Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς

^{Βίος καὶ Μαρτύριον τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ, Παρασκευῆς.}

Μετὰ τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν ἐκ τῆς Παρθένου γέννησιν, ὡς 150 χρόνους, ἦτο τις βασιλεὺς εἰς τὴν μεγαλόπολιν παλαιὰν Ῥώμην, Ἀντωνῖνος λεγόμενος, τὸ ἐπίκλην εὐσεβής. Παλαιὰν δὲ Ῥώμην ὀνομάζουσι τὴν πόλιν τῶν Λατίνων, διότι καὶ ἄλλη Ρώμῃ Νέα εἰς τὰ μέρη τῆς Θράκης, τὴν ὁποίαν καλοῦμεν Κωνσταντινούπολιν. Ἦτο δὲ ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος εἰς τὴν ἀρχὴν Ἕλλην κατὰ θρησκείαν, καὶ ἐπροσκύνει τοῖς εἰδώλοις τοῖς ἀψύχοις ὡς θεοῖς. Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις τῆς βασιλείας αὐτοῦ ἐμαρτύρησε αὕτη ἠ Ἁγία.
Πλὴν ἀκούσατε ἀνέκαθεν τὴν ὑπόθεσιν πῶς ἦτο ἡ γέννησις καὶ ἡ ἀνατροφὴ αὐτῆς.

Πρὸ τῆς βασιλείας τούτου τοῦ Ἀντωνίνου, ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ βασιλέως Ἀδριανοῦ, ἧτό τις Χριστιανὸς εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος, καὶ πλούσιος κατὰ πολλά, Ἀγάθων λεγόμενος ἔχων γυναῖκα καὶ αὐτὴν χριστιανήν, Πολιτείαν καλουμένην εὑρίσκετο δὲ εἰς μίαν χώραν, οὖσαν τῆς μεγαλουπόλεως Ῥώμης. Πλὴν ἐν ὅλαις ταῖς καλωσύναις καὶ ἐλεημοσύναις, τὰς ὁποίας εἶχεν ὁ Ἀγάθων ἐκεῖνος· καὶ παιδίον δὲν εἶχεν οὔτε ἄρρεν, οὔτε θῆλυ, καὶ διὰ τοῦτο τὸ ἀείποτε λυπημένος καὶ ἐξεύρουσιν ὅσοι ἔχουσιν τὸ τοιοῦτον.

Διὰ τοῦτο λοιπὸν ἐπαρακαλοῦσαν καὶ οἱ δύο των τὸν Θεὸν νὰ τοὺς δώση τέκνον, οὐχὶ μὸνον διὰ τὴν κληρονομίαν τοῦ πολλοῦ πλούτου, τὸν ὁποῖον εἴχον, ἀλλὰ μᾶλλον διὰ διαδοχὴν τοῦ γένους αὐτῶν. Ἀλλ᾽ ὅμως ὁ Θεὸς ὅστις ποιεῖ τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτόν, καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακοῦει, ὡς λέγει καὶ ὁ προφήτης Δαβίδ, αὐτὸς ἐπήκουσε καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν. Καὶ μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας συλλαβοῦσα ἡ Πολιτεία, ἐγέννησε τὴν Ἁγίαν ταύτην ἐν τῇ ἔκτη, ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, διὰ τοῦτο, καὶ ὅταν ἐβάπτισαν αὐτὴν, ἔθεσαν τὸ ὄνομά της Παρασκευὴν. Ἐκ πρώτης λοιπὸν ἡλικίας ἔδειχνε παρευθὺς ὁποία τις θέλει γένει καὶ εἰς τὰ ὕστερα, διότι δὲν ἔπαιζεν ἄτακτως, ὡσὰν τὴν σήμερον ἡμέραν τὰ ἀωρὰ κοράσια οὐδὲ εἰς ἀπρεπῇ παιγνίδια ἠσχολεῖτο, οὐδὲ ἀκούετο ἀργολογία, ἢ σωρολογία ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς. Ἀλλὰ ἐπαιδεύετο ὑπὸ τῆς μητρὸς αὐτῆς Πολιτείας, εἰς πᾶν ἔργον θεάρεστον. Καθὼς πρέπει νὰ παιδεύωσιν οἱ μητέραις τὰς θυγατέρας· εἰς τὴν ἄλλην λοιπὸν ἀνατροφὴν καὶ παίδευσιν τὴν ὁποίαν εἶχεν ἡ Ἁγία ἔμαθε καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα, διὰ τοῦτο δὲν ἔλειπεν ἀείποτε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, οὐδὲ τὴν εἶδε ποτὲ ἄνθρωπος, νὰ μὴ κρατῇ βιβλίον εἰς τὰς χεῖρας της, παρεκτὸς μόνον ὅταν ἔτρωγε ψωμί, ἢ ἔκαμνεν ἀναγκαίαν χρείαν τοῦ σώματος. Ἠγάπα δὲ κατὰ πολλὰ τὴν παρθενίαν, κατὰ μίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ διὰ τοῦτο οὐ μόνον τοὺς ὀφθαλμούς, οἱ ὁποῖοι εἶνε δρόμος τοῦ ἔρωτος ἐφύλαττεν ἀπὸ θεωρίαν ἀνδρῶν, ἀλλὰ καὶ τὸ στόμα ἀπὸ αἰσχρολογίαν, καὶ τὴν ἀκοὴν νὰ μὴ ἀκούῃ ἀπρεπῇ λόγια.

