Άγιος Λογγίνος ο Εκατόνταρχος

ά. Τὴν ἡμέραν ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς κατὰ τὸ ἀνθρώπινον διὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὴν προπατορικὴν παράβασιν, διὰ τὴν ἄπειρον εὐσπλαγχνίαν του, οἱ μὲν μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Ἀπόστολοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων ἔφυγον, ὁ δὲ μακάριος οὗτος Λογγῖνος ἧτο ἑκατόνταρχος Ἰουδαῖος καὶ αὐτός, ὃν ἐπρόσταξεν ὁ Πιλάτος νὰ φυλάττῃ τὸν ἐσταυρωμένον μὲ τοὺς ἄλλους στρατιῶτας, καὶ βλέπων τὰ σημεῖα καὶ ἄπειρα ϑαύματα, ἅπερ ἔγειναν εἰς ἐκείνην τὴν σωτήριον σταύρωσιν, ἐγνώρισε τὴν ἀλήθειαν· ὅθεν χωρὶς φόβόν τινα ὡμολόγησεν εἰς τὸν μέσον τῆς Συναγωγῆς τῶν Ἰουδαίων μὲ ἐλευθέραν γλῶσσαν, λέγων: «Θεοῦ Υἱὸς ἧτο ὁ Ἰησοῦς κατὰ ἀλήθειαν» ἔπειτα πάλιν ὅταν ἐνταφίασαν τὸ ζωοποιὸν ἐκεῖνο σῶμα, καὶ πανακήρατον, ἐπρόσταξεν ὁ Πιλάτος τὸν αὐτὸν Λογγῖνον, νὰ φυλάττουν τὸν τάφον μὲ τὴν κουστωδίαν του, τότε λοιπὸν ὁ ἑκατόνταρχος καίτοι εἶχεν ἀγαθὴν γνώμην εἰς τὸν Χριστόν, καὶ ἐπίστευε πῶς ἧτον Υἱὸς θεοῦ, καθὼς καὶ μὲ τὸ στόμα τὸν ἐμαρτύρησε, πλὴν ὑπῆγε νὰ φυλάττῃ κατὰ τὸ πρόσταγμα, μετὰ δὲ τὴν τοῦ Σωτῆρος ἀνάστασιν, ὑπῆγεν ὁ Λογγῖνος μὲ τοὺς ἄλλους στρατιώτας τῆς κουστωδίας εἰς τὴν Συναγωγὴν τῶν Ἰουδαίων, καὶ λέγουσιν αὐτοῖς ὅλα τὰ γενόμενα, ἤτοι διὰ τὸν σεισμὸν ὅπου ἔγεινε, καὶ τὸν ἀστραπόμορφον Ἄγγελον, ὅπου ἐκύλησε τὸν μέγαν λίθον τοῦ τάφου, καὶ πῶς ὁ Χριστὸς ἀνέστη βέβαια, καὶ ἔμεινε ὁ τάφος καινὸς μὲ τὸ σουδάριον· οἱ δὲ προεστῶντες τῶν Ἰουδαίων, νομίζοντες αἰσχύνην των μεγάλην τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀνάστασιν, ἔδωσαν εἰς τοὺς στρατιώτας ὅσα ἀργύρια ἤθελαν, νὰ συκοφαντήσωσι τὴν ἀνάστασιν, λέγοντες ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ὑπῆγαν τὴν νύκτα κρυφίως καὶ τὸν ἔκλεψαν· αὐτὰ μὲν εἶπον οἱ ἐπίλοιποι στρατιῶται πρὸς τὸν Πιλάτον, καὶ τοὺς ἄλλους τῆς πόλεως, ἀλλὰ ὁ πιστὸς Λογγῖνος δὲν ἔλαβε κἂν ἕνα ἀργύριον, ἀλλὰ παρρησίαν μὲ ἐλευθέραν γνώμην, καὶ γλῶσσαν ἐλέγχων τὸ ψεῦδος τῶν Ἰουδαίων, ἐκήρυττε τὴν ἀλήθειαν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός ἀληθινός, καὶ ἡγέρθη ἐκ νεκρῶν.

Ταῦτα μαθὼν ὁ Πιλάτος καὶ τῶν Ἰουδαίων οἱ ἔξαρχοι, ἔστρεψαν εἰς τὸν Λογγῖνον τὸ μῖσος, ὅπερ εἶχαν κατὰ τοῦ Χριστοῦ προτήτερα, καὶ ἐγύρευαν τρόπον καὶ καιρὸν ἐπιτήδειον, νὰ τὸν φονεύσωσι οἱ ἀλιτήριοι, τὸ ὁποῖον ἀκούσας ὁ Λογγῖνος ἀπό τινα φίλον του, ἔδωκε τόπον τῆς ὀργῆς, ἀπορρίπτει τὴν ζώνην καὶ τὴν χλαμίδα, καταφρονεῖ τὸ ἀξίωμα, ἀπαρνεῖται τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους του, καὶ λαβὼν εἰς τὴν συνοδίαν του δύο στρατιώτας, ὅπου ἐπίστευσαν καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν Χριστόν, ὑπῆγεν εἰς τὴν Καππαδοκίαν, καὶ γίνεται κῆρυξ τῶν παραδόξων ϑαυμασίων Χριστοῦ μὲ τοὺς συντρόφους αὐτοῦ, καὶ ἄλλος Ἀπόστολος, αὐτὴ ἡ φήμη τοῦ Λογγίνου ὑπῆγε σχεδὸν εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα, πῶς κηρύττει τὸν ἐσταυρωμένον, Θεὸν ἀληθέστατα, τοῦτο μαθόντες οἱ ϑεοκτόνοι Ἰουδαῖοι συνήχθησαν, καὶ καταπείθουσι τὸν Πιλάτον, νὰ γράψῃ κατηγορίας διὰ τὸν Λογγῖνον πρὸς Καίσαρα ἐν ἔτει ιε΄ (15), κατεφρόνησε τὴν ἀξίαν του, τὴν πίστιν τῶν εἰδωλολατρῶν, καὶ κηρύττει ἕνα ἄνθρωπον καλούμενον Χριστόν, διὰ βασιλέα αἰώνιον, καὶ ἔσυρεν εἰς τὴν γνώμην αὐτὴν τοὺς περισσοτέρους τῶν Καππαδοκῶν καὶ ἐπίστευσαν· μὲ ταῦτα τὰ γράμματα ἔστειλαν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἀργύρια, διὰ νὰ καταπείσουν τὸν βασιλέα, νὰ ἀποφασίσῃ τὸν Λογγῖνον εἰς ϑάνατον, καὶ οὕτως ἐγένετο. Λαβὼν οὖν ὁ Πιλάτος τὸ βασιλικὸν πρόσταγμα, ὅπου ἔγραφε νὰ ϑανατώσωσι τὸν Λογγῖνον, τὸ ἔδειξε τῶν Ἰουδαίων, οἵτινες εὐθὺς ἐκίνησαν πρόθυμοι, καὶ ὡς ἀετοὶ ὑπόπτεροι φθάνουσιν εἰς τὴν Καππαδοκίαν εἰς ὀλίγον καιροῦ διάστημα, καὶ ἔμειναν εἰς ἕνα μέρος τὸ ἑσπέρας ἔξω τῆς πόλεως εἰς ἕνα χωράφιον, ὅπου ἧτο πατρογονικὸν τοῦ Λογγίνου, καὶ εὑρίσκετο καὶ αὐτὸς ἐκεῖ κάτοικος, διάγων πολιτείαν ἀσκητικήν, καὶ ἀτάραχον, μὴ ἠξεύροντες δὲ ὅτι ἧτο ἐκεῖνος ὅπου ἐζήτουν, τὸν ἠρώτησαν μυστικά, ἐὰν ἤξευρε νὰ τοὺς ἑρμηνεύση τὸν τόπον ὅπου κατῴκει Λογγῖνος ὁ ἑκατόνταρχος, τοῦτο δὲ εἶπον διότι εἶχον πόθον, νὰ ὑπάγωσι αἴφνης, νὰ τὸν συλλάβωσι, διότι ἐνόμιζον ὅτι ἂν τὸ μάθῃ, φεύγει νὰ μὴ τὸν φονεύσωσι· καὶ δὲν ἐννοοῦσαν οἱ ἄφρονες ὅτι περισσότερον ἐδίψα ἐκεῖνος νὰ λάβῃ τὴν σφαγὴν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ὅστις ἐθανατώθη διὰ τὴν σωτηρίαν μας, παρὰ ὅπου εἶχον αὐτοί, νὰ τὸν ἐπιτύχωσι. Γνωρίσας οὖν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον ὁ Ἅγιος τὶ τὸν ἤθελαν, εἶπεν αὐτοῖς μὲ πρᾳείαν φωνὴν καὶ φιλάνθρωπον, «ἀκολουθεῖτέ μοι, νὰ σᾶς δείξω ἐκεῖνον ὃν γυρεύετεν». Τότε λοιπὸν ὡς εὐφραινόμενος ὁ μακάριος, εἶχε πολλὴν χαράν, γνωρίζων καὶ πρὸ τοῦ Μαρτυρίου πόσην ἡδονὴν ἔμελλε νὰ ἀπολαύσῃ διὰ τὸν πρόσκαιρον ϑάνατον, καὶ ἔλεγε ταῦτα πρὸς ἑαυτὸν ἔσω του, «ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά, τώρα ἀξιώνομαι καὶ ἐγώ, νὰ ἰδῷ, τοὺς Οὐρανοὺς ἀνοιγμένους, μὲ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανον, καὶ νὰ ἐπικαλεσθῶ μὲ λαμπροτάτην φωνὴν τὸν ϑάνατον, λέγων μετ᾽ αὐτοῦ, πρὸς τὸν Θεόν, καὶ σωτῆρα μου, «Κύριε δέξαι τὸ πνεῦμα μου» τώρα ἀπέρχομαι εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, νὰ μὲ συνοδεύσωσι οἱ χοροὶ τῶν Ἀγγέλων, μὲ ὕμνους ἐπινικίους καὶ περιφανέστατα τρόπαια, τώρα γυμνοῦμαι τὸν πήλινον χιτῶνα, λυτρώνομαι ἀπὸ τὴν φθοράν, καὶ τὴν ἀφθαρσίαν χαίρων ἐνδύομαι, ἐξέρχομαι ἀπὸ τὰ μεγάλα κύματα καὶ χαλεπὰ τοῦ προσκαίρου βίου ναυάγια, καὶ ὑπάγω πρὸς τὸν ἀληθῆ λιμένα εἰς τὸν ὁποῖον εἶναι ζωὴ ἄλυπος καὶ ἀνάπαυσις αἰώνιος, εὐφραίνου λοιπὸν ᾦ ψυχή μου, ἀπερχομένη πρὸς τὸν ποιητὴν καὶ σωτῆρα, δεῖξον ᾦ Λογγῖνε φαιδρόν, καὶ ἵλαρόν σου τὸ πρόσωπον, ὑπόδεξαι φιλοφρόνως, καὶ φίλευσον πλούσια τούτους ὅπου σοῦ προξενοῦσι τοιαύτην μακαριότητα, δείπνησον πολυτελῶς τοὺς καλεστάς· ὅπου ἦλθαν νὰ σὲ ὑπάγωσι εἰς τὸν δεῖπνον τοῦ Δεσπότου σου.» Ταῦτα λέγων πρὸς ἑαυτὸν ὁ μακάριος ἐπῆρε τοὺς ἐχθρούς του εἰς τὴν οἰκίαν του, καὶ ἀφ᾽ οὗ τοὺς ἐφιλοξένησεν πλουσιώτατα, τοὺς ἠρώτησε, διὰ ποίαν αἰτίαν τὸν Λογγῖνον μὲ τόσον πόθον ἐγύρευον ; οἱ δὲ πρῶτον μὲν τὸν ὥρκισαν νὰ μὴ εἰπῇ τινος τὴν ὑπόθεσιν, ἔπειτα τοῦ ὡμολόγησαν τὴν ἀλήθειαν, πῶς ἔγραψεν ὁ βασιλεὺς πρὸς Πιλᾶτον, νὰ τὸν ϑανατώσῃ μὲ ἄλλους δύο συστρατιώτας του, ὁ δὲ Ἅγιος ἠρώτησε, καὶ διὰ τοὺς ἄλλους δύο τίνες ἤσαν, ὅπου ἦθελαν νὰ ἀποκεφαλίσουν μαζί του, καὶ μαθὼν ὅτι διὰ τοὺς συντρόφους του ἔλεγον, εἶπεν αὐτοῖς, ἀναπαύθητε δύο ἡμέρας εἰς τὴν οἰκίαν μου, ὅτι αὐτοὶ οἱ τρεῖς ἔρχονται ἐδῶ μεθαύριον, νὰ σᾶς τοὺς προδώσω χωρὶς νὰ ὑπάγετε, νὰ τοὺς γυρεύετε, τοῦτο δὲ εἶπε, διότι ἔλειπαν οἱ ἄλλοι δύο εἰς ὑπηρεσίαν τινά. Ὅθεν ἔχων πόθον, νὰ τοῦ συγκοινωνήσωσι, καὶ αὐτοὶ εἰς τὸ μαρτύριον, ἠθέλησε νὰ ὑπομείνῃ ἕως νὰ ἔλθωσι, καὶ τοὺς ἔστειλε μήνυμα ταχέως νὰ στρέψωσιν, ἐφίλευσεν λοιπὸν τοὺς φονευτὰς αὐτοῦ ὁ μιμητὴς τοῦ Δεσπότου, καὶ τοὺς ὑπηρέτει ἡμέρας δύο μὲ πολλὴν φιλοτιμίαν πλουσιοπάροχα, καὶ ὅταν ἤκουσε, πῶς εἴρχοντο, καὶ οἱ ἄλλοι δύο λέγει πρὸς τοὺς στρατιώτας «νὰ ἠξεύρετε φίλοι ἠγαπημένοί μου, ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ Λογγῖνος, ὅπου ζητεῖτε,» οἱ δὲ ἀκούσαντες ἐξεπλάγησαν, καὶ βλέποντες αὐτὸν ἱλαρόν, καὶ πρόσχαρον, δὲν ἐπίστευον, ὅτι ἧτον αὑτὸς ὁ ζητούμενος, ἀλλὰ ὕστερα, ὅπου τὸ ἐβεβαίωσαν, ἐπόνεσεν ἡ ψυχή των καὶ βαρέως ἐστέναξαν, κατακεντούμενοι ἀπὸ τὴν συνείδησιν καὶ ἐνθυμούμενοι τὴν κακίστην ἀνταπόδωσιν, ὅπου ἔμελλον νὰ τοῦ δώσωσι, διὰ τὴν τοσᾳύτην ἀγάπην ὅπου τοὺς ἔδειξεν, ἔλεγον μετὰ πόνου καρδίας καὶ ϑλίψεως, «ᾦ δυστυχῆ δεῖπνε, καὶ κακότυχον φίλευμα, διατὶ φίλε Λογγῖνε ἔκαμες τοιοῦτον ἐγχείρημα νὰ ὑποδεχθῇς τοὺς φονευτὰς εἰς τὸν οἶκόν σου, καὶ γίνεταί σου ἡ φιλοξενία ϑάνατος ; ὕπαγε εἰς εἰρήνην ᾦ ἄνθρωπε, ἂς εἶναι ἡ ζωὴ χάρισμά σου, διὰ τὸν μισθὸν τῆς φιλοξενίας σου, φοβούμεθα νὰ βάλωμεν εἰς τὸν λαιμόν σου τὴν μάχαιραν, εὐλαβούμεθα τὸ ἅλας καὶ τὰ λοιπὰ βρώματα ὅπου μᾶς ἐφίλευσες, ἀμελεῖ ὁ νοῦς, καὶ δειλιοῦν αἱ χεῖρες νὰ σοῦ ἐγγίσουν, κάλλιον νὰ κινδυνεύσωμεν εἰς τὸν Πιλάτον, παρὰ νὰ μολύνωμεν τὴν συνείδησιν, τοιαύτας ἀμοιβὰς ἀποδίδοντες». Οὕτω μὲν οἱ στρατιῶται ἔλεγον συμπονοῦντες τὸν Ἅγιον· ὁ δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς γενναίως καὶ ἀγαλλόμενος, «διατὶ φθονεῖτε τὰ ἀγαθά, ὅπου μοῦ προξενεῖτε μὴ ϑέλοντες ; διατὶ τὸν ϑάνατόν μου ὠδύρεσθε, ὅστις εἶναι ἀπαρχὴ τῆς ζωῆς μου, καὶ βασιλεία αἰώνιος; μὴ λυπεῖσθε φίλοι μου, ἀλλὰ παρηγορήθητε, ὅτι τοῦτο τὸ τέλος μοῦ προξενεῖ αἰώνιον ἀγαλλίασιν, ἐπειδὴ μὲ ἀξιώνει νὰ συνευφραίνωμαι μὲ τὸν Δεσπότην Χριστὸν εἰς τὸν Παράδεισον πάντοτε, ὅστις εἶναι Θεὸς ἀληθέστατος, καθὼς ὅλα τὰ κτίσματα εἰς τὸ ἑκούσιον πάθος αὐτοῦ ὠμολόγησαν, ὁ οὐρανὸς ἐστύγνασε καὶ ἐσκοτίσθη ὁ ἥλιος, ἡ γῆ ἔτρεμεν, αἱ πέτραι ἐσχίθησαν καὶ ἐγὼ νὰ γένω τῶν λίθων ἀναισθητότερος καὶ τῶν ἄλλων κτισμάτων, νὰ μὴ γνωρίσω τὸν κτίστην μου ; νὰ τὸν ἀρνηθῷ ; μὴ γένοιτο· αὐτὰ καὶ ἕτερα ὁ Ἅγιος λέγων, διὰ νὰ πείσῃ τοὺς ἀπεσταλμένους νὰ κάμωσι τὸ προστασσόμενον, ἔφθασαν, καὶ οἱ ἄλλοι δύο, τοὺς ὁποίους ἰδὼν ἡγαλλιάσατο, καὶ ἀγκαλισάμενος αὐτοὺς γλυκύτατα κατεφίλησε λέγων, «χαίρετε συστρατιῶται, καὶ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, τώρα ἀνοίγουσι τὰς ϑύρας τῶν οὐρανῶν οἱ Ἄγγελοι, νὰ ὑπάγωσι τὰς ψυχάς μας εἰς τὸν Παράδεισον, ἰδοὺ βλέπω τὰς λαμπάδας καὶ τὰ χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα νὰ παρασταθῶμεν εἰς τὸν ἀγωνοθέτην Χριστὸν ἀγαλλόμενοι.» Ταῦτα εἰπὼν ἔβαλε τὰ λαμπρά του ἱμάτια, ὥςπερ νὰ τὸν εἶχον καλεσμένον εἰς γάμον πλούσιον, καὶ δεικνύων ἕνα βουνόν, ὅπου ἤθελε νὰ ἐνεταφιάσουν τὸ σῶμά του, ἐγονάτισαν καὶ οἱ τρεῖς καὶ ἔκοψαν οἱ ἀπεσταλμένοι τὰς Ἁγίας αὐτῶν κεφαλὰς τῇ ις' Ὀκτωβρίου, καὶ αἱ μὲν μακαρίαι ψυχαὶ αὐτῷν ἀπῆλθον εἰς τὰ οὐράνια. Οἱ δὲ στρατιῶται ὅπου τοὺς ἀπεκεφάλισαν, ἐπῆραν τὴν κεφαλὴν τοῦ Λογγίνου, καὶ τὴν ὑπῆγαν εἰς τὸν Πιλάτον, νὰ βεβαιωθῇ πῶς τὸν ἐθανάτωσαν, καὶ νὰ εὐφρανθοῦν οἱ Ἰουδαῖοι ὁρῶντες την, ἔδωσαν οὖν αὐτοῖς οἱ Ἑβραῖοι πολλὰ ἀργύρια, ὁ δὲ Πιλάτος πάλιν ἐπρόσταξε, νὰ ρίψωσι ἄτιμα τὴν τιμίαν κεφαλὴν ἀπέξω τῆς πόλεως. Ἀλλὰ ὁ Κύριος, διὰ τὸν ὁποῖον ἡ ἁγία κεφαλὴ ἐκόπη, δὲν ἀφῆκε νὰ καταφρονεθῇ ἐκεῖ εἰς τὴν κοπρίαν, ὅπου τὴν ἔρριψαν, ἀλλὰ τὴν ἐφύλαττεν ἀοράτως, καὶ τὴν ἔσκεπε νὰ μὴ πάθῃ ἀπὸ τὴν κόπρον βλάβην τινά, καὶ οὗ μόνον τοῦτο τὸ σημεῖον ἐτέλεσεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλο ϑαυμασιώτερον, καὶ ἀκούσατε.

β΄ Γυνή τις χήρα ἧτο, τυφλή, ἔχουσα υἱὸν μονογενῆ μικρὰν παρηγορίαν εἰς τὴν χηρίαν, καὶ ἀβλεψίαν της, αὐτὴ λοιπὸν εἶχεν εἰς τὸν Θεὸν πίστιν πολλήν, καὶ εὐλάβειαν, ὅθεν ἔλαβεν τὴν ράβδον, καὶ τὸν υἱὸν ὁδηγόν, καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὸν Ἅγιον τάφον, νὰ προσκυνήσῃ ἐλπίζουσα εἰς τὸν δεσπότην Χριστόν, νὰ τῆς δώση τὸ φῶς της ὡς παντοδύναμος· φθάσασα εἰς τοὺς ἁγίους τόπους, ἐλάμβανε τὸ χῶμα τῆς γῆς, καὶ τὸ ἔβανεν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς της διὰ εὐλάβειαν, ἀλλὰ οὐ μόνον τὸ φῶς της δὲν ἔλαβεν, ἀλλὰ καὶ ἄλλη συμφορὰ δεινὴ τὴν ἐπηκολούθησεν, ἥτοι ἦλθεν ἀσθένεια εἰς τὸν υἱόν της καὶ ἐτελεύτησεν, ὅπου τὸν εἶχεν ἀντὶ τῶν ὀφθαλμῶν ὁδηγόν, καὶ βοήθειαν· ἔκλαιεν λοιπὸν ἡ ταλαίπωρος καὶ τὰς τρεῖς μεγάλας ταύτας ζημίας καὶ ὠδύρετο, λέγουσα. «Διατὶ Κύριέ µου μὲ ἐγκατέλιπες τελείως τὴν τάλαινα, ἐβαρύνθη εἰς ἐμὲ ἡ ἁγία σου χείρ καὶ μὲ ἔκαμεν εἰς ὅλους παραβολήν καὶ αἰσχύνονται εἰς ἐμὲ οἱ δοῦλοί σου ; τάχα ἐγὼ μόνον ἡμάρτηκα, καὶ διὰ τοῦτο μόνη κολάζομαι ; καὶ μὲ ἐστέρησας τοῦ μονογενοῦς μου υἱοῦ, ὅπου τὸν εἶχα ἀντὶ τὸ φῶς τῶν ὁφθαλμῶν μου ; ποία ἐλπὶς σωτηρίας καὶ παραμυθία μοῦ ἔμεινεν ; ᾦ γλυκύτατον τέκνον μου, παρηγορία τοῦ πάθους μου, τί νὰ γείνω ἡ ταλαίπωρος ; καὶ πῶς νὰ κυβερνηθῷ χωρὶς σοῦ ;». Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια μυρολόγια λέγουσα, ἀπὸ τὸν πόνον καὶ δάκρυα, ἀπεκοιμήθη, καὶ βλέπει τὸν Ἅγιον εἰς τὸν ὕπνον καὶ τῆς λέγει· «ἐγὼ εἶμαι Λογγῖνος ὁ ἑκατόνταρχος καὶ ἔκοψαν διὰ τὸν Χριστὸν τὴν κεφαλήν μου καὶ τὴν ἔρριψαν εἰς τὴν κοπρίαν ἔξω τῆς πόλεως, ὕπαγε λοιπὸν εἰς τὸν αὐτὸν τόπον σκάλισε βαθέως εἰς τὴν κοπρίαν, εὗρε τὴν κεφαλήν μου, ἔγγισον αὐτὴν εἰς τοὺς ὀφθαλμούς σου νὰ φωτισθῇς καὶ νὰ σοῦ δείξω καὶ τὸν υἱόν σου εἰς πόσην δόξαν εὑρίσκεται, νὰ παρηγορηθῇς εἰς τὰ πάθη σου» τοιαῦτα ἡ ἀβλεπτοῦσα βλέπουσα, ἀπῆλθεν εἰς τὸν ρηθέντα τόπον μὲ κόπον πολὺν χειραγωγουμένη ἀπὸ ἄλλον καὶ ἤρχισε μὲ προθυμίαν πολλὴν νὰ σκαλίζῃ τὴν κοπρίαν μὲ τὰς χεῖράς της καὶ εὑρίσκουσα τὴν τιμίαν κεφαλὴν ὡς ϑησαυρὸν ἀτίμητον, εὐθὺς ἀνέβλεψε, καὶ τὴν εἶδεν ὡς ἀστέρα ὑπέρλαμπρον, τότε ἠσπάζετο ταύτην καὶ κατεφίλει μὲ ϑερμότατα δάκρυα, ἔπειτα τὴν ἐκαθάρισεν ἐπιμελῶς, καὶ τὴν ἄλειψεν μῦρα, καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὴν οἰκίαν, ὅπου κατῴκει πρότερον, βαστάζουσα τοιοῦτον μαργαρίτην πολύτιμον· καὶ τὴν ἄλλην νύκτα πάλιν τῆς ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον της ὁ Ἅγιος, καὶ ἐβάστα τὸν υἱόν της εἰς τὴν ἀγκάλην ὡς τέκνον τοῦ, ὅστις ἧτο ἐνδεδυμένος πλούσια νυμφικὰ ἱμάτια, καὶ ἐχαίρετο· τότε τῆς εἶπεν ὁ Άγιος, ἰδὲ τὸν υἱόν σου, ὅπου τὸν ἔκλαιες, πόσην ἀπόλαυσιν ηὗρε μὴ λυποῦ τὸ λοιπόν, ἀλλὰ καίρου, ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἠξίωσε τῆς Βασιλείας του, καὶ μοῦ τὸν ἔδωκε συνοδίαν, νὰ μὴ ἀποχωρήσῃ ποτὲ ἀπὸ ἐμέ, λάβε τὴν κεφαλήν μου καὶ τοῦ υἱοῦ σου τὸ Λείψανον, καὶ ϑάψον αὐτὰ εἰς ἕνα τάφον ἀμφότερα καὶ εὐχαρίστει τὸν Κύριον, ὅπου τὸν ἀνέπαυσεν εἰς τόσην δόξαν καὶ εὐφροσύνην αἰώνιον.» Ταῦτα ἀκούσασα ἡ γυνή, ἔλαβεν τὴν κεφαλὴν τοῦ Μάρτυρος καὶ τὴν ὑπῆγεν εἰς τὴν πατρίδα του, εἰς χωρίον Σανδάλην καλούμενον, καὶ βαλὼν ἐντίµως μαζὶ τὰ δύο Λείψανα εἰς τόπον ἐπίσημον, καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν Θεὸν ἔλεγε· «τώρα ἐγνώρισα πόσα ἀγαθὰ ἀξιώνονται, ὅσοι ἀγαπῶσι τὸν Κύριον, ὀφθαλμοὺς ἐζήτουν σώματος, ἐγὼ δὲ καὶ τοὺς τοῦ Πνεύµατος ἔλαβον, ἐλυπούμην διὰ τὴν ζημίαν τοῦ τέκνου μου καὶ τὸν εἶδα μὲ δόξαν πολλὴν συγκληρονόμον τῶν Ἁγίων πλησίον Θεοῦ παριστάμενον, συναυλιζόμενον μὲ τοὺς Προφήτας, καὶ Μάρτυρας, καὶ μετὰ Λογγίνου φορῶντες λαμπρότατα ψάλλουσιν ὁμοῦ ᾠδὴν ἐπινίκιον καὶ λέγοντες τὴν ἱερὰν ἐκείνην φωνήν, «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἣν οὗτος» καὶ ἔστι καὶ ἔσται ἡ Βασιλεία αἰώνιος καὶ ἡ δεσποτεία ἀτελεύτητος, αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

Πηγή : Συναξαριστής Δουκάκη