεστραμμένοι ἄνθρωποι καί τήν ἔκαμαν νά ἀλλάξη διαγωγήν καί νά ἐγκαταλείψη τήν ὁδόν τῆς ἀρετῆς. Το ἀποτέλεσμα τῆς καταστρεπτικῆς αὐτῆς συντροφιᾶς ἦτο ἡ Ταϊσία νά ζῆ πλέον εἰς τόν δρόμον τῆς ἁμαρτίας καί νά καταλήξη, μέ τόν καιρόν, καί εἰς πορνεῖον.

Ὅταν ἐπληροφορήθησαν οἱ πατέρες τό κατάντημά της αὐτό ἐλυπήθησαν πάρα πολύ. Ἀφοῦ λοιπόν προσεκάλεσαν τόν Ἀββᾶν Ἰωάννην τόν Κολοβόν, εἶπον εἰς αὐτόν. Ἐπληροφορήθημεν, ὅτι ἡ ἀδελφή Ταϊσία ζῆ εἰς τήν ἁμαρτίαν. Ὡς γνωστόν δέ, ὅταν εἶχε τήν δύναμιν, ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς τήν ἀγάπην της, μᾶς ἐφιλοξένει καί μᾶς ἀνέπαυε. Τώρα λοιπόν εἶναι καιρός νά τήν βοηθήσωμεν καί ἡμεῖς ὅσον μποροῦμεν. Λάβε λοιπόν τόν κόπον νά μεταβῆς πρός συνάντησίν της καί προσπάθησε, μέ τήν σοφίαν, πού σοῦ ἔδωσεν ὁ Θεός, νά τήν τακτοποιήσης καί νά τήν ἀποσπάσης ἀπό τήν λάσπην τῆς διαφθοράς.

Ὁ Γέρων λοιπόν ἦλθεν εἰς τό καταγώγιον τῆς ἁμαρτίας, ὅπου διέμενεν ἡ Ταϊσία.

– Εἰδοποίησε, παρακαλῶ, τήν κυρίαν σου, ὅτι τήν ζητῶ, εἶπεν εἰς τήν γραῖαν θυρωρόν τοῦ καταγωγίου.

– Φύγε ἀπ' ἐδῶ, καλόγερε, τοῦ λέγει ὀργισμένη ἡ γραῖα· σεῖς ἀπό τήν ἀρχήν ἐφάγατε τά ὑπάρχοντά της καί τήν ἐγκατελείψατε τώρα πτωχήν.

– Πήγαινε, σέ παρακαλῶ καί κάνε αὐτό, πού σοῦ λέγω, διότι ἔχω σκοπόν νά τήν ὠφελήσω πάρα πολύ, ἐπέμεινεν ὁ Γέρων.

Πεισθεῖσα τέλος ἡ γραῖα ἀνέβηκε καί ἀνήγγειλεν εἰς τήν Ταϊσίαν, ὅτι θέλει νά τήν ἐπισκεφθῆ ἕνας καλόγηρος.

– Αὐτοί οἱ Μοναχοί, λέγει ἡ Ταϊσία, ὅταν ἤκουσε ποιός τήν ζητεῖ, συχνοπερνοῦν κοντά εἰς τήν Ἐρυθράν θάλασσαν καί εὑρίσκουν πολύτιμα μαργαριτάρια.

Ἀφοῦ λοιπόν ἐστολίσθη μέ ἰδιαιτέραν ἐπιμέλειαν, ἐξαπλώθη εἰς τό κρεββάτι καί λέγει εἰς τήν γραῖαν θυρωρόν:

– Ὁδήγησε τόν Μοναχόν κοντά μου.

Πράγματι λοιπόν, εἰσῆλθε μετ' ὀλίγον εἰς τό ἰδιαίτερον δωμάτιόν της ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης, καί ἐκάθησε κοντά της. Ἀφοῦ τήν ἐκοίταξε προσεκτικά εἰς τό πρόσωπον τῆς λέγει συγκινητικά:

– Τί ἔχεις κατά τοῦ Ἰησοῦ, καί τόν κατηγορεῖς διότι ἦλθες εἰς αὐτήν τήν κατάστασιν; Ἐκείνη εἰς τό ἄκουσμα τῶν λέξεων αὐτῶν ἐπάγωσεν ὁλόκληρος. Συγχρόνως ὁ Γέρων ἔσκυψε τό κεφάλι του καί ἤρχισε νά κλαίη μέ ἀναφιλητά.

Ταραγμένη τότε τόν ἐρωτᾶ ἡ Ταϊσία:

–Ἀββᾶ, διατί κλαίεις;

Ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης ἐσήκωσεν ὀλίγον τήν κεφαλήν του καί πάλιν ἔσκυψε, λέγων:

– Βλέπω, τόν Σατανᾶν νά παίζη εἰς τό πρόσωπόν σου καί νά μή κλαύσω;

Εἰς τήν παρατήρησιν αὐτήν ἠρώτησεν ἡ ἁμαρτωλή Ταϊσία:

– Ὑπάρχει μετάνοια, Ἀββᾶ;

– Ναί, ὑπάρχει, ἀπήντησεν ὁ Γέρων.

– Τότε πᾶρε με – τοῦ λέγει ἡ Ταϊσία – καί ὁδήγησέ με ὅπου θέλεις.

– Ἐμπρός λοιπόν, ἄς πηγαίνωμεν.

Εἰς τήν πρόσκλησιν αὐτήν τοῦ Γέροντος, ἐσηκώθη ἀμέσως ἡ μετανοοῦσα ἁμαρτωλή, διά νά τόν ἀκολουθήση.

Ὁ Γέρων ἐδοκίμασε κατάπληξιν, διότι ἐπρόσεξεν, ὅτι ἡ Ταϊσία δέν ἐνδιεφέρθη καθόλου διά τήν τακτοποίησιν τοῦ σπιτιοῦ της, ἀλλά τό ἄφησεν ἔτσι ὅπως ἦτο καί τόν ἠκολούθησεν. Ὅταν ἔφθασαν εἰς τήν ἔρημον εἶχε πλέον νυχτώσει, ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης τῆς ἡτοίμασεν ἕνα μικρόν προσκέφαλον καί ἀφοῦ τό ἐσφράγισε μέ τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, τῆς λέγει:

– Κοιμήσου ἐδῶ.

Ἀφοῦ δέ καί ὁ ἴδιος ἡτοίμασεν εἰς μικράν ἀπόστασιν, ἕνα πρόχειρον τόπον κάτω στό χῶμα, ἐτελείωσε τήν προσευχήν του καί ἔγειρεν ὀλίγον νά ἀναπαυθῆ. Κατά τά μεσάνυκτα ἐξύπνησε καί βλέπει παράδοξον θέαμα· βλέπει ἕνα φωτεινόν δρόμον, ὁ ὁποῖος συνέδεε τόν οὐρανόν, μέ τό σημεῖον, ὅπου ἐκοιμᾶτο ἡ Ταϊσία, καί Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ὁδηγοῦν πρός τά ἐπάνω τήν ψυχήν, τῆς μετανοούσης ἁμαρτωλῆς. Ἀμέσως λοιπόν ἐσηκώθη ὁ Ἀββᾶς καί σπεύδει πρός τήν Ταϊσίαν, καί τήν ἐσκούντησεν ἐλαφρά μέ τό πόδι του. Μόλις ἀντελήφθη, ὅτι ἦτο πλέον νεκρά, ἐγονάτισε μέ τό πρόσωπον πρός τήν γῆν καί παρεκάλει τόν Θεόν νά τοῦ ἀποκαλύψη ἐάν ἐδέχθη τήν μετάνοιαν τῆς Ταϊσίας. Προσευχόμενος κατά τόν τρόπον αὐτόν ἤκουσεν ἐκ Θεοῦ φωνήν, ἡ ὁποία τοῦ ἔλεγεν:

«Ἡ μία ὥρα, πού μετενόησεν αὐτή ἡ γυναῖκα, ἐγένετο δεκτή περισσότερον ἀπό ἐκείνων πού διανύουν πολλά χρόνια εἰς τήν μετάνοιαν, ἀλλά ἡ μετάνοιά των δέν ἔχει τόσην θερμότητα, ὅσην ἡ μετάνοια αὐτῆς.

---

^{Πηγή: Μέγα Γεροντικόν}

Average: Select ratingPoorOkayGoodGreatAwesome

Your rating: None Average: 5 (6 votes)