Ὅταν δὲ ἐγένετο ἡ Ἁγία εἴκοσιν χρόνων, ἀπέθανον οἱ γονεῖς αὐτῆς, καὶ ἀπέμεινεν ὁ πολὺς βίος ἐκεῖνος εἰς τὰς χεῖρας της καὶ παρευθὺς ἔδειξε τὴν ἀγαθήν της προαίρεσιν, διότι δὲν ἐχρειάσθη τὸν βίον εἰς κακὰ θελήματα τοῦ κορμίου, οὐδὲ εἰς ἀναπαύσεις τοῦ σώματος, οὐδὲ εἰς φαγοπότια καὶ στολίδια, ἀλλὰ ἀκούουσα τὸν Χριστὸν πῶς ὁρίζει εἰς τὸ ιβ΄. Κεφ. τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου, «Πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν, καὶ δότε ἐλεημοσύνην· ποιήσατε ἐαυτοῖς βαλάντια, μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς»· ἐμοίρασεν αὐτὸν ὅλον τοῖς δεομένοις καὶ πτωχοῖς ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς ἕνα Παρθενῶνα ὅπου ἦσαν καὶ ἄλλαι παρθένοι τὴν σωφροσύνην ἐξασκοῦσαι καὶ ἐκεῖ ἔκαμε καιρὸν ἱκανόν, ἐν πάση ὑποταγῇ καὶ ταπεινώσει. Δουλεύουσα τῷ Θεῷ καὶ τῇ Προεστώσῃ τῆς ἀδελφότητος. Ἀλλ᾽ ἐπειδὴ ἠγάπα νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο λαβοῦσα τὴν εὐχὴν τῆς Προεστώσης καὶ τῶν ἄλλων παρθένων, ὡς ἀγαθὸν συνοδοιπόρον, ἐξῆλθε τοῦ Παρθενῶνος κηρύττουσα κατὰ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν, τὸ ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅθεν καὶ πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων, ἀκούοντες τοὺς λόγους αὐτῆς ὑπέστρεφον εἰς θεογνωσίαν, οἱ δὲ Ἰουδαῖοι εὑρεθέντες εἰς μίαν πόλιν ὅπου ἐκήρυττεν ἡ Ἁγία, ὡς φθονερὸν γένος ὅπως εἶνε ἀείποτε καὶ ἐχθρότατον τῶν χριστιανῶν, βλέποντες τοὺς Χριστιανοὺς πληθυνομένους, καὶ τὴν θρησκείαν αὐτῶν ἀτιμαζομένην καὶ βριζομένην, προσελθόντες τῷ βασιλεῖ Ἀντωνίνῳ διέβαλον τὴν Ἁγίαν, λέγοντες Βασιλεῦ πολυχρονεμένε, οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ἄνθρωποι πείθονται τῷ προστάγματι τῆς βασιλείας σου, γυνὴ δέ τις ὀνόματι Παρασκευή, κηρύττει τὸν Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τῆς Μαρίας, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ πατέρες ἡμῶν ὡς πλάνον καὶ ἀντίθεον, καὶ λέγει ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Θεὸς μόνος ἀληθινός, οἱ δὲ ὑπὸ τῆς Βασιλείας σου προσκυνούμενοι θεοὶ εἶνε ξύλα κωφά καὶ ἀναίσθητα.

Ἀκούσας ὁ βασιλεὺς Ἀντωνῖνος ὅλος ἐπλήσθη θυμοῦ καὶ παρευθὺς ἀποστείλας στρατιώτας ἔφερε τὴν Ἁγίαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· καὶ ὡς εἶδε τὴν ὡραιότητα αὐτῆς ὅλος ἐξεπλάγη, καὶ ἤρξατο μὲ κολακείας λέγων πρὸς αὐτήν, ὦ Παρασκευή, ἐγὼ μὲ τὴν δύναμιν τῶν μεγάλων θεῶν, καὶ τὴν νεότητά σου λυποῦμαι καὶ τὴν εὐμορφιάν σου θαυμάζω καὶ τὴν γνῶσιν σου ἐπαινῶ, καὶ διὰ τοῦτο συμβουλεύῳ σε νὰ θυσιάσῃς τοῖς θεοῖς, οἱ ὁποῖοι σοῦ ἔδωκαν τὴν εὐμορφίαν ταύτην.

Διότι, εἰ μὲν ποιήσῃς καθὼς σοῦ λέγω, θέλω σοι δώσῃ πολλὰς δωρεάς· εἰ δὲ θέλεις νὰ στήσῃς τὸ θέλημά σου, καὶ νὰ φανῇς ἐναντία τῶν ἡμετέρων προσταγμάτων, ἤξευρε, ὅτι θέλω σὲ τιμωρίσει μὲ βάσανα τὰ ὁποῖα καὶ μόνον ἐξ ἀκοαῖς καὶ θεωρίας καταπλήττουσι τὸν ἄνθρωπον νὰ τὰ πάθῃ. Καὶ ὁ βασιλεὺς τοιαῦτα και ἄλλα περισσότερα ἔλεγε, καλοπιάνων τὴν Ἁγίαν· ἀλλὰ αὐτὴ σημειωσαμένη ἑαυτὴν τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου σταυροῦ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν. Μὴ νομίσῃς, ὦ Βασιλεῦ, ὅτι μὲ τοιαύτας κολακείας ἢ μὲ τοὺς τοιούτους φοβερισμούς, θέλω ἀρνηθῇ ἐγὼ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χριστὸν διότι δὲν εἶναι καμμία βάσανος, οὔτε τιμωρία, οὔτε παίδευσις, ἥτις νὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπην του. Ὥς δὲ ἤκουσε ταῦτα ὁ βασιλεύς, ὥρισε τοὺς στρατιώτας μετὰ μεγάλου θυμοῦ νὰ καύσωσι περισσῶς μίαν περικεφαλαίαν σιδηρᾶν, ἕως οὗ κοκινίσῃ καὶ τότε νὰ τὴν βάλωσιν εἰς τὴν κεφαλὴν τῆς Ἁγίας· ἀλλὰ ὁ Θεὸς ὅστις ἐφύλαξέ ποτε τοὺς τρεῖς παῖδας ἐν τῇ καμίνῳ καὶ δὲν ἐχωνεύθησαν ὑπὸ τοῦ πυρός, αὐτὸς καὶ τότε ἐθαυματούργησεν εἰς τὴν Ἁγίαν· διότι ἠσθάνετο ὅτι ψυχρὰν δρόσον εἶχεν εἰς τὴν κεφαλήν της, τοιουτοτρόπως τὸ ἐλογίσθη ἡ Ἁγία. Πολλοὶ τῶν περιεστώτων Ἑλλήνων, ἰδόντες τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα, αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, τοὺς ὁποίους ὁ βασιλεὺς ὥρισε νὰ τοὺς θανατώσωσι μὲ διαφόρους θανάτους, ἄλλους μὲν νὰ ἀποκεφαλίσουν, ἄλλους δὲ νὰ κατακαύσουν, ἄλλους νὰ πνίξουν καὶ ἄλλους νὰ ἐκδάρουν. Καὶ τούτους μὲν τοιουτοτρόπως τοὺς ἐτιμώρησε, τὴν δὲ Ἁγίαν ὥρισε νὰ τὴν βάλωσιν εἰς τὴν φυλακὴν, ἕως νὰ συλλογισθῇ μὲ τίνα τρόπον νὰ τὴν θανατώσῃ. Βληθεῖσα δὲ ἡ Ἁγία εἰς τὸ δεσμωτήριον, ἐδέετο τοῦ Κυρίου λέγουσα, φύλαξόν με Κύριε, εἰς τὴν ἀληθινὴν πίστιν σου, λύτρωσέ με ἐκ τῶν σκανδάλων τοῦ ἐχθροῦ, ὅτι πρὸς σὲ ᾗρα τὴν ψυχήν μου. Κατὰ τὸ μεσονύκτιον ἐφάνη αὐτῇ ἄγγελος Κυρίου ἔχων εἰς τὰς χεῖρας σταυρὸν φωτεινόν, καὶ κάλαμον, καὶ σπόγγον, καὶ στέφανον, καὶ λέγει αὐτῇ.

Χαίροις, Παρασκευή, ἀθληφόρε τοῦ Κυρίου. Μὴ φοβοῦ τὰς βασάνους τῶν τυράννων, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν, ὁ ὁποῖος κατεδέξατο διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων σταυρωθῆναι καὶ φορέσας τὸν ἀκάνθινον στέφανον αὐτὸς θέλει εἶσθαι βοηθός σου, νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ πάντα πειρασμὸν ἐπερχόμενόν σοι.

Καὶ ὁ μὲν ἄγγελος ταῦτα εἰπὼν πρὸς τὴν Ἁγίαν, καὶ λύσας αὐτὴν ἐκ τῶν δεσμῶν, ἀπῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανούς· ἡ δὲ Ἁγία ἀκούσασα τοὺς λόγους τοῦ ἀγγέλου διετέλεσε προσευχομένη ἕως οὗ ἡμέρα ἐγένετο.

Τὸ δὲ ταχὺ ὥρισεν ὁ βασιλεὺς νὰ φέρουν τὴν Ἁγίαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· ἀπελθόντες δὲ οἱ στρατιῶται νὰ φέρωσι τὴν Ἁγίαν ὡς εἶδον αὐτὴν λελυμένην τῶν δεσμῶν ἐξεπλάγησαν· ὅτε δὲ παρέστησαν αὐτὴν ἐν τῷ Κριτηρίῳ, ἀτενίσας ὁ βασιλεύς, καὶ ἰδὼν αὐτὴν εἶπεν. Ἆρά γε, ὦ Παρασκευή, ἐσωφρονίσθης ἀπὸ τὴν χθεσινὴν παίδευσιν, ἢ ἀκόμη στέκεσαι εἰς τὴν προτέραν σου μωρίαν; ἡ Ἁγία ἀπεκρίνατο. Τί νομίζεις ἀσεβέστατε βασιλεῦ, μὲ τοιαύτας τιμωρίας νὰ παρασαλεύσης τὸν στερεὸν πύργον τῆς ψυχῆς μου; εὐκολῴτερον εἶνε νὰ μαλάξῃς σίδηρον, παρὰ νὰ μετατρέψῃς τὸν ἀγαθόν μου λογισμόν· εἰ δὲ καὶ θέλῃς δοκίμασέ με νὰ ἰδῇς τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ μου. Ὡς δὲ ἤκουσεν ὁ βασιλεύς, ὅλως ἠλλοιώθη ἐκ τοῦ θυμοῦ αὐτοῦ, καὶ παρευθὺς προστάττει τοὺς στρατιώτας νὰ κρεμάσωσι τὴν Ἁγίαν ἐκ τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς, εἰς ἕνα ὄρθιον ξύλον, ἔπειτα νὰ πάρωσι λαμπάδας, ἀναμμένας, καὶ μὲ ἐκείνας νὰ καίωσι τὰς μασχάλας της, καὶ ἄλλα μέρη τοῦ σώματος. Καὶ ὅμως ἡ Ἁγία πάσχουσα τοιαύτην βάσανον μὲ πᾶσαν ἀνδρείαν ὑπέμενε· καὶ τὸν μὲν βασιλέα ὕβριζε, τοὺς δὲ ψευδωνύμους θεοὺς αὐτοῦ ἐμυκτήριζεν. Ὡς δὲ εἶδεν ὁ βασιλεύς, ὅτι εἰς οὐδὲν λογίζεται ἡ Ἁγία ταύτην τὴν βάσανον, ὥρισε πάλιν νὰ βάλωσιν εἰς ἕνα χάλκωμα μέγα, ἔλαιον καὶ πίσσαν, καὶ νὰ βράσωσι δυνατὰ ἔπειτα νὰ τὴν ρίψωσι μέσα τούτου δὲ γενομένου, ἴστατο ἡ Ἁγία ἐν μέσῳ τοῦ χαλκώματος δροσιζομένη καὶ χαίρουσα ὥσπερ νὰ ἤθελεν εἶσθαι εἰς εὔμορφον περιβόλιον. Βλέπων δὲ τοῦτο ὁ βασιλεύς, καὶ θαυμάζων εἰς τὴν πολλὴν θαυματουργίαν ἐκείνην, προσεγγίσας τῷ χαλκώματι εἶπε πρὸς τὴν Ἁγίαν· ράντισόν με ἀπὸ τὸ ἔλαιον αὐτὸ ᾧ Παρασκευή, τὸ ὁποῖον εἶνε εἰς τὸ χάλκωμα νὰ ἰδῶ ἆρά γε ἀληθῶς καίει ἡ πίσσα καὶ τὸ ἔλαιον, ἢ φαντασία εἶνε τοῦτο τὸ ὁποῖον βλέπω εἰς ἐσένα, καὶ δὲν κατακαίεσαι. Τότε ἡ Ἁγία γεμίσασα τὰς δύο της χεῖρας ἐκ τοῦ ἐλαίου ἐκείνου καὶ τῆς πίσσης, ἔρριψεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως καὶ παρευθὺς ἐτυφλώθησαν αἱ κόραι τῶν ὁφθαλμῶν αὐτοῦ, καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ ὁ βασιλεὺς λέγων, λυπήσου με δούλη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, καὶ δός μου τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ πιστεύω εἰς τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον κηρήττεις. Ἐξελθοῦσα λοιπὸν ἡ Ἁγία ἐκ τοῦ χαλκώματος, ἰάτρευσε τὸν βασιλέα καὶ σωματικῶς, καὶ ψυχικῶς, βαπτίσασα αὐτὸν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς μιᾶς Θεότητος. Καὶ ὁ μὲν Ἀντωνῖνος μὲ τοιοῦτον τρόπον πιστεύσας τῷ Χριστῷ ἀπεβάλετο τὴν μιαρὰν θρησκείαν τῶν Ἑλλήνων, ἡ δὲ Ἁγία ἐξελθοῦσα τῆς Ῥώμης, ἀπῆλθεν εἰς ἑτέρας πόλεις καὶ χώρας, κηρύττουσα τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰσελθοῦσα εἰς ἑτέραν πόλιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐβασίλευεν ἄλλος βασιλεύς, Ἀσκληπιὸς λεγόμενος, ἐκήρυττε καὶ ἐκεῖ παρρησίᾳ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Τοῦτο μαθὼν ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος, παρέστησεν αὐτὴν τῷ Κριτιρίῳ αὐτοῦ, καὶ λέγει αὐτῇ πόθεν εἶσαι, ὦ γύναι, καὶ τὶς εἶναι αὐτὸς ὁ Θεὸς ὁ νέος τὸν ὁποῖον κηρύττεις; ἡ δὲ Ἁγία ἐπικαλεσαμένη τὸ ὄνομα τοῦ σωτῆρος Χριστοῦ, καὶ σφραγίσασα ἑαυτὴν τῷ τύπῳ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀπεκρίθη τὸ μέν· πόθεν εἶμαι ὦ βασιλεῦ, δὲν εἶναι ἀνάγχη νὰ τὸ μάθῃς, μηδὲ ὠφέλιμον, ὁ Θεὸς τὸν ὁποῖον κηρύττω, δὲν εἷναι νέος, ὡς λέγεις, ἀλλὰ εἶναι Θεὸς ἄναρχος καὶ ποοαιώνιος, ὃς ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρῴπων ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσαρκώθη καὶ ἐσταυρώθη κατὰ τὸ ἀνθρώπινον καὶ ἀνελήφθη καὶ πάλιν μέλλει ἔρχεσθαι, ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον ἅπαντα, καὶ ἀποδώσῃ ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ· αὐτὸν κηρύττω, αὐτὸν ὁμολογῶ Θεὸν ἀληθινόν. Οἱ ἰδικοί σου θεοὶ οἱ ψευδώνυμοι, οἵτινες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπωλέσθησαν καθὼς λέγει καὶ ὁ προφήτης Ἱερεμίας. Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς Ἀσκληπιός καὶ ταραχθεὶς ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς Ἁγίας, ἔπεμψεν αὐτὴν πρός τινα δράκοντα ἐμφωλεύοντα ἔξω τῆς πόλεως ἐκείνης, εἰς τὸν ὁποῖον ἔρριπτον τοὺς καταδίκους· ὁ δὲ δράκων, τὸν ὁποῖον ἀκούομεν εἰς τὴν Γραφὴν εἶναι μὲν ὄφις εἰς τὴν ἀρχήν, τρεφόμενος δὲ καὶ παλαιούμενος γίνεται μέγας καὶ φοβερὸς καὶ ὀνομάζεται δράκων.

Ὅταν δὲ ἡ Ἁγία ἐπλησίασεν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅπου ἐκατοίκει τὸ θηρίον, ὡς εἶδεν αὐτὴν ὁ δράκων, μεγάλως ἐβρυχήθη, καὶ ἀνοίξας τὸ στόμα αὐτοῦ ἔβγαλε καπνὸν φοβερὸν πολύν, ὡς νὰ ἤθελε τὴν καταπίῃ. Ἡ δὲ Ἁγία σταθεῖσα πλησίον τοῦ δράκοντος εἶπε, θηρίον πονηρότατον ἔφθασεν εἰς ἐπὶ σὲ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἰδοὺ ἤγγισεν ὁ ἀφανισμός σου, διότι πολλοὺς ἀναιτίως κατέφαγες. Ταῦτα εἰποῦσα καὶ τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ ποιήσασα εἰς ἑαυτήν, ἐνεφύσησε τῷ δράκοντι καὶ παρευθὺς - ὦ τῶν θαυμασίων σου Χριστὲ βασιλεῦ ὡς μεγάλη ἡ χάρις τῶν ἁγίων σου - ὁ φοβερὸς δράκων ἐκεῖνος μεγάλως συρίξας καὶ ἑαυτὸν περιστρέψας διερράγη εἰς δύο.

Τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα ἰδὼν ὁ Βασιλεὺς Ἀσκληπιός καὶ οἱ σὺν αὐτῶ πάντες ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· καὶ ἐβαπτίσθησαν ὑπὸ τῆς Ἁγίας εἰς τὸ ὄνομα τῆς ζωοποιοῦ Τριάδος. Καὶ οὗτοι μὲν μὲ τοιοῦτον τρόπον πιστεύσαντες καὶ βαπτισθέντες, ἔχαιρον δοξάζοντες τὸν Χριστόν, ἡ δὲ Ἁγία ἐξελθοῦσα ἐκείνης τῆς πόλεως ἀπῆλθε πάλιν εἰς ἑτέρας πόλεις καὶ χώρας κηρύττουσα τὸν Χριστόν. Εἰσελθοῦσα δὲ εἰς ἄλλην πόλιν, ἐν ἧ ἐβασίλευε ἄλλος βασιλεὺς Ταράσιος καλούμενος ἐκήρυττε καὶ ἐκεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Μαθὼν ὁ βασιλεὺς τὰ περὶ αὐτῆς, παρέστησεν αὐτῇ τῷ Κριτηρίῳ αὐτοῦ καὶ εἶπε. Ποῖος πονηρὸς δαίμων σὲ ἔφερεν ὧδε γύναι νὰ ὑβρίζεις μὲν τοὺς μεγάλους καὶ αἰωνίους θεοὺς νὰ κηρύττῃς δὲ ἄγνωστόν τινα Θεόν, χθεσινὸν καὶ προχθεσινόν, γεννηθέντα πρὸ χρόνων ἐκατὸν πεντήκοντα ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ βασιλέως Αὐγούστου, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ Ἰουδαῖοι, ὡς κακοῦργον καὶ πλάνον καὶ ἀντίθεον; Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίθη. Οὐχὶ πονηρὸς δαίμων μὲ ἔστειλεν ὦδε ὦ βασιλεῦ, νὰ κηρύττω τὴν ἀλήθειαν ἀλλ᾽ ὁ Χριστὸς ὁ ἀληθὴς Θεός, ὁ ὁποῖος εἶπε τοῖς θείοις καὶ ἱεροῖς αὐτοῦ μαθηταῖς. «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη»· ἐκεῖνος μὲ ἔστειλε νὰ τὸν κηρύττω, ἄναρχον μὲν κατὰ τὴν θεότητα, χρονικὸν δὲ κατὰ τὴν σάρκα τὸν αὐτὸν ἀπαθῆ καὶ παθητόν, ἀόρατον καὶ ὁρατόν, ἄκτιστον καὶ κτιστόν. Τὸ μὲν διὰ τὴν φύσιν τῆς θεότητος, τὸ δὲ διὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Τοῦτον ἐγὼ κηρύττω, ὡς Θεὸν προαιώνιον, τοῦτον μόνον ὁμολογῷ ὡς Θεὸν ἀληθῆ, καὶ ἄνθρωπον τέλειον, τὰ δὲ εἴδωλα τὰ κωφὰ καὶ ἀναίσθητα, ἅπερ προσκυνεῖτε ἐσεῖς οἱ ἄφρονες Ἕλληνες, ἐγὼ μυκτηρίζω καὶ καταπατῶ, ὡς οὐδὲν ἄλλο ὄντα ἢ μόνον ξύλα ἄψυχα, καὶ λίθοι ἀναίσθητοι. Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεύς, μεγάλως ἐθυμῴθη καὶ παρευθὺς ὥρισε τοὺς στρατιῴτας νὰ βάλῳσιν εἰς ἕνα χάλκωμα μέγα, ἔλαιον καὶ πίσσαν καὶ μόλυβδον, καὶ νὰ τὰ βράσωσι περισσῶς, ἔπειτα νὰ ρίψουν μέσα τὴν Ἁγίαν.

Τὶ γοῦν ἐθαυματούργησεν ὁ Θεός, δι᾿ ὃν ἔπασχε ταῦτα ἡ Ἁγία; Καθὼς ἔστειλέ ποτε τὸν ἑαυτοῦ ἄγγελον καὶ ἐδρόσισε τὴν Βαβυλωνίαν κάμινον, οὕτως ἀπέστειλε καὶ τῇ ὥρᾳ ἐκείνὴ ἄγγελον φωτοειδῇ, ὁ ὁποῖος κατελθών, τὴν μὲν φλόγα κατέσβεσε, τὰ δὲ ἐγκαιόμενα ἐκεῖνα τρία εἴδη ἐποίησε ψυχρότερα ὕδατος. Τοῦτο τὸ θαῦμα πολλοὺς τῶν Ἑλλήνων ἐπέστρεψεν εἰς θεογνωσίαν· ἀλλ᾽ ὁ ἀσυνείδητος βασιλεὺς Ταράσιος ἔχων πεπωρωμένην καρδίαν πάλιν εἶπε τοῖς στρατιώταις· πιάσατε τὴν μιαρὰν ταύτην καὶ ὑβρίστριαν τῶν θεῶν καὶ τανύσατέ την κατὰ γῆς εἰς τέσσαρα. Ἔπειτα ἐπάρετε νεῦρα ὡμὰ βοϊδίων, καὶ δέρνετέ την ἀσυμπάθητα ἕως οὗ νὰ θυσιάσῃ τοῖς μεγάλοις θεοῖς, ἢ νὰ ἀποθάνῃ ἐν ταῖς βασάνοις.

Δὲν ἐπρόφθασεν ὁ βασιλεὺς νὰ τελειώσῃ τὸν λόγον, καὶ παρευθὺς ἐγένετο τὸ πρόσταγμα. Τί γοῦν ἡ Ἁγία; Ἐκεῖ ἔδειξε τὴν ὑπομονήν της, ἐκεῖ ἔδειξε τὴν καρτερίαν της, διότι ἤθελες εἰπῇ ὅτι ἄλλος ἐπαιδεύετο· τοιουτοτρόπως ἐφαίνετο ἡ Ἁγία ὅλη χαίρουσα, ὅλη εὐφραινομένη δύο καὶ τρεῖς φορὰς ἠλλάχθησαν οἱ στρατιῶται καὶ ὅμως ἡ Ἁγία ἐνόμιζε ὅτι εἰς εὔμορφον περιβόλιον εὑρίσκετο, τοσοῦτον ἔλαμπε τὸ πρόσωπον αὐτῆς. Ὡς δὲ εἶδε τὴν τοσαύτην ὑπομονὴν τῆς Ἁγίας ὁ μιαρὸς βασιλεὺς ἐντραπεὶς ἀπὸ τοὺς περιεστῶτας ὅτι δὲν ἠδυνήθη, νὰ νικήσῃ μίαν γυναῖκα ὡσὰν ἐκείνην, ὥρισε νὰ τὴν βάλωσιν εἰς τὴν φυλακήν, καὶ ἐκεῖ νὰ τὴν καρφώσωσι τανιστὰ εἰς τὴν γῆν ἐκ τεσσάρων, ἔπειτα νὰ βάλωσι μίαν μεγάλην πέτραν εἰς τὰ στήθη της, καὶ οὕτω νὰ κοίτηται τιμωρουμένη ἕως οὗ νὰ συλλογισθῇ μὲ τὶ θάνατον νὰ τὴν τελειώσῃ. Ἐν δέ τῇ νυκτὶ ἐκείνη φαίνεται πρὸς αὐτὴν ὁ Χριστὸς μετὰ πλήθους ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων δορυφορούμενος καὶ λέγει αὐτῇ. Χαίροις, Παρασκευὴ καλλιπάρθενε μὴ δειλιάσης τὰς βασάνους· ἡ γὰρ χάρις μου θέλει εἶσθαι μετὰ σοῦ, νὰ λυτρώνῃ ἀπὸ πάντα πειρασμόν, ἀκόμη ὀλίγον ὑπόμεινον καὶ θέλεις ἔλθει νὰ συμβασιλεύσης μετ᾽ ἐμοῦ αἰωνίως. Ταῦτα εἰπὼν ὁ Χριστὸς καὶ ἰασάμενος τὰς πληγὰς αὐτῆς ἅμα δὲ καὶ λύσας αὐτὴν ἐκ τῶν δεσμῶν ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς.

Τὴν ἑπομένην ἀποστείλας ὁ βασιλεὺς στρατιώτας ἔφερε τὴν Ἁγίαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ. Καὶ ὡς εἶδεν αὐτὴν ὅλην ὑγιῆ, μηδὲν σημεῖον ἔχουσα τῶν χθεσινῶν πληγῶν, ἐθαύμασε καὶ λέγει αὐτῇ. Βλέπεις, ᾧ γύναι, πῶς σὲ ἀγαπῶσιν οἱ φιλάνθρῳποι καὶ μεγάλοι θεοί; διότι διὰ νὰ λυπηθῶσι τὴν ὡραιότητά σου ἰάτρευσον τὰ πληγάς σου, διὰ νὰ μὴ ἔχης τινὰ ἀσχημίαν ἐπάνῳ σου, μὴ λοιπὸν γενῇς καὶ ἐσὺ ἀχάριστος πρὸς αὐτούς, ἀλλὰ ἐλθὲ μετ᾽ ἐμοῦ εἰς τὸν ναὸν αὐτῶν, ἵνα προσκυνήσῃς αὐτοὺς καὶ λάβῃς μεγάλας δωρεὰς παρὰ τῆς βασιλείας μου. Ἀπεκρίθη ἡ Ἁγία. Οὐχὶ οἱ θεοί σου βασιλεῦ, μοῦ ἔδωσαν τὴν ὑγείαν ἀλλὰ ὁ Χριστός μου ὁ ἀληθὴς Θεός, ᾧ καὶ πιστεύῳ καὶ λατρεύω. πλὴν ἐπειδὴ λέγεις νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν τῶν θεῶν σου, ἂς ὑπάγωμεν νὰ ἴδωμεν ποίους λέγεις νὰ προσκυνήσῳ. Ἤκουσε ταῦτα ὁ βασιλεὺς καὶ ἐχάρη, θαρρῶν ὅτι ἐμετανόησεν ἡ Ἁγία· καὶ παρευθὺς ὥρισε τοὺς ἄρχοντάς του καὶ ὅλον τὸν λαὸν νὰ εἰσέλθωσιν εἰς τὸν ναόν· οἱ δὲ πεπλανημένοι Ἕλληνες ἀπὸ τὴν χαράν των ἐπολυχρονοῦσαν τὸν βασιλέα. Ὅταν δὲ εἰσέδησαν ὅλοι των εἰς τὸν βωμὸν καὶ ἐκαρτεροῦσαν νὰ ἰδοῦν, τὶ θέλει κάμῃ ἡ Ἁγία, αὐτὴ ἐσήκωσεν τὸ χέρι της τὸ δεξιόν της πρὸς τὸ εἴδωλον τοῦ Ἀπόλλωνος, καὶ λέγει, θέλεις ἐσὺ εἴδωλον ἄψυχον νὰ πάρης ὡς Θεὸς ἀπὸ ἐμένα θυσίαν, καὶ μὲ τὸν λόγον ἔκαμεν καὶ τὸν σταῦρόν της· τὸ δέ δαιμόνιον τὸ ὁποῖον κατώκει εἰς τὸ εἴδωλον μετὰ μεγάλης φωνῆς εἶπε. Δὲν εἶμαι ἐγὼ Θεὸς, ἀλλὰ οὐδὲ ἄλλος τὶς ἀπὸ ἡμᾶς, μόνον αὐτὸν τὸν ὁποῖον κηρήττεις ἐσύ, εἶνε Θεὸς ἀληθινός, ἐμεῖς δὲ εἴμεθα ἄγγελοι καὶ διὰ τὴν ὑπερηφάνειάν μας ἐγίναμεν διάβολοι καὶ ἀπὸ τότε γελῶμεν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν φθόνον μας καὶ μᾶς προσκυνοῦσι ὡς θεούς. Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίθη. Τὸ λοιπὸν γιατὶ στέκεσθαι αὐτοῦ τώρα, ὅπου εἶμαι καὶ ἐγὼ ἡ δούλη, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ πάραυτα μὲ τὴν φωνὴν τῆς Ἁγίας, βοὴ καὶ σύγχυσις καὶ κλαύματα ἠκούσθησαν ἀπὸ τὰ εἴδωλα τοῦ βωμοῦ, καὶ αὐτὰ καταπεσόντα, συνετρίβησαν.

Τότε οἱ ἱερεῖς τοῦ ναοῦ καὶ ἄλλοι ἀπὸ τὸ πλῆθος τοῦ λαοῦ ἤρπασαν τὴν Ἁγίαν ἀπὸ τὸν βωμόν, καὶ δέρνοντες καὶ σπρώχνοντες ἔβγαλάν την ἔξω, καὶ πρὸς τὸν βασιλέα ἔκραζον. Φόνευσον τὴν μιαρὸν ταύτην καὶ ὑβρίστριαν τῶν θεῶν. Φόνευσέ την πρὶν χαλάσῃ τὸν ναὸν καὶ ἐσένα βασιλεῦ. Ὁ δὲ βασιλεὺς εἶπε: «Παρασκευὴν τὴν ὑβρίστριαν τῶν θεῶν, ἥτις κατεφρόνησε μὲν τὴν ἡμετέραν ἐξουσίαν, κηρύττει δὲ τὸν πλάνον Χριστὸν ὡς Θεὸν ἀληθινόν, προστάσσω νὰ ὑπάγητε νὰ κόψετε τὴν μιαράν της κεφαλήν». Στρατιῶται δὲ παραλαβόντες τὴν Ἁγίαν ἐξήγαγον ἔξω τῆς πόλεως νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν. Ὅτε δὲ ἔφθασαν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἐζήτησεν ἡ Ἁγία θέλημα νὰ τὴν ἀφήσουν ὀλίγην ὥραν νὰ κάμη, τὴν προσευχήν, καὶ τὴν ἄφησαν, τότε κλίνασα τὰ γόνατα, καὶ τὰς μὲν χεῖρας ὑψώσασα εἰς τὸν οὐρανὸν τὸν νοῦν δὲ πρὸς τὸν Θεὸν προσευχομένη, ἔλεγε.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ ἀθανάτου Πατρός, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν ἰδικήν μας σωτηρίαν κατέβης ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, καὶ ἦλθες ἐπὶ τὴν γῆν, εὐχαριστῷ σοι, ὅτι μὲ ἠξίωσας νὰ ὑπομείνω βάσανα καὶ τιμωρίας διὰ τὸ Ἅγιόν σου ὄνομα, δοξολογῷ σε ὅτι κατηξιώθηκα νὰ μιμηθῶ τὸ πάθος σου· ὑμνολογῶ σε ὅτι μὲ ἐδυνάμωσας νὰ μαρτυρήσῳ διὰ τὴν ἀγάπην σου· ἀξίωσέ με καὶ τῆς βασιλείας σου, καὶ ὡς ἐγὼ ὑπέμεινα εἰς τὰς τιμωρίας διὰ τὴν ἀγάπην σου καὶ Σὺ Θεέ μου δόξασόν με εἰς τὴν Βασιλείαν σου, καὶ παρέλαβε τὴν ψυχήν μου τὴν ταπεινήν, καὶ ἀνάπαυσον αὐτὴν μετὰ τῶν φρονίμων Παρθένων σου· ὅτι διὰ νὰ θαρρῶ εἰς τὴν μεγάλην δόξαν σου, ὑπέμεινα τὰς τιμωρίας καὶ τὰ βάσανα, καὶ ἐλπίζουσα εἰς τὴν πλουσίαν σου ἀνταμοιβήν, θέλῳ νὰ λάβω τὸν θάνατον διὰ τοῦτο κατάταξόν με ἐν τῷ χορῷ τῶν ἁγίων σου μαρτύρων καὶ μνήσθητι φιλάνθρωπε Κύριε καὶ τῶν ἐπικαλουμένων τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον, δι᾿ ἐμοῦ τῆς δούλης σου, ἐν καιρῷ θλίψεως μνήσθητι τῶν ἐπιτελούντων τὴν μνήμην τῆς ἐμῆς τελειώσεως, ἀντάμειψον αὐτοὺς τοῖς πλουσίοις σου χαρίσμασιν, ἐπάκουσον τῆς προσευχῆς αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ δεήσεως, τελείωσον τὰ πρὸς σωτηρίαν αὐτῶν αἰτήματα, ἵνα ἐν τούτοις δοξασθῇ τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον, ὅτι εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ταῦτα τῆς Ἁγίας προσευχομένης, φωνὴ ἠκούσθη ἀοράτως ὥσπερ βροντή, λέγουσα: «Ἐπήκουσα τῆς δεήσεώς σου, Παρασκευή καὶ γίνει, καθὼς ἐζήτησας». Τότε ἡ Ἁγία μετὰ χαρᾶς μεγάλης κλίνασα τὸν αὐχένα, ἀπετμήθη τὴν κεφαλὴν παρά τινος στρατιώτου, κατὰ τὴν πρόσταξιν τοῦ βασιλέως. Καὶ ἡ μὲν τιμία ὁλόφωτος αὐτῆς ψυχή, ἀπῆλθε πρὸς τὰς αἰωνίους μονάς, εἰς τὴν ἀτελεύτητον χαρὰν εἰς τοὺς χοροὺς τῶν ἀθληφόρων γυναικῶν, καὶ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τὸ δὲ σεβάσμιον αὐτῆς λείψανον, λαβόντες τινὲς χριστιανοί, κεκρυμμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἑλλήνων, μύροις καὶ ἀρώμασιν ἀλείψαντες κατέθεντο ἐν ἐπισήμῳ τόπῳ, δοξάζοντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. Ὁ δὲ Θεὸς θέλων νὰ θαυμαστώσῃ τὴν Ἁγίαν, ἄπειρα θαύματα ἐποίει ἐν τῷ τάφῳ αὑτῆς, διότι πολλοὶ ἠσθενημένοι προσερχόμενοι, καὶ μόνον χῶμα λαμβάνοντες ἐκ τοῦ τάφου αὐτῆς, ἰατρεύοντο· χωλοὶ ἠνωρθώθησαν πολλοὶ τυφλοὶ ἀνέβλεψαν, πολλοὶ δαιμονισμένοι ἰατρεύθησαν· πολλαὶ στεῖραι γυναῖκες ἐτεκνογέννησαν καὶ ἄλλα θαύματα καὶ παράδοξα σημεῖα ἐγένοντο εἰς τοὺς μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένους τὴν πρεσβίαν αὐτῆς, τὰ ὁποῖα ἐὰν θελήσῃ τις νὰ διηγηθῇ καταλεπτῶς, θέλει ὁμοιάσει ἐκεῖνον ὅστις βούλεται νὰ μετρήσῃ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, ἢ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης. Οὐ μόνον δὲ εἰς τοὺς παλαιοὺς καιροὺς ἐθαυματούργει ἡ Ἁγία, ἀλλὰ καὶ τὴν σήμερόν, εἴ τις τὴν ἐπικαλεσθῆ μετὰ πίστεως, τὴν εὑρίσκει ἕτοιμον βοηθὸν εἰς κάθε του ψυχωφελὲς ζήτημα. Αὐτὸ εἶνε τὸ μαρτύριον τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, εὐλογημένοι Χριστιανοί.

Οὕτως ἠγωνίσθη, μέχρι θανάτου ὑπὲρ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστὸς τοιουτοτρόπων ἐτίμησεν εἰς τὴν βασιλείαν του τὴν οὐράνιον, καὶ εἰς τοῦτον τὸν αἰσθητὸν κόσμον. Ἧς γένοιτο καὶ ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν. Ἀμὴν.

_{Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος α’.}
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

_{Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον}.
Τὸν ναόν σου πάνσεμνε, ὡς ἱατρεῖον ψυχικὸν εὑράμενοι, ἐν τούτῳ πάντες οἱ πιστοί, μεγαλοφώνως τιμῶμέν σε, Ὁσιομάρτυς Παρασκευὴ ἀοίδιμε.

^{Πηγή : Νικοδήμου του Αγιορείτου